Tonight's the Night (50th Anniversary Deluxe Edition)

Dit jaar viert dit album zijn 50e verjaardag, maar eigenlijk had dat vorig jaar moeten zijn. Toen Neil in 1974 met dit album op de proppen kwam zag platenmaatschappij Reprise het niet zitten dit album uit te brengen.

Gitarist Danny Whitten en roadie Bruce Berry waren in de periode voorafgaand aan dit album aan drugs overleden. Nagenoeg alle songs zijn op een of andere manier doorspekt met deze tragische gebeurtenissen.

De opnames zijn dan ook git en gitzwart en Neil werd door Reprise verzocht om toch iets anders in elkaar te knutselen. Dat werd het album On The Beach. Een meesterwerk met ook de nodige duistere invloeden maar voor Reprise was het blijkbaar geen probleem.

On The Beach werd een groot succes en bij Reprise besloten ze toch nog een naar de tapes van Tonight's the Night te luisteren. Het kwartje viel dit keer blijkbaar wel en in het voorjaar van 1975 verscheen wellicht Neil meest zwarte en sombere album.

 

Samen met de voorgangers Times Fades Away en On The Beach kreeg dit drietal albums al snel de bijnaam 'The Ditch Trilogy'. 

Stevige kost dus maar Tonight's the Night kreeg in 1975 unaniem 5 sterren, maar een heel groot commercieel succes werd het niet.

Het grote publiek hoorde Neil toch liever zingen over 'een gouden hart' en een 'oude man' dan over jonge mensen die aan drugs doodgaan.

Bij fans die de breedte van de catalogus van Neil weten te waarderen, staat dit album echter steevast in de top 10 of top 5. Er zijn zelfs genoeg fans waar Tonight's the Night het favoriete album is.

 

 

Daar waar Reprise in 1974 de opnames voor dit album resoluut terzijde schoof, brengen ze nu zonder enige schaamte een jubileum editie uit met maar liefst TWEE platen!

Gister lag het in de winkels alleen toen was ik zelf in het duister de Fjoertoer aan het lopen. Normaal spring ik als een hongerige leeuw op ieder nieuw stukje vinyl wat van Neil Young verschijnt.

Nu een dagje later..............sorry voor de vertraging............

 

Helaas ga ik gelijk met een minpunt beginnen. De hoes kent weliswaar de bekende afbeelding, maar die kleuren passen totaal niet bij de sfeer van dit album. Foei!

 

Op deze jubileum editie een afwijkende versie van "Lookout Joe" en een zestal bonustracks waaronder "Raised on Robbery" waarop ook Joni Mitchell te horen is.

De 18 nummers tellende tracklist van deze dubbelaar zal door fans van het oorspronkelijk album zeker gewaardeerd worden. Een zeer intense aanvulling tov de oorspronkelijke release kunnen we wel stellen.

Zelfs zonder de indringende teksten tot je te nemen is dit een indrukwekkend album. Neil goed bij stem en als altijd goed op gitaar maar wat te denken van de bijdrage van Ben Keith. Zonder de andere muzikanten tekort te doen voor mij toch een van de opperbazen als het om slide gaat! 

 

In 2018 was ik al erg te spreken dat eindelijk Roxy Tonight's the Night Live verscheen en daardoor wat meer van dit werk - al of niet in een iets andere uitvoering - te horen is. 

Deze 50 jarige jubileum editie is echt nog een treetje hoger. Reprise en Neil brengen natuurlijk vooral platen uit om geld te verdienen, maar deze 50 jarige versie is toch ook een definitieve erkenning voor Tonight's the Night.

 

De kleurtjes - in eigenlijk het geweldige artwork - voor deze versie blijven echter een schandalige schoffering. Leuk Hollands detail is de bijdrage uit Nederland van zowel foto's als het artikel uit popkrant Oor.

 

Eigenlijk zijn die twee Nederlandse bijdrages wel een eigen blogje waard.......... 

 

Bryan Ferry – Dylanesque

Toen dit album in 2007 verscheen, kocht ik direct de cd. De lp zat namelijk op een groot dieptepunt. Toch wordt 2007 wel gezien als het jaar waarin vinyl aan zijn revival begon.

Deze Dylanesque was tijdens de release in 2007 slechts in een zeer beperkte oplage op vinyl uitgebracht. Dat boeide me destijds totaal niet, omdat mijn focus volledig op cd's lag.
Op een bepaald moment begon het toch te kriebelen. Keer op keer probeerde ik de drang om weer een lp te kopen te onderdrukken. Het idee om toch wat actiever naar muziek te luisteren en die fraaie hoezen zorgde ervoor dat die kriebel steeds sterker werd. Op een zeker moment was er geen houden meer aan.

Inmiddels hebben de meeste cd's het veld moeten ruimen en is de vinylcollectie zo groot geworden dat deze niet meer redelijkerwijs in een kalenderjaar te draaien is.
Toen ik de definitieve knop had doorgehakt om vinyl weer mijn belangrijkste muziekmedium te maken, heb ik een lijst gemaakt met must-haves. Uiteraard omdat ik die muziek heel erg goed vind, maar ook als handige lijst om op beurzen gericht te zoeken. The Stones, Neil Young, Bob Dylan, Allman Brothers, Pink Floyd, Poco, The Doors, Van Morrison, Led Zeppelin en Eric Clapton om er een paar te noemen, stonden meermaals op de lijst.
Op die lijst ook dit soloalbum van Bryan Ferry waarop hij een geweldige ode brengt aan woorden-tovernaar Bob Dylan.

Bij ieder bezoek aan een platenbeurs werkte ik wel een tiental 'manko's' weg, maar deze Dylanesque kwam ik echter nergens tegen. Online had ik wel een paar keer gezocht en mooie exemplaren gezien die wel 400 tot 500 dollar op moesten leveren.

Een hobby mag geld kosten, maar ik heb niet klem gezeten tussen de draaideuren van het Dolhuis. Dus ik besloot te wachten op een re-release en afgelopen vrijdag was het zover.
Uiteraard ging de bezorging weer fout, maar gisteravond sloot ik het pakje als een verloren zoon in mijn armen. 

Eigenlijk ben ik helemaal geen fan van Roxy Music, maar Bryan Ferry vind ik geweldig. Dat heb ik ook met The Beatles: geen fan van, maar George Harrison vind ik super. Het meest extreme geval is Take That. Met zo'n album wil ik nog niet dood gevonden worden, maar van Robbie Williams heb ik zowel cd's als lp's.

De stem van Bryan Ferry vind ik echt fenomenaal en ik vind hem op zijn soloalbums veel losser klinken. Bij Roxy Music is natuurlijk ook de muziek zelf heel belangrijk, terwijl op de soloalbums van Ferry de nadruk vooral op de zang ligt.

Ferry is naast een geweldige zanger ook een prima songwriter, maar heeft vanaf zijn eerste soloalbum meermaals geflirt met nummers van Bob Dylan. Zijn solodebuut These Foolish Things uit 1973 begint dan ook met een geweldige uitvoering van "A Hard Rain's a-Gonna Fall".
Met dat nummer als referentie kocht ik in 2007 blind deze Dylanesque. Smullen van begin tot eind en nu eindelijk ook op vinyl.

Koffie, gevulde speculaas en Ferry in de huid van Dylan, maar vooral Dylan op een manier die alleen maar Ferry kan.

Op de oorspronkelijke mankolijst staat nu nog slechts één album.................

Neil Young 80 jaar

Over Neil Young heb ik al tientallen blogjes gemaakt en een blogje over de jubileumeditie van het album Tonights The Night zit er aan te komen.

Van veel artiesten vind ik - zeker met de huidige prijzen - 1 LP in de collectie meer dan voldoende.

 

Sommige artiesten smaken naar meer en is het wel lekker als er dan 3-4 albums in de kast staan.

Dan is er nog de categorie artiesten waar je nooit genoeg albums van kan hebben. In mijn geval zijn dat The Allman Brothers, The Stones, Bob Dylan, Eric Clapton, Led Zeppelin, Joe Bonamassa, Bob Dylan, Van Morrison, The Doors en Poco om er even een paar te noemen.

 

En er is de categorie waar ik stiekem toch alles wat officieel op vinyl is verschenen in de collectie wil hebben. Gelukkig zit in die categorie alleen Neil Young. "Minpunt" is dan weer dat de beste man z'n archief aan het opruimen is en regelmatig met niet eerder uitgebrachte albums op de proppen komt.

Het compleetheid-syndroom kan je aan geholpen worden, maar ik geef liever ieder jaar een paar honderd euro uit aan Ome Neel. Hou ik de psychiater ook niet van z'n werk.

 

Naast de vele, vele solo albums al of niet Crazy Horse of andere begeleidingsbands is er natuurlijk het materiaal van Buffalo Springfield en Crosby, Stills, Nash & Young.

Hoewel Dylan een betere (maar ook complexer) tekstdichter is spreekt bij Neil Young mij het totaalpakket aan: mooie liefdesliedjes, maatschappijkritische nummers en soms een ode aan iemand of iets.

Dat in combi met een bijna eindeloze reeks aan muziekstijlen waar de beste man zich van bediendt. Roep maar en ik pak het album erbij.

 

Uiteraard Godfather of Grunge. Ver voor dat de term viel maakte hij met Crazy Horse al Proto-Grunge, en artiesten als Kurt Cobain en Eddie Vedder lieten zich graag door inspireren,

Naast Grunge uiteraard, Folk, Folkrock, Country, Countryrock, Bluesrock, Rock, Hardrock, Psychedelische Rock, Garagerock, Jump Blues, Rockabilly, R&B en Elektronische Muziek.

Het lijstje is vast niet compleet maar deze enorme diversiteit (soms binnen één album) spreekt mij enorm aan.

 

M'n Neil Young collectie is redelijk uit de hand gelopen en soms in dat gewoon lekker............... 

 

Happy Birthday Neil! 

 

Zie ook: 

Mijn Neil Young Top 10 albums

Neil Young 79 jaar

Neil Young 77 jaar 

Neil Happy Birthday (74 jaar) 

Neil Young Vinyl Collectie (voor beginners) 

Dizzy Man’s Band 2.0 The Legacy

Gister met een maatje naar de Dizzy Man's Band 2.0 geweest. De band bouwt voort op het origineel, maar door een nagenoeg geheel nieuwe bezetting nam de band deel aan het SBS-programma “The Tribute, Battle of the Bands”.

Ik heb niets met tribute bands en begin jaren 70 was er zoveel andere muziek waar mijn interesse lag dat er nooit platen van de band in mijn collectie zijn gekomen. Toch zing ik nummers als “Matter of facts”, “Tickatoo”, “The Show” en “The Opera” probleemloos mee.

 

Mijn maatje had gratis kaarten geregeld, het concert zou "om de hoek" zijn en de dag ervoor had ik in de regen de 25 km lange 11-Strandentocht gedaan. Dus lekker bijkomen en onbevangen dit optreden ondergaan en eerlijk is eerlijk: de grote formatie wist er een prima feestje van te maken. Uiteraard werden door het bejaarde publiek de bekende hits met veel enthousiasme ontvangen.

 

Naast eigen werk speelde de band onder andere "The Letter" wat we vooral van Joe Cocker kennen. Ze zetten daar een prima uitvoering van neer; ik was bij dat nummer zelfs wel onder de indruk van de vier man (waarvan één vrouw) sterke blazerssectie. Prima gedaan.

 

Bij nummers van Blood Sweat and Tears en Chicago was dat toch wat lastiger. Verre van slecht, maar dat zijn toch grote schoenen waar je dan in gaat staan.

Zeker aardig - en door het publiek gewaardeerd - waren covers zoals "Let's Stick Together" van Bryan Ferry.

Zelf wist ik vooral de uitvoering van "Hush" te waarderen. Het nummer is oorspronkelijk van Joe South, die er in 1968 een hit mee had. Deep Purple nam het in datzelfde jaar op voor hun debuutalbum Shades of Deep Purple. De Dizzy Man's Band liet zich gister vooral door die versie inspireren en persoonlijk vond ik het een van de hoogtepunten van dit optreden.

Gewoon een lekker zondagsmiddagconcert. Zelf was ik nooit op het idee gekomen om naar dit optreden te gaan en zo zie je maar hoe goed het is om zo nu en dan eens uit je eigen bubbel te stappen.