Er zijn betere maar dit zijn vier briljante live-albums.
Zijn er betere? Ja want James Brown Live At The Apollo en The Allman Brothers At Fillmore East blijven toch wel wereldkampioen live albums. Misschien daar nog aan toevoegen Live At Leeds van The Who.
Maar voor een regenachtige dag hebben we hier vier pareltjes te pakken:
Get Yer Ya-Ya's Out! (Rolling Stones)
Live in New York eind 1969. Mijn persoonlijk favoriete periode van de Stones was net aangebroken. Mijn voorkeur gaat uit naar alles tussen Their Satanic Majesties Request (1967) en Angie (1973). Their Satanic Majesties Request is voor mij een volslagen mislukt Psychedelisch album en in recente inteviews hebben zowel Jagger als Richards mij volkomen gelijk gegeven.
Album staat dan ook niet in mijn Stones collectie.
Angie vind ik gewoon ronduit een zeiknummer. Bijna alle nummers van de Stones kan ik de hele dag horen. Bij Angie krijg ik pukkeltjes, droge mond, agressief gedrag en weerzin in muziek.
Gelukkig was het nummer er in 1969 nog niet en de setlist op dit live album is om te smullen. Het beste van de Stones uit het laatste delen van de 60er jaren.
Wat betreft (voor toen) het nieuwe werk wordt de luisteraar getrakteerd op Jumpin' Jack Flash, Midnight Rambler, Honky Tonk Women en Sympathy For The Devil aangevuld met een paar klassiekers van Chuck Berry. En het wonderschone Love in Vain van een van de Godfathers of Blues Robert Johnson.
Must have toch dit album?
The Songs Remains The Same (Led Zeppelin)
Net als het album hierboven is ook dit album vooral in The Madison Square Garden opgenomen.
In 1973 opgenomen en pas drie jaar later uitgebracht. Zowel als album als tweeënhalf uur lange film.
Album kreeg aanvankelijk wat wisselende kritieken maar inmiddels weten we beter.
Een groot deel van de hoogtepunten van Led Zeppelin vind je op dit album. Maar het is wat rauwer dan op de studioplaten en dat wil je ook met een concert.
Ze knallen uit het vertrek met Rock & Roll en het komt vier kantjes niet tot rust.
Een kwartier lange Whole Lotta Love sluit het geheel af maar niet voor je Rain Song en uiteraard de weg naar de hemel hebt ondergaan.
John Bonham gaat vier kantjes los maar op ZIJN Moby Dick is het echt feest.
Voor mij is Dazed and confused van bijna 27(!!!!) minuten het hoogtepunt. Wie niet van jam-bands houdt zal dit wel een zit vinden, maar voor mij mag dat de hele dag duren.
Led Zeppelin LIVE. Het past als ingelopen schoenen!
Rory in the "EU"
Ja die heb ik niet zo gek lang geleden al eens langs laten komen. Over Rory kan ik nooit zo heel veel vertellen en onder jullie zitten vast een paar hele grote Rory fans.
Een ding kan ik wel kwijt: Rory had wat mij betreft nog heel lang ons op Bluesrock mogen trakteren, want deze legende is toch echt veel te vroeg van ons heen gegaan.
Wat ik wel kan zeggen dat dit al jaren een van m'n favoriete live albums is!
10 jaar later
Ik keek vorige weer eens een keer naar de film Woodstock. Het optreden van Ten Years After is wat mij betreft toch een van de hoogtepunten uit die film.
De uitvoering van Going Home die Alvin Lee met z’n maatjes daar neerzet is briljant, groots, uniek.
Maar de versie op dit geweldige dubbel album mag er ook zijn. Technisch misschien wel beter maar de bezieling (wellicht geholpen door wat pretmiddelen) op Woodstock versie is uniek.
Vier maal vier top acts live…………...lekker als het regent. Koffie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten