Dizzy Man’s Band 2.0 The Legacy

Gister met een maatje naar de Dizzy Man's Band 2.0 geweest. De band bouwt voort op het origineel, maar door een nagenoeg geheel nieuwe bezetting nam de band deel aan het SBS-programma “The Tribute, Battle of the Bands”.

Ik heb niets met tribute bands en begin jaren 70 was er zoveel andere muziek waar mijn interesse lag dat er nooit platen van de band in mijn collectie zijn gekomen. Toch zing ik nummers als “Matter of facts”, “Tickatoo”, “The Show” en “The Opera” probleemloos mee.

 

Mijn maatje had gratis kaarten geregeld, het concert zou "om de hoek" zijn en de dag ervoor had ik in de regen de 25 km lange 11-Strandentocht gedaan. Dus lekker bijkomen en onbevangen dit optreden ondergaan en eerlijk is eerlijk: de grote formatie wist er een prima feestje van te maken. Uiteraard werden door het bejaarde publiek de bekende hits met veel enthousiasme ontvangen.

 

Naast eigen werk speelde de band onder andere "The Letter" wat we vooral van Joe Cocker kennen. Ze zetten daar een prima uitvoering van neer; ik was bij dat nummer zelfs wel onder de indruk van de vier man (waarvan één vrouw) sterke blazerssectie. Prima gedaan.

 

Bij nummers van Blood Sweat and Tears en Chicago was dat toch wat lastiger. Verre van slecht, maar dat zijn toch grote schoenen waar je dan in gaat staan.

Zeker aardig - en door het publiek gewaardeerd - waren covers zoals "Let's Stick Together" van Bryan Ferry.

Zelf wist ik vooral de uitvoering van "Hush" te waarderen. Het nummer is oorspronkelijk van Joe South, die er in 1968 een hit mee had. Deep Purple nam het in datzelfde jaar op voor hun debuutalbum Shades of Deep Purple. De Dizzy Man's Band liet zich gister vooral door die versie inspireren en persoonlijk vond ik het een van de hoogtepunten van dit optreden.

Gewoon een lekker zondagsmiddagconcert. Zelf was ik nooit op het idee gekomen om naar dit optreden te gaan en zo zie je maar hoe goed het is om zo nu en dan eens uit je eigen bubbel te stappen.