Dit jaar viert dit album zijn 50e verjaardag, maar eigenlijk had dat vorig jaar moeten zijn. Toen Neil in 1974 met dit album op de proppen kwam zag platenmaatschappij Reprise het niet zitten dit album uit te brengen.
Gitarist Danny Whitten en roadie Bruce Berry waren in de periode
voorafgaand aan dit album aan drugs overleden. Nagenoeg alle songs zijn
op een of andere manier doorspekt met deze tragische gebeurtenissen.
De opnames zijn dan ook git en gitzwart en Neil werd door Reprise verzocht om toch iets anders in elkaar te knutselen. Dat werd het album On The Beach. Een meesterwerk met ook de nodige duistere invloeden maar voor Reprise was het blijkbaar geen probleem.
On The Beach werd een groot succes en bij Reprise besloten ze toch nog een naar de tapes van Tonight's the Night te luisteren. Het kwartje viel dit keer blijkbaar wel en in het voorjaar van 1975 verscheen wellicht Neil meest zwarte en sombere album.
Samen met de voorgangers Times Fades Away en On The Beach kreeg dit drietal albums al snel de bijnaam 'The Ditch Trilogy'.
Stevige kost dus maar Tonight's the Night kreeg in 1975 unaniem 5 sterren, maar een heel groot commercieel succes werd het niet.
Het grote publiek hoorde Neil toch liever zingen over 'een gouden hart' en een 'oude man' dan over jonge mensen die aan drugs doodgaan.
Bij fans die de breedte van de catalogus van Neil weten te waarderen, staat dit album echter steevast in de top 10 of top 5. Er zijn zelfs genoeg fans waar Tonight's the Night het favoriete album is.
Daar waar Reprise in 1974 de opnames voor dit album resoluut terzijde schoof, brengen ze nu zonder enige schaamte een jubileum editie uit met maar liefst TWEE platen!
Gister lag het in de winkels alleen toen was ik zelf in het duister de Fjoertoer aan het lopen. Normaal spring ik als een hongerige leeuw op ieder nieuw stukje vinyl wat van Neil Young verschijnt.
Nu een dagje later..............sorry voor de vertraging............
Helaas ga ik gelijk met een minpunt beginnen. De hoes kent weliswaar de bekende afbeelding, maar die kleuren passen totaal niet bij de sfeer van dit album. Foei!
Op deze jubileum editie een afwijkende versie van "Lookout Joe" en een zestal bonustracks waaronder "Raised on Robbery" waarop ook Joni Mitchell te horen is.
De 18 nummers tellende tracklist van deze dubbelaar zal door fans van het oorspronkelijk album zeker gewaardeerd worden. Een zeer intense aanvulling tov de oorspronkelijke release kunnen we wel stellen.
Zelfs zonder de indringende teksten tot je te nemen is dit een indrukwekkend album. Neil goed bij stem en als altijd goed op gitaar maar wat te denken van de bijdrage van Ben Keith. Zonder de andere muzikanten tekort te doen voor mij toch een van de opperbazen als het om slide gaat!
In 2018 was ik al erg te spreken dat eindelijk Roxy Tonight's the Night Live verscheen en daardoor wat meer van dit werk - al of niet in een iets andere uitvoering - te horen is.
Deze 50 jarige jubileum editie is echt nog een treetje hoger. Reprise en Neil brengen natuurlijk vooral platen uit om geld te verdienen, maar deze 50 jarige versie is toch ook een definitieve erkenning voor Tonight's the Night.
De kleurtjes - in eigenlijk het geweldige artwork - voor deze versie blijven echter een schandalige schoffering. Leuk Hollands detail is de bijdrage uit Nederland van zowel foto's als het artikel uit popkrant Oor.
Eigenlijk zijn die twee Nederlandse bijdrages wel een eigen blogje waard..........
Geen opmerkingen:
Een reactie posten