Toen dit album in 2007 verscheen, kocht ik direct de cd. De lp zat namelijk op een groot dieptepunt. Toch wordt 2007 wel gezien als het jaar waarin vinyl aan zijn revival begon.
Deze Dylanesque was tijdens de release in 2007 slechts in een zeer beperkte oplage op vinyl uitgebracht. Dat boeide me destijds totaal niet, omdat mijn focus volledig op cd's lag.
Op een bepaald moment begon het toch te kriebelen. Keer op keer probeerde ik de drang om weer een lp te kopen te onderdrukken. Het idee om toch wat actiever naar muziek te luisteren en die fraaie hoezen zorgde ervoor dat die kriebel steeds sterker werd. Op een zeker moment was er geen houden meer aan.
Inmiddels hebben de meeste cd's het veld moeten ruimen en is de vinylcollectie zo groot geworden dat deze niet meer redelijkerwijs in een kalenderjaar te draaien is.
Toen ik de definitieve knop had doorgehakt om vinyl weer mijn belangrijkste muziekmedium te maken, heb ik een lijst gemaakt met must-haves. Uiteraard omdat ik die muziek heel erg goed vind, maar ook als handige lijst om op beurzen gericht te zoeken. The Stones, Neil Young, Bob Dylan, Allman Brothers, Pink Floyd, Poco, The Doors, Van Morrison, Led Zeppelin en Eric Clapton om er een paar te noemen, stonden meermaals op de lijst.
Op die lijst ook dit soloalbum van Bryan Ferry waarop hij een geweldige ode brengt aan woorden-tovernaar Bob Dylan.
Bij ieder bezoek aan een platenbeurs werkte ik wel een tiental 'manko's' weg, maar deze Dylanesque kwam ik echter nergens tegen. Online had ik wel een paar keer gezocht en mooie exemplaren gezien die wel 400 tot 500 dollar op moesten leveren.
Een hobby mag geld kosten, maar ik heb niet klem gezeten tussen de draaideuren van het Dolhuis. Dus ik besloot te wachten op een re-release en afgelopen vrijdag was het zover.
Uiteraard ging de bezorging weer fout, maar gisteravond sloot ik het pakje als een verloren zoon in mijn armen.
Eigenlijk ben ik helemaal geen fan van Roxy Music, maar Bryan Ferry vind ik geweldig. Dat heb ik ook met The Beatles: geen fan van, maar George Harrison vind ik super. Het meest extreme geval is Take That. Met zo'n album wil ik nog niet dood gevonden worden, maar van Robbie Williams heb ik zowel cd's als lp's.
De stem van Bryan Ferry vind ik echt fenomenaal en ik vind hem op zijn soloalbums veel losser klinken. Bij Roxy Music is natuurlijk ook de muziek zelf heel belangrijk, terwijl op de soloalbums van Ferry de nadruk vooral op de zang ligt.
Ferry is naast een geweldige zanger ook een prima songwriter, maar heeft vanaf zijn eerste soloalbum meermaals geflirt met nummers van Bob Dylan. Zijn solodebuut These Foolish Things uit 1973 begint dan ook met een geweldige uitvoering van "A Hard Rain's a-Gonna Fall".
Met dat nummer als referentie kocht ik in 2007 blind deze Dylanesque. Smullen van begin tot eind en nu eindelijk ook op vinyl.
Koffie, gevulde speculaas en Ferry in de huid van Dylan, maar vooral Dylan op een manier die alleen maar Ferry kan.
Op de oorspronkelijke mankolijst staat nu nog slechts één album.................
Geen opmerkingen:
Een reactie posten