Riding With The King

Dit album is een samenwerking tussen B.B. King en Eric Clapton. Album is in 2000 uitgebracht en ik heb het gelijk op CD gekocht. 

Het waren de hoogtijdagen van de zilveren schijfjes maar ik heb het album inmiddels op vinyl. 

Het album werd in de VS in een mum van tijd tweemaal(!!!) platina. 

Daarboven een Grammy voor beste Blues album van het jaar. 

Het was weliswaar het eerste album wat Clapton en King samen hebben gemaakt, maar ze hadden al vaak samen in de studio en op het podium gestaan. Een keer samen een album maken was dan ook een logisch vervolg. 

De eerste keer dat Clapton met King speelde was hij nog een snotneus. Clapton adoreerde King maar andersom was King heel snel onder de indruk van Slowhands kunstjes. 

Aan de binnenzijde van de hoes (Wat is zo’n hoes toch een feest) van dit album een foto van een van de eerste ontmoetingen tussen deze twee Blues giganten. 

Het album bevat 12 pareltjes met voor het grote publiek een paar bekende nummers zoals Key To “The Highway”. Wat een heerlijk nummer blijft dat toch. 

Mijn favoriete nummer is echter “Three O’çlock Blues”. Het origineel is van Lowell Fulson die een jaar eerder was overleden. 

Kan niet anders dat dit een soort eerbetoon is. King had het nummer als jonge gast al eens opgenomen, maar de maturiteit die ze beide nu in dit eerbetoon leggen is echt indrukwekkend. 

Maar ja dan hoor je daarna “Help The Poor” waar de zang van King en Clapton elkaar mooi overnemen. Dat is bijna filosofisch en King wil echt dat we naar hem luisteren. Bij alle nummers is qua zang is steeds prima te horen of je King of Clapton hoort zingen. 

Toch kan je ook het gitaarspel de heren wel onderscheiden. Het lijkt wel of de gitaar keuze van beide heren een metafoor is voor hun verschijning. De Gibson van King klinkt beslist voller dan de wat scherpere Fender van Clapton. Wat een muzikanten zijn dit! 

Een van de meest opgenomen Blues werkjes is Worried Life Blues. Het nummer is van Big “Maceo” Merriweather. Een Blues pianist uit de Chicago scene. Clapton en King weten van een pareltje een enorme diamant te maken. 

We pikken er nog eentje uit: “Come Rain or Come Shine” Het nummer is van Harold Arlen en Johnny Mercer die dat vlak na de oorlog maakte. Het is door heel veel artiesten opgenomen. 

Zelf heb ik uit m’n hoofd al vijf andere versies: Beth Hart & Joe Bonamassa, Billy Holiday, Don Henley, Etta James, Ray Charles en vele anderen. 

De keuze van de 12 nummers en de bewerking maken dit album tot een van de beste opstapjes voor de aspirant Blues liefhebber. De achterliggende historie – plus het feit dat de heren beide het beste van zichzelf geven - maakt het album voor de doorgewinterde Blues liefhebber tot een ideale zondagochtend plaat.