En dat is twee

Gister dagje bij Ruud. Prima gewandeld, brainstorm over product idee, heerlijke pasta als lunch, geweldige finale in de Vuelta en bij thuiskomst lag er dit cadeautje.

Als de zoon van een beroemde vader of moeder valt het doorgaans niet mee om in die schoenen te gaan staan.

De zoon van Eddy Merckx was een prima coureur, maar Alex kwam niet tot de enkels van Papa.

Jordi Cruijff, Ray Nicholson, Dhani Harrison, Julian en Sean Lennon, Weston Cage, Connor Cruise, Scott Eastwood en John David Washington. Het is lastig.

Een enkele keer is de zoon significant beter dan papa: Mathieu vd Poel.

 

Maar hoe moet het in vredesnaam met drie zonen van drie briljante muzikanten?

Vorig jaar maakte The Allman Betts Band hun debuut album. Uitstekende plaat en ik schreef daarover:
“Devon Allman, Duane Betts en Berry Oakley zijn alle drie een zoon van drie van de oprichters van de legendarische Allman Brothers Band.Hoewel de muziek zo nu en dan aanleunt tegen wat hun pappies maakte, heeft de band een eigen stijl.Lekkere rock, soms subtiel, soms briljant en dan lekker meeslepend (vooral dat) zoals de titel song.”

 

Nu is er dan het tweede album en het is een stap voorwaarts. Rijper, zelfverzekerd en ze durven jams meer uit te smeren zoals de vorige generatie als geen ander wist te doen.

Duane Allman hamerde vroeger op Hittin The Note (in poldertaal: de juist snaar weten te raken) en dat een famlieband (en vrienden) meer chemie kan bevatten. Een filosofie die de ABB na de dood van Duane voor een heel groot deel vast hebben weten te houden. Bizar knap trouwens.

 

De nieuwe generatie heeft bij hun tweede plaat dat ook te pakken. Ja het blijft achter bij de top albums van de ABB, maar dat was ook bijna onwerkelijk wat die maakte.

Wat deze nieuwe lichting maakt behoort in dit genre gewoon tot de hedendaagse top!

Het nieuwe album bevat Bluesrock, Southern Rock en eigenlijk vooral Americana op heel hoog niveau.

 

Ik ga even kris kras door het album omdat ik het all de nodige keren online had beluisterd.

Op het 12 minuten lange Savannah’s Dream laten de heren even horen dat ze op dit moment tot de beste Jam bands behoren. Het gaat vanzelf. Ze spelen samen of ze nog nooit iets anders hebben gedaan. Van mij had het 22 minuten mogen duren!

Grote klasse en pappies zullen trots zijn.

 

Carolina Song kan zo gebruikt worden op het conservatorium hoe je een goede Bluesrock song maakt. Top.

Pale Horse Rider is een geweldige snaren-oorlog…………..Blues en Southern Rock met zelfs een snufje Grunge.

Magnolia Road is eerder al als single uitgebracht en de zevenkoppige band laat hier in de breedte horen waartoe ze in staat zijn.

 

Het dubbelalbum bevat 13 nummers en ik heb er maar even een paar uitgepikt.

13 topnummers waarbij Savannah’s Dream voor mij de winnaar is.

De Allman Betts Band is in zeer korte tijd gegroeid naar een ongekend hoog niveau. Dit album laat zien dat individuele kwaliteiten alleen tellen als er chemie en samenwerking is.

Daarnaast is het album analoog opgenomen (2 inch tape) in een zogenaamde live-studio setting. Dus als band samen spelen en alles tegelijk opnemen.

Dus niet zoals bij beroemde albums als Abbey Road (Beatles) en Deja Vu (CSNY) om beurten de studio in en er vervolgens een techneut en een producer wat van laten maken.

Soms krijgen bands een compliment dat ze live net zo spelen als in de studio. Als ze al spelen en een deel geen tape is?

 

Voor de Allman Betts Band geldt net als voor hun legendarische vaders een veel grotere compliment: Ze spelen in de studio net zoals ze live spelen! 

 

Dit is niet een stap voorwaarts maar een sprong.

Voor mij een van beste albums van 2020 ...........

 

Bob's Beste

Na Neil Young is Bob Dylan het meest vertegenwoordigd in mijn vinyl-collectie. Overigens allebei zeer productieve baasjes en daarnaast hebben ze beide een paar jaar geleden hun archieven opengezet.

Vanuit die muzikale kelders zijn al de nodige pareltjes verschenen maar het is amper bij te houden. Gelukkig is veel gratis online te luisteren, zodat je keuzes kan maken wat je evt op vinyl of CD wilt hebben.

Veel van het oude werk wat beide heren uitbrengen is echt dik de moeite en vult soms een gat op tussen reeds eerder uitgebrachte albums.

Dat neemt niet weg dat ik van beide legendes vooral de oorspronkelijke reeks studioalbums enorm weet te waarderen. Het ene album wat meer dan de ander.

 

Ik ben gestaakt in mijn poging om van Bob Dylan en Neil Young alle officiële albums op vinyl te bemachtigen. Financieel is dat ondoenbaar. Veel is maar beperkt op vinyl uitgebracht en nette exemplaren kosten soms 500 dollar en meer. Daarnaast helpt dan een extra Kallax niet en wordt het echt Funda!

 

In plaats van meer, meer, nog meer kunnen we ook eens denken: minder!

Dus dat ik maar vijf(5!) platen van Bob Dylan mag houden en de rest moet weg.

Dan gaan er toch een paar met pijn in het hart aan de kant. Bijvoorbeeld The Freewheelin Bob Dylan. Een album wat door de Beatles is grijsgedraaid ter inspiratie voor wat komen gaat.

Geweldig album maar niet in mijn persoonlijke Zimmerman top vijf. Toc is er twijfel.

Uiteindelijk hou ik deze vijf over. Het voelt toch of ik maar vijf van de vijtig puppy’s kan redden.

Met bloedend hart laat ik de rest dan ook achter mij.

De zondag vul ik dus met deze vijf.

 

Blonde on Blonde is een no-brainer. Hoe ingewikkeld, ondoorgrondelijk de teksten soms zijn zing ik dit album van voor tot achter mee. Niet dat ik gezien mijn zangkwaliteiten daar iemand een plezier mee doe.

Songs waar je na 55 jaar nog op kan zitten kauwen zoals “Stuck Inside of Mobile with the Memphis Blues Again” maar ook simpel hoe gefrustreerd de gewezen liefde kan voelen met "Just Like A Woman".

Ook het "4th Time Around" lijkt zo’n knipoog naar mislukte liefde, maar is toch vooral een antwoord van Dylan op John Lennon die op Rubber Soul Dylan probeert na te doen.

 

Naast Blonde On Blonde zijn ook de twee voorgangers unieke albums geworden. Zowel Bringing It All Back Home als Highway 61 Revisited. Op de eerste vinden we oa het bekende "Mr Tamborine Man".

Het bevat ook "Subterranean Homesick Blues". In Nederland had het album indertijd ook die naam.

"Subterranean Homesick Blues" is niet alleen een briljante song het heeft ook de meeste gekopieerde videoclip opgeleverd. Videoclips waren er eigenlijk nog niet.

In een fabriekshal bladert Dylan de tekst van de song op grote vellen papier bijna woord voor woord om. Eigenlijk legt Dylan hier ook de basis voor de karaoke.

Het omslaan van tekst in een videoclip op deze wijze is daarna door heel veel artiesten nagedaan.

 

Highway 61 bevat "Like A Rolling Stone" wat al meermaals is uitgeroepen tot de beste song aller tijden.

Het album bevat ook "Desolation Row"…………...hoewel het hogere school metaforen uitpluizen is mag je je met de komende verkiezingen in Amerika inderdaad afvragen of:

The Titanic sails at dawn

Everybody's shouting

"Which side are you on?"

And Ezra Pound and T. S. Eliot

Fighting in the captain's tower

Aan welke kant sta je dan op de Titanic. Het is een zinkend schip. VOOR IEDEREEN!

 

Bovenstaande drie albums was Dylan qua teksten toch op z’n best. Toch behoort een album als Desire ook tot de absolute top. Niet alleen omwille van het protest over de rechtszaak tegen een gekleurde bokser. Het album bevat vooral muzikaal een aantal pareltjes.

Met name de wat Latin invloeden op het album kan ik erg waarderen. 

 

Als vijfde album hou ik het op Blood On The Tracks. Dit album grenst aan de perfectie. De teksten zijn minder uitdagend dan de drie albums die ik al eerste noem.

De teksten zijn ook persoonlijker dan we van Dylan gewend zijn. Dit album zorgt ervoor dat Dylan voor iedereen is. Niet ieder heeft immers zin om avonden teksten uit te zitten kluiven. 

Blood On The Tracks is de allemansvriend onder de Dylan albums. Ondanks dat is het ook voor de fanatieke Dylan liefhebber van het eerste uur een album om van te smullen.

Daar waar Dylan vaak de vinger naar andere wees en op de zere plek legde geeft hij op Blood On Tracks vooral zichzelf bloot.

 

Vijf top albums maar velen anderen ga ik toch missen.

 

Binnendag

Het is niet echt weer om naar buiten te gaan. Dus ik heb gekozen voor vier maal een thuisconcert.

Er zijn betere maar dit zijn vier briljante live-albums.

 

Zijn er betere? Ja want James Brown Live At The Apollo en The Allman Brothers At Fillmore East blijven toch wel wereldkampioen live albums. Misschien daar nog aan toevoegen Live At Leeds van The Who.

Maar voor een regenachtige dag hebben we hier vier pareltjes te pakken:

 

Get Yer Ya-Ya's Out! (Rolling Stones)

Live in New York eind 1969. Mijn persoonlijk favoriete periode van de Stones was net aangebroken. Mijn voorkeur gaat uit naar alles tussen Their Satanic Majesties Request (1967) en Angie (1973). Their Satanic Majesties Request is voor mij een volslagen mislukt Psychedelisch album en in recente inteviews hebben zowel Jagger als Richards mij volkomen gelijk gegeven.

 

Album staat dan ook niet in mijn Stones collectie.

Angie vind ik gewoon ronduit een zeiknummer. Bijna alle nummers van de Stones kan ik de hele dag horen. Bij Angie krijg ik pukkeltjes, droge mond, agressief gedrag en weerzin in muziek.

Gelukkig was het nummer er in 1969 nog niet en de setlist op dit live album is om te smullen. Het beste van de Stones uit het laatste delen van de 60er jaren.

Wat betreft (voor toen) het nieuwe werk wordt de luisteraar getrakteerd op Jumpin' Jack Flash, Midnight Rambler, Honky Tonk Women en Sympathy For The Devil aangevuld met een paar klassiekers van Chuck Berry. En het wonderschone Love in Vain van een van de Godfathers of Blues Robert Johnson.

Must have toch dit album?

 

The Songs Remains The Same (Led Zeppelin)

Net als het album hierboven is ook dit album vooral in The Madison Square Garden opgenomen.

In 1973 opgenomen en pas drie jaar later uitgebracht. Zowel als album als tweeënhalf uur lange film.

Album kreeg aanvankelijk wat wisselende kritieken maar inmiddels weten we beter.

Een groot deel van de hoogtepunten van Led Zeppelin vind je op dit album. Maar het is wat rauwer dan op de studioplaten en dat wil je ook met een concert.

Ze knallen uit het vertrek met Rock & Roll en het komt vier kantjes niet tot rust.

Een kwartier lange Whole Lotta Love sluit het geheel af maar niet voor je Rain Song en uiteraard de weg naar de hemel hebt ondergaan.

John Bonham gaat vier kantjes los maar op ZIJN Moby Dick is het echt feest.

Voor mij is Dazed and confused van bijna 27(!!!!) minuten het hoogtepunt. Wie niet van jam-bands houdt zal dit wel een zit vinden, maar voor mij mag dat de hele dag duren.

Led Zeppelin LIVE. Het past als ingelopen schoenen!

 

Rory in the "EU"

Ja die heb ik niet zo gek lang geleden al eens langs laten komen. Over Rory kan ik nooit zo heel veel vertellen en onder jullie zitten vast een paar hele grote Rory fans.

Een ding kan ik wel kwijt: Rory had wat mij betreft nog heel lang ons op Bluesrock mogen trakteren, want deze legende is toch echt veel te vroeg van ons heen gegaan.

Wat ik wel kan zeggen dat dit al jaren een van m'n favoriete live albums is!

 

10 jaar later

Ik keek vorige weer eens een keer naar de film Woodstock. Het optreden van Ten Years After is wat mij betreft toch een van de hoogtepunten uit die film.

De uitvoering van Going Home die Alvin Lee met z’n maatjes daar neerzet is briljant, groots, uniek.

Maar de versie op dit geweldige dubbel album mag er ook zijn. Technisch misschien wel beter maar de bezieling (wellicht geholpen door wat pretmiddelen) op Woodstock versie is uniek.

 

Vier maal vier top acts live…………...lekker als het regent. Koffie!

 

 

Riding With The King

Dit album is een samenwerking tussen B.B. King en Eric Clapton. Album is in 2000 uitgebracht en ik heb het gelijk op CD gekocht. 

Het waren de hoogtijdagen van de zilveren schijfjes maar ik heb het album inmiddels op vinyl. 

Het album werd in de VS in een mum van tijd tweemaal(!!!) platina. 

Daarboven een Grammy voor beste Blues album van het jaar. 

Het was weliswaar het eerste album wat Clapton en King samen hebben gemaakt, maar ze hadden al vaak samen in de studio en op het podium gestaan. Een keer samen een album maken was dan ook een logisch vervolg. 

De eerste keer dat Clapton met King speelde was hij nog een snotneus. Clapton adoreerde King maar andersom was King heel snel onder de indruk van Slowhands kunstjes. 

Aan de binnenzijde van de hoes (Wat is zo’n hoes toch een feest) van dit album een foto van een van de eerste ontmoetingen tussen deze twee Blues giganten. 

Het album bevat 12 pareltjes met voor het grote publiek een paar bekende nummers zoals Key To “The Highway”. Wat een heerlijk nummer blijft dat toch. 

Mijn favoriete nummer is echter “Three O’çlock Blues”. Het origineel is van Lowell Fulson die een jaar eerder was overleden. 

Kan niet anders dat dit een soort eerbetoon is. King had het nummer als jonge gast al eens opgenomen, maar de maturiteit die ze beide nu in dit eerbetoon leggen is echt indrukwekkend. 

Maar ja dan hoor je daarna “Help The Poor” waar de zang van King en Clapton elkaar mooi overnemen. Dat is bijna filosofisch en King wil echt dat we naar hem luisteren. Bij alle nummers is qua zang is steeds prima te horen of je King of Clapton hoort zingen. 

Toch kan je ook het gitaarspel de heren wel onderscheiden. Het lijkt wel of de gitaar keuze van beide heren een metafoor is voor hun verschijning. De Gibson van King klinkt beslist voller dan de wat scherpere Fender van Clapton. Wat een muzikanten zijn dit! 

Een van de meest opgenomen Blues werkjes is Worried Life Blues. Het nummer is van Big “Maceo” Merriweather. Een Blues pianist uit de Chicago scene. Clapton en King weten van een pareltje een enorme diamant te maken. 

We pikken er nog eentje uit: “Come Rain or Come Shine” Het nummer is van Harold Arlen en Johnny Mercer die dat vlak na de oorlog maakte. Het is door heel veel artiesten opgenomen. 

Zelf heb ik uit m’n hoofd al vijf andere versies: Beth Hart & Joe Bonamassa, Billy Holiday, Don Henley, Etta James, Ray Charles en vele anderen. 

De keuze van de 12 nummers en de bewerking maken dit album tot een van de beste opstapjes voor de aspirant Blues liefhebber. De achterliggende historie – plus het feit dat de heren beide het beste van zichzelf geven - maakt het album voor de doorgewinterde Blues liefhebber tot een ideale zondagochtend plaat.

 

Aja

Dit is het zesde album van Steely Dan en verscheen in 1977. Ik zat bij het verschijnen van het album in militaire dienst en had nauwelijks geld.

Dus LP’s die ik wel kocht moest ik heel kritisch op zijn. AJA zat daar niet bij. Simpel omdat ik Steely Dan nog niet zo goed kende!

Ik kon de LP lenen en heb deze op tape (open reel) gezet.

Op zo’n goedkope Realistic tape. Ik had een eenvoudig tweedehands Akai deck geschikt voor 18cm spoelen. Die Realistic tapes koste geen flikker en op een 540meter (1800 ft) tape kon je vier albums kwijt als je opnam met 9,5cm p/s.

Ja ik weet het…….. 19 cm p/s is beter maar die 9,5 was altijd nog veel beter dan de 4,75 van de cassettedecks die populair aan het worden waren. Daarnaast is de tape in een open reel configuratie tweemaal zo breed als de tape in een cassette.

Dus de resolutie was viermaal zo groot! 

 

Toch verdient zo'n album als Aja beter. De muziek is van ongelooflijk hoog niveau en dit album kreeg zelfs van de meest zure recensisten een 10 of 5 sterren.

Wat is dit een heerlijke muziek. Smooth, relax en een unieke eeuwigheidswaarde.

Naast de fraaie muziek valt ook op hoe geweldig dit album geluidstechnisch in elkaar zit.

Onwaarschijnlijk. Het album wordt dan ook nog steeds gebruikt als referentie om High End installaties met een draaitafel te beoordelen.

Dit album is ook onderscheiden met een Grammy voor de geluidstechniek.

De diepte en de detaillering is echt uniek. Stil is stil, instrumenten klinken los van elkaar zonder dat er een of ander raar stereobeeld ontstaat. 

 

Toen ik budgettair wat meer lucht had heb ik van dit album een MFSL (Original Master Recording) gehad. Die platen kosten (1983?) 50 gulden terwijl gewone LP’s tussen de 15 en 21 gulden zaten.

Een of andere gek gaf er op enig moment een vermogen voor. Prima!

Ik heb nu een geremasterde versie die bizar goed klinkt. Schoon, uitstekende dynamiek, keurig stereobeeld en enorme detaillering.

Juist met deze geweldige muziek voegt goede (zit tegen perfect aan) opnametechniek, mastering, persing en verpakking iets toe.

Wat een plaat is dit toch. Gaat zeker mee als ik met 50 albums naar een onbewoond eiland wordt verbannen.

Je zou haast zegen Donald en Walter op hun best…………..maar echt mindere dingen hebben ze nooit gemaakt.

 

Genieten!

 

Gemiste Kansen #001

Crosby, Stills & Nash zochten versterking voor een tournee om hun overigens geweldige debuut album in de etalage te zetten.

David Crosby en Graham Nash wilde vooral de nadruk leggen op mooie close harmony, terwijl Stephen Stills meer naar een gitaarband wilde ontwikkelen.

Zelfs Jimi Hendrix is door Stills benaderd.

Stel je even voor!!!!!

 

Niet gek want Stills had al dagen met Jimi staan jammen in de studio en Hendrix speelt ook mee op het debuut album van Stills. Op dat album speelt ook Clapton en dit is hiermee het enige officiële album waar beide gitaristen op te horen zijn.

Er zijn naast het soloalbum van Stills waar Hendrix op meespeelt vrij veel opnames waar ze samen spelen (vooral jammen). Een aantal van die opnames zijn vrij recent op LP verschenen.

 

Stills ambitie om van CSN&? een stevige Rock band te maken was wel duidelijk.

Maar versterking voor Crosby, Stills & Nash was toch lastig. Andere opmerkelijke kandidaat was John Sebastian. Dan was het duidelijk weer meer de Folk Rock kant opgegaan.

Maar de mooiste en beslist serieuze poging was die om Steve Winwood aan boord te krijgen. Winwood is multi inzetbaar (toetsen, gitaar en zang) en daarom de perfecte kracht om zowel een akoestische als eclectische set te spelen.

 

Winwood zat ook in de hoek van Hendrix maar was bezig om met de oprichting van een andere supergroep: Blind Faith.

Samen met Eric Clapton, Ginger Baker (wat een beest) en Ric Grech zou dit de beste Britste Blues Rock band moeten worden.

Het is bij één album gebleven. Wel een geweldig album.

 

De vraag die over blijft: Wat als Winwood voor Crosby, Stills & Nash had gekozen?

De carrière van Clapton had er nauwelijks anders uitgezien. Die van Ginger Baker ook niet.

Die van Neil Young (die het uiteindelijk ging doen) al helemaal niet.

 

Maar de carrière van Winwood had er mogelijk heel en heel anders uitgezien.

Zo zie je maar dat blind vertrouwen (Blind Faith) niet altijd een goede keuze is.

Overigens heeft Winwood meer dan genoeg mooie platen gemaakt. Al of niet met anderen en het is beslist een indrukwekkend rijtje, maar ik ben er van overtuigd dat als hij zich bij Crosby, Stills & Nash had gevoegd het er toch heel anders uit had gezien.

 

Overigens ook voor de Crosby, Stills & Nash want we wisten allemaal dat de nieuwe samenwerking tussen Stills en Young een tijdbom was die weer ieder moment af kon gaan. Wat dan ook gebeurde, en nog een keer en nog een keer………..en....(reünie zit er vast niet in) 

 

Note: wie goed naar de album titels kijkt snapt dat het met Winwood ook nog een lastig verhaal was geworden.

 

Blues met Walter Trout

Gister een geweldige dag gehad……………...op één ding na: de annulering van Parijs-Roubaix

Daar heb ik wel even 50 Blues platen voor nodig om dat een beetje weg te kauwen.

Ik begin met Walter Trout. Niet erg bekend bij het grote publiek en als je hem niet kent is dat toch een gemiste kans.

Deze geweldige gitarist speelde in het begin van z’n carrière vooral in het clubcircuit. Niet dat hij bij tweederangs acts voor lege zalen stond te spelen. Integendeel!

Trout werd snel herkend als een fenomenaal gitarist en stond in het begin van z’n carrière al met legende’s als John Lee Hooker op het podium.

Eind jaren 70 wordt hij de gitarist bij Canned Heat. Een Bluesrock (met wat Boogie) band die het vooral in The States erg goed deed. Canned Heat had al diverse malen met John Lee Hooker gespeeld en het is aannemelijk dat het Hooker is geweest die Trout daar heeft geïntroduceerd.

Maar dat is een (logische) aanname en als iemand een gedocumenteerd bewijs heeft dat het anders is hoor ik het graag.

 

Na een aantal jaren bij de Canned Heat de kroonluchters van het plafond te spelen wordt hij door John Mayall gevraagd om bij The Bluesbreakers te komen.

Een mooie stap in de carrière van Trout en bij Mayall werkt hij mee aan een paar puike albums.

Iemand bekend met het nummer Chicago Line van het gelijknamige album? Horen we daar toch niet wat Boogie resten uit de Canned Heat periode.

Na een aantal succesvolle jaren bij The Bluesbreakers besluit Trout om “solo” te gaan.

 

Een eigen begeleidings-band en inmiddels timmert Trout al 31 jaar solo aan de weg.

Z’n concerten worden graag bezocht door liefhebbers van stevige Bluesrock en Trout heeft inmiddels ook een indrukwekkende discografie bij elkaar gespeeld.

In 2014 bij zijn 25 jarig jubileum als solo artiest kwam in een speciale serie zijn 10 solo albums uit.

De oorspronkelijk album cover staat verkleind weergegeven en de omlijsting is van de hele serie gelijk. Zwaar vinyl en een deel van de gelimiteerde serie heeft het vinyl een kleurtje. Veel extra info en mooie schone mastering.

 

Een van m’n favorieten uit die serie is Life in the Jungle die nu opstaat.

Het eerste soloalbum van Trout. Hij had flink wat ervaring opgedaan, maar nog wel jonge vingers en goed hoorbaar is hoe bizar snel Trout is.

In 2014 bleek Trout ernstig ziek te zijn en een lever-transplantatie was onvermijdelijk. Een jaar nadat zijn vrouw de fans had laten weten dat Walter ernstig ziek was kondigde zij hem aan tijdens een concert in Londen (of?).

Een indrukwekkend moment. Overigens een erg leuke vrouw. Een Deense waar hij al lang mee samen is en de Blues was even niet de Blues.

 

Hoewel volledig hersteld begreep Walter maar wat goed dat het niet vanzelfsprekend was en vorig jaar bracht hij het album Survivor Blues uit.

Een pakkende titel met al even pakkende muziek.

Hij “wandelt” op dat album langs een aantal personen die zijn leven hebben gekleurd en speelt hij covers van Mayall en BB King.

 

Trout is een enorm kleurrijke gast die vaak aan de wat heftigere kant van de Bluesrock zit. Zeg maar eerste album Led Zeppelin.

Naast zijn stevige stijl valt zijn snelheid op waar hij zijn hele carrière aan gewerkt heeft.

Zoals gezegd niet erg bekende bij het grote publiek en dat is eigenlijk wel jammer. De ruime en diverse muzikale ervaringen en persoonlijke tegenslagen in het leven hebben hem tot een van de meeste authentieke blanke Blues muzikanten gemaakt.

 

Walter…………..met sterke zwarte koffie en een puur stukje chocolade!

 

 

Janis @ Woodstock

Ieder jong mens die dood gaat is per definitie een trieste en verschrikkelijke gebeurtenis. Los of ze domme dingen hebben gedaan of heel veel talent hebben. Jonge mensen horen de kans te krijgen hun weg te zoeken, hun talenten te exploiteren, hun dromen te leven. 

Soms gaat dat fout. In het gewone dagelijks leven, dus ook in Rock & Roll land. In de Rock wereld is er zelfs een speciale club voor ieder die slechts 27 is geworden. 

ZEVENENTWINTIG………...als ik kijk wat een geweldige dingen ik tussen m’n 27 en nu (64) heb gedaan?

Natuurlijk zaten daar tegenslagen tussen zoals scheiding, belazerd worden door een werkgever, te lang in de WW, diverse operaties, maar eigenlijk werd het leven pas echt leuk na m’n 35e. Ik moet er niet aan denken dat het op m’n 27e klaar was geweest......... 

Hoewel de Club van 27 wel eens wordt geromantiseerd is het natuurlijk vooral in en in triest. En die moraalridders die roepen “eigen schuld dikke bult” kan ik zo slecht tegen. Juist mensen die creatief zijn en grenzen zoeken hebben er voor gezorgd dat we niet meer in berevellen lopen. 

Met het zoeken van grenzen gaat het soms fout........ Zo ook bij Janis Joplin. Een geweldige Bluesrock zangeres met een Soulfull stem en met gemak zong ze zonder versterking een middel grote zaal vol. 

Het was deze week al weer 50 jaar geleden dat Janis naar nog hogere sferen ging. Een leegte die eigenlijk nooit echt is opgevuld. Ja er zijn genoeg zangeressen die zich door Janis hebben laten inspireren, maar een echte opvolgster? 

Het zijn ook best hele grote schoenen waar je in gaat staan. Want ondanks dat Janis maar 27 jaar is geworden heeft ze een geweldige erfenis achter gelaten. 

Bekend bij het grote publiek met hits als Me and Bobby McGee en Cry Baby. Janis maakte oa indruk haar optreden op Woodstock. Van Woodstock werd naast een film aanvankelijk een 3lp en een 2lp set gemaakt met daarop een mix van diverse artiesten. 

Bij diverse jubilea verschenen er extra platen tot vorig jaar bij het 50 jarig jubileum de prachtige set “back to the Garden”. De vijf oorspronkelijke platen aangevuld met vijf platen met meer en deels niet eerder uitgegeven nummers. 

Naast de offciele Woodstock uitgaves zijn er de laatste jaren ook meer en meer albums verschenen met de complete set van één specifieke act. Zo ook de set van Janis Joplin. Heerlijke setlist en Janis en haar band beginnen heel Jazzy met hier en daar een hoofdrol voor de blazers. 

Na een aantal nummers vol gas neemt ze met het schitterende Kozmic Blues een beetje gas terug, maar wat is dit bloedstollend mooi: Whoa don't discover it lasts Honey, time keeps a-moving on, hey yeah, yeah yeah. Well, I'm twenty-five years older now So I know it can't be right And I'm no better baby and I can't help you no more Than I did when I was just a girl. Yeah! 

Daarna gaat het gas er weer op en met de uitsmijter Ball And Chain denk je dat er een easy Blues nummer aan zit te komen maar Janis gaat helemaal tot de max. Je hoort tegen het eind van het nummer ook. Helemaal, helemaal, helemaal. Brrrrr…...wat goed. 

Helaas worden van deze speciale series maar beperkte oplages gemaakt. Ik heb er gelijk een gekocht voor weinig, maar de prijzen zijn in 1,5 jaar tijd verdubbeld en verdrievoudigd als je al aan een exemplaar kan komen.

 

Cristone “Kingfish” Ingram

Als ik de rest van m’n leven maar aan één sport mag doen is dat fietsen. Jammer voor het duiken, wandelen en skiën maar dat is echt een “no brainer”
Mag ik nog maar één type avondeten dan is dat pasta. Geen vraag: BASTA!
Een soort dessert? IJs.
Een vakantieland? Italië.
Een soort drank? Whisky.
En een soort muziek? Ook een “no brainer”………..BLUES ROCK!  

Die keuze is na vandaag alleen maar nog makkelijker geworden.
Tijdje terug las ik iets over dit mega talent maar je wordt in muziekbladen overladen met tips voor talenten. Ik ben iedere week wel 4-5 uur bezig nieuwe muziek te checken. Kan je een dagtaak van maken.
Dat ik de tip “Kingfish” niet heb opgevolgd was toch een misser maar gelukkig was daar een van m'n vrienden die mij op dit talent wist te attenderen.

Vorige week plaatste hij en muziekvideo op Facebook en toen was ik om. Dag later bij hem een tiental clips van Kingfish zitten luisteren en terug thuis z’n debuut album besteld.
Ik hoorde net de bel niet want ik zat de finale van de Giro etappe te kijken dus de postbode stond koud en nat te worden…………. De Blues zeggen we dan....

Hoes is eenvoudig maar wel met zo’n lekker klassiek achtergrond verhaal op de achterzijde. Dat was vooral in de jaren 60 erg populair. Pak maar eens het debuut van Bob Dylan, Bert Jansch of vroege platen van Howlin’Wolf, Aretha Franklin en Chet Baker om er een paar te noemen.
Zo’n verhaaltje op de achterkant geeft de plaat een klassiek karakter. 

Bij die hoes blijft het klassieke dan ook wel. Kingfish speelt pure Bluesrock maar doet niet even een kunstje wat al eerder is gedaan. Het is fris en alle nummers hebben voldoende wendingen om dit album niet af te doen als het zoveelste Bluesrock album.
Dit album is in mijn ogen een mijlpaal in de ontwikkeling van de Bluesrock. Natuurlijk zijn er genoeg toppers die deze muziekstroom levendig houden maar Kingfish zorgt voor een jonge (hij is net 21) frisse wind.
Opmerkelijk is dat hij zich op “Fresh Out” laat helpen door niemand minder dan Buddy Guy. De zwaar bejaarde inspirator van Hendrix en Clapton speelt een deuntje mee en zo te horen zingt hij een couplet. 

De solo die Buddy Guy eruit poept mag er voor 84 jarige overigens best wel zijn.
Verder zien we Tom Hambridge op de hoes staan. Die heeft bij werkelijk iedereen wel in de studio zitten drummen, maar Hambridge is daarnaast een uitstekende producer.
Hambridge heeft projecten gedaan met Buddy Guy, Eric Burdon, ZZ Top, Ana Popovic (ook zo’n gitaar beest) , The Bluesbreakers, Joe Bonamassa, Devon Allman, Susan Tedeschi, Lynyrd Skynyrd en vele anderen.

Als toppers als Tom Hambridge en Buddy Guy aan een debuut album meewerken dan weet je dat ze wat gezien hebben wat wij nog niet wisten.......
Wat een album. Kort na de release op nummer 1 in de Billboard Blues Chart en door Allmusic uitgeroepen tot het beste Blues album van 2019 en een Grammy nominatie.
Het album bevat een download ticket en dat levert twee extra nummers op! 

Cristone bedankt in een afsluitend stukje tekst zelf een aantal mensen zoals z’n ouders van wie hij z’n eerste gitaar kreeg. Ook geeft hij een klein inkijkje in welke spullen hij heeft gebruikt voor dit unieke album.

Een briljant debuut van een al even briljant talent.

Moody Blues

Ik heb die naam altijd een beetje dubbelop gevonden. Het suggereert toch een beetje dat er ook Blues is die niet moody is.
The Moody Blues bestaan al een eeuwigheid. 56 jaar om precies te zijn.
Bij de oprichtingen en hun debuut album The Magnificent Moodies (1965) leek het de zoveelste Britse Rock band te zijn.

Geen slecht album maar heel onderscheidend was het niet. Overigens ook geen fijn album voor verzamelaars van The Moody Blues.
Het was in die jaren gebruikelijk om voor de VS markt een andere setlist of volgorde van nummers te hanteren dan voor de UK/EU markt.
Of soms kregen nummers een net wat andere titel zoals I have a Dream.
Daarnaast is er van het debuut album natuurlijk een 50 jarig jubileum editie gemaakt met maar liefst meer dan 50 nummers!
Maar het debuut blijft toch een beetje recht voor z’n raap rock/blues.

Dat veranderde met de opvolger Days of Future Passed. The Moody Blues lieten als geen ander zien hoe de transitie van Psychedelische Rock naar Progressie Rock er uit kon zien.
Beter: hoe het kan klinken.
Ondersteund door het London Festival Orkest werd een plaat neergezet, die nog steeds een referentie is op het gebied van Progressieve en Symfonische Rock.
Strikt genomen is dit album ook het eerste echte Progressieve Rock album.

De platen die volgde zetten de Moody Blues een geheel eigen sound neer die voor veel opkomende bands een inspiratie was.
Een van de bands die meer invloed hebben gehad dan de credits die ze daar voor hebben gehad.
Begin jaren 80 was Progressieve Rock echter op sterven na dood. Het was een niche geworden en laten we eerlijk zijn. Zelfs een topband in dit genre als Pink Floyd heeft na 1983 geen succesvolle plaat meer weten te maken. 

Als commercieel vehikel was Progressieve Rock niet meer interessant. New Wave was het toverwoord in die jaren en The Moody Blues wisten een artistiek compromis te sluiten met het toepasselijke album Present.
Een aantal opvolgers werden wel heel erg overwoekerd met synthesizers en wat volgde was een zoektocht naar een eigen sound die paste in de nieuw tijd.

Omdat er genoeg geld binnenkwam van oude successen werd toch steeds weer het pad van de Progressieve Rock opgezocht. Daar ligt overduidelijk de passie van de mannen.
Enkele jaren geleden namen deze oudje 50 jaar na data Days of Future Passed Live op en dat klinkt verre van versleten.

Grijze dag en maar eens vier willekeurige albums van de Moody Blues uit de kast getrokken.
Koffie dan maar......