50 jaar Before The Flood

Er zijn altijd grotere fans met nog meer platen van Dylan. Toch mag ik mijzelf wel als een grote fan van Bob Dylan beschouwen. Ik ben echter niet zo'n fan die alles dan maar geweldig vind. Zo ben ik ook over deze Before The Flood niet wild enthousiast.

Een dubbel live album samen The Band. De opnames zijn gemaakt begin 1974 en in de zomer van dat jaar verscheen het album.

 

Eerder dat jaar was het album Planet Waves verschenen en daar was ik best wel heel enthousiast over. Zoals ik in januari jl. al blogde geen vijf sterren maar toch wel een hele fijne plaat. Door de aanwezigheid van The Band in mijn ogen ook verplichte kost. Het was toen immers het eerste officiële album van Dylan samen met The Band.

Ook had ik bij het verschijnen van Before The Flood al de nodige bootlegs van Dylan samen met The Band. Ook daar was ik - los even van de matige geluidskwaliteit - heel enthousiast over.

Dus 50 jaar geleden lag ik bij wijze van spreken in een slaapzak voor de deur van de platenwinkel om Before The Flood zo snel mogelijk aan de collectie toe te voegen.

 

Eenmaal thuis op de Thorens draaitafel (oud afdankertje) ging ik niet ineens staan juichen. Het is niet slecht. Eigenlijk is het ook gewoon goed en een werkelijk prachtig gekozen setlist. Mijn probleem met dit live album is dat het voor mij klinkt of ze haast hebben. Of ze de trein nog moeten halen!

Dat gevoel heb ik al gelijk bij "Most Likely You Go Your Way and I'll Go Mine" waar kant A mee begint. Een prachtige klassieker van het legendarische album Blonde On Blonde uit 1966. Schitterende keuze om daar dit album mee te beginnen maar een klasse nummer als dit verdiend het niet om in een toch wat zenuwachtige snelle stijl afgewerkt te worden.

 

Bij de nummers van The Band past de gehaastheid wat beter. De uitvoering van "The Night They Drove Old Dixie Down" is echt heerlijk en het gitaarwerk op "Stage Fright" mag er ook zijn!

Natuurlijk is het mooi als nummers live een ander jasje krijgen. Een rustige akoestische Folk ombouwen in elektrische Rock is prima. Als het echter als afraffelen gaat klinken haak ik toch een beetje af. 

"Don't Think Twice It's Alright" is een van mijn favoriete Dylan nummers. Hoe dat er wordt doorgejaagd heb ik in 1974 gewoon een paar nachten slecht van geslapen...........

 

"Just Like A Woman" kan ik dan nog wel waarderen.........lekker intens zonder dat opgejaagde tempo. Van "It's Alright Ma, I'm Only Bleeding" krijg ik dan weer het paarse dubbelzouten steegjes syndroom.

Op een Greatest Hits speciaal voor de Europese markt stond in 1967 de heerlijke subtitel: Nobody Sings Dylan Like Dylan...................eens!

Maar...............laat Dylan geen covers van Dylan spelen zoals het toch een beetje klinkt op dit album.

 

Overigens ben ik een van de weinige Dylan fans die wat minder enthousiast is want zowel de vakpers als fans hebben enthousiast op dit album gereageerd. 

Wat ik er van vind is ook niet zo relevant en deze blog is ook niet meer dan een soort van persoonlijk dagboek tav de albums waar ik mijn geld en tijd aan verbrandt.

 

Vind je het wel een heel fijn album is deze week bij het 50 jarig jubileum toch een mooi moment om het nog eens op te zetten!

Dennis Locorriere 75 jaar

Eind jaren 60 begon de vandaag jarige Dennis een mooi muzikaal avontuur waar hij op dat moment de impact nog niet van kon overzien. Dennis was een van de initiatiefnemers van Dr. Hook & the Medicine Show. In 1972 verscheen het eerste album met daarop de monsterhit "Sylvia's Mother".

Wereldwijd een grote hit en Dr. Hook stond gelijk overal in de schijnwerpers en ik ben dat singletje toen ook gelijk gaan halen.

 

Een paar jaar later zou het nummer voor mij echter heel autobiografisch worden. 

Mijn eerste grote liefde ging uit en ik heb haar nog meerder malen proberen te bellen maar................jullie raden het al....... ik kreeg steeds haar moeder aan de lijn.

Avonden zat ik muziek te draaien als "49 Bye-Byes", "She's Gone", "It’s All Over Now", "You Don't Have To Cry" en een aantal die ik voor mezelf hou.................In die periode - ik moest toevallig net militaire dienst in - kon ik een nummer als "Sylvia's Mother" niet aanhoren. Dus mijn verdriet deelde ik vooral met andere artiesten.

 

Mijn eigen gedrag zat die eerste weken dat het uit was op het rand van een stalker. Een woord wat we toen volgens mij nog niet kende. Na een paar weken was ik er wel klaar mee om kwartjes in de telefoon te gooien. Gek genoeg ging het een paar maanden later weer aan maar ik was er vrij snel zelf klaar mee. Ze wist niet waarom ze het uitgemaakt had, maar wist ook niet waarom ze verder wilde..........

 

Het heeft echter nog heel lang geduurd voor ik het nummer "Sylvia's Mother" weer ben gaan waarderen. Dat heeft vooral met Jan Rot te maken. Die bracht in 2012 het album De Grote Jan Rotplaat uit met daarop een schitterende en eigentijdse hertaling van "Sylvia's Mother".

Met een glimlach nam ik het nummer in mij op en heb gelijk een verzamelaar van Dr. Hook & the Medicine Show gekocht met daarop ..............? Uiteraard! 

 

De vandaag jarige Dennis is nog steeds de bewaker van de naam Dr. Hook, maar na het uiteenvallen van de band mogen we daar niet teveel waarde aan hechte. Dennis heeft een aantal solo albums gemaakt en heeft het nodige werk als sessiemuzikant gedaan.

Dennis treed nog wel op onder de naam Dr. Hook maar de impact en belangstelling van die optredens zijn niet te vergelijken met het succes van de jaren 70.

Dat neemt niet weg dat Dennis naast de succes met Dr. Hook voor veel grote artiesten liedjes heeft geschreven en toch wel als een zeer succesvolle zanger, songwriter en muzikant mogen beschouwen.

Koffie.........met een verzamelaar en dat met dank aan wijle Jan Rot.

Happy Birthday Dennis!

 

50 jaar Paradise and Lunch

Dit is het vierde album van deze alleskunner en staat fier op nummer 1 van mij Ry Cooder lijstje. Het album viert deze week haar 50e verjaardag en ligt hier een paar keer per jaar op de draaitafel.

Wellicht klinkt bij een eerste luisterbeurt de muziek wat oud (ook toen al) en zelfs misschien wat tuttig. De nummers waar Cooder voor gekozen heeft voor dit album zijn ook allemaal traditionals of klassiekers.

Cooder heeft echter niet zomaar negen oudjes gecoverd om een album te vullen. Cooder - die ik toch verdenk van een bijna ongezonde vorm van perfectionisme - geeft de nummers in alle opzichte een nieuw leven.

 

Cooder heeft natuurlijk een bijzondere stem, maar is toch vooral een fenomenale snarenkunstenaar. Daarnaast weet Cooder als geen ander topmuzikanten rond zich te verzamelen omdat ze allemaal weten dat ze bijdrage gaan leveren aan een meesterwerk.

Negen pareltje die geen van alle voor elkaar onderdoen. Neem een nummer als "Tattler". Het origineel stam is van Washington Phillips uit 1928 en Ry Cooder gaf het nummer in 1974 eeuwigheidswaarde. Dat mede door een subtiele maar fenomenale muzikale invulling. Dat deed hij zo goed dat die eeuwigheidswaarde nog steeds van toepassing is en eigenlijk geldt het voor alle negen nummers.

 

Wat te denken want het met Gospel doorspekte "Jesus on the Mainline". Een traditional die met groot respect op geheel eigenzinnige wijze door Cooder wordt ingevuld. Het nummer houdt na een paar minuten ogenschijnlijk op om vervolgens opnieuw aan te zetten met een stukje snarentechniek dat werkt als champagne voor de oren. Bizar goed!

Ook de klassieker "It's All Over Now" waar kant A mee afgesloten wordt weet Cooder op geheel eigen wijze in te kleuren. Het nummer is oorspronkelijk van Bobby Womack maar we kennen het nummer vooral van The Rolling Stones die er in 1964 een hit mee hadden.

Het was niet de eerste flirt van Cooder met The Stones want een paar jaar eerder was hij te horen op het Stones album "Let It Bleed".

 

Ook speelt Cooder alle nummers mee op het album Jamming with Edward! dat in 1972 verscheen. De opnames waren echter uit 1969 en in die periode was Cooder zelfs een van de kandidaten om bij The Stones te komen.

Gezien zijn interesse in veel verschillende instrumenten was hij een mooie vervanger geweest voor Brian Jones. Hoewel Cooder aan Keith Richards veel gitaar trucjes heeft geleerd zal het tussen die twee nooit gewerkt hebben. 

Beide zijn ze altijd wel op zoek naar grenzen, maar Cooder doet dat met een perfectionistische stijl terwijl Richards veel meer voor een speelse aanpak kiest.

Beide geweldige muzikanten maar dat was niet goedgekomen. Richards was ook de enige Rolling Stone die niet aanwezig was op het hierboven genoemde album Jamming with Edward.

 

Nog even terug naar Paradise and Lunch want er is ook nog een kant B. Deze doet niet onder voor kant A en luister eens goed naar een nummer als "Ditty Wah Ditty". 

Briljant gitaarspel maar ook pianist Ronnie Barron verdiend een eervolle vermelding zonder de andere muzikanten tekort te willen doen. Mega knap stuk muziek en een waardig laatste nummer van dit album dat zonder discussie een klassieker genoemd mag worden.

 

Johnny Neel 70 jaar

Vandaag zelfs een oude Neel want Johhny is 70 geworden.
Ik laat natuurlijk geen kans voorbij gaan om een plaat van The Allman Brothers uit de kast te trekken.
Neel heeft slechts één album als officieel lid van de The Allman Brothers meegespeeld. Wel een heel fijn album trouwens!

Neel is een songwriter, toetsenist en zanger en heel veel van zijn nummers zijn door anderen (oa John Mayall) opgenomen.
Daarnaast speelt Neel bij veel andere artiesten als studiomuzikant zoals bij Michael McDonald die we kennen van oa The Doobie Brothers en Steely Dan.

Neel zit wel heel erg in de Allman Brothers hoek want hij maakt(e) ook deel uit van zijlijn-projecten zoals The Dickey Betts Band en Gov’t Mule (Warren Haynes).

De flirt met Blues en Southern Rock voert bij Neel dan ook de boventoon. Neel heeft een tiental soloalbums gemaakt die ik op vinyl nog niet ben tegengekomen.
Gelukkig zijn er genoeg digitale kanalen om eens wat van zijn muziek te proeven.

Muziek die Neel met The Allman Bros, Gov’t Mule en Dickey Betts Band heeft gemaakt is doorgaans wat steviger.
Veel solowerk is mooie relaxe warme soulful Blues en soms een vleugje Jazz.
Kom je op een beurs voor een paar Euro een Cdtje van hem tegen? Gewoon meenemen. En een LP’s voor een tientje? Ook meenemen en mij even bellen.

Als album bij de koffie Seven Turns. Het enige album waar Johnny officieel lid is van The Allman Brothers Band.

Dit album verscheen toen de band goed 30 jaar bestond en veel bands halen zo'n mijlpaal niet. De twee voorgaande studioalbums (Reach for the Sky en Brothers of the Road) waren geen hoogvliegers en velen dachten dat het feestje van The Allman Broters wel over zou zijn.

MIS!

Met Seven Turns zetten The Allman Broters in 1990 een album neer wat mee kan met de beste albums uit hun begin periode. Na het wegvallen en diverse wisselen van bandleden een enorm knappe prestatie.
Gregg, Dickey, Butch en Jaimoe als oorspronkelijke leden bewaken de hermitage, maar blenden perfect met nieuwkomers zoals Warren Haynes (gitaar zang) en Johnny Neel (zang, toetsen) en Allen Woody (bas).

Opmerkelijke bijdrage is die van Duane Betts die een nummer mee mag spelen. Ja dat is inderdaad de zoon van Dickey en vernoemd naar Duane Allman.

Johnny is van vier van de nummers op dit album de mede componist en het laat mooi zien hoe de oude garde aan een aantal nieuwkomers voldoende creatieve ruimte geeft.
Het resultaat is dan ook een album om duimen en vingers bij af te likken.

Happy Birthday Johnny

Rain

Regen, regen en nog eens regen............

Erg populair onder songwriters...........snelle zoektocht in mijn collectie:

Dit zijn alleen de nummers waar Rain in de titel staat.......

Zoeken in teksten is wat lastiger.........

 

Occasional Rain - The War On Drugs

Rain - Dr John

Pocket Full Of Rain - Stev Earle

Rain - The Teskey Brothers

Louisiana Rain - Lucinda Williams

Make It Rain - Anouk

Still Falls The Rain - Rozy Music

Let It Rain - Amanda Marshall

Purple Rain - Dolly Parton

Fire And Rain - James Taylor

Who'll Stop The Rain - Bruce Springsteen

The Rain Song - Beth Hart

Shadows In The Rain - Sting

Sure As The Rain - Glen Hansard

I Wish It Would Rain - Bruce Springsteen

An Old Raincoat Won't Ever Let You Down - Rod Stewart

Box Of Rain - Grateful Dead

Singin' In The Rain - Jamie Cullum

 November Rain - Guns N' Roses

Sitting In The Rain _ John Mayall

Echoes In Rain - Enya

Just Like A Butterfly That's Caught In The Rain - Diana Krall

 Shadows In The Rain - Police

Rain Fall Down - The Rolling Stones

Like Rain - Nils Lofgren

Tears In The Rain - Arena

Midnight Rain - Poco

 Early Mornin' Rain - Bob Dylan

In The Hour Of Not Quite Rain - Buffalo Springfield

Traction In The Rain - David Crosbu

Rain Dances - Camel

Have You Ever Seen The Rain? - Creedence Clearwater Revival

Did You Hear The Rain? - George Ezra

Red Earth & Pouring Rain - Bear's Den

Crying In The Rain - Simon & Garfunkel

See The Sky About To Rain - Neil Young

Georgia Rain - Joshua Kadison

Candles In The Rain _ Melanie

Just Like Strange Rain - Elton John

Sunshine After The Rain - Elkie Brooks

Rain Will Fall - Alain Clark

 Rain _ Steve Forbert

Standin' In The Rain - ELO

Let It Rain - Diana Krall 

 Fool In The Rain - Led Zeppelin

Who'll Stop The Rain - Creedence Clearwater Revival

Caught Out In The Rain - Beth Hart

Little Rain - Little Reed

Another Night In The Rain - Cat Sevens

Let It Rain - Eric Clapton

 Rain - Gregory Page

 Early Morning Rain - Neil Young

Thunder And Rain _ Ellen Foley

Let It Rain - Derk & The Dominos

Walk Out In The Rain - Eric Clapton

Southern Rain - The Allman Betts Band

Can't Stand The Rain -  Lowell George

Come In From The Rain - Cleo Laine

Buckets Of Rain - Bob Dylan

Outside The Rain - Stevie Nicks

Little Rain - The Rolling Stones

Black Summer Rain - Eric Clapton

California Rain - Delaney Bramlett

I Can't Stand The Rain - Lucinda Williams

Purple Rain - Prince

The Rain Song - Led Zeppelin

Come Rain Or Come Shine - B.B. King & Eric Clapton

Bad Rain - The Allman Brothers Band

Katarina Pejak - Pearls On A String

Half april bracht deze Servische zangeres, pianiste haar zesde album uit. Onder die zes albums ook het album Blues Caravan (2019) dat ze maakte met Ina Forsman en Ally Venable.

Van Forsman en Venable had ik al het nodige materiaal op vinyl en het zijn ook deze twee dames waardoor ik Pejak in het vizier kreeg.

 

Het duurde echter tot gister voor ik een vinyl exemplaar van Pearls On A String te pakken kreeg. Ik had de plaat als pre-order besteld maar de platenfabriek kon de oorspronkelijke planning niet helemaal waarmaken.

Jammer maar ook niet meer dan dat. Plaat is inmiddels aan de derde draaibeurt bezig en ik ben heel, heel enthousiast. 

Pearls On A String bevat een dozijn nummers waarvan er tien door Pejak zelf zijn geschreven. 

De twee covers zijn "Honey Jar" van de The Wood Brothers en "Money" van Pink Floyd. "Money" mag gezien worden als een zeer geslaagde cover en gelukkig zonder die geluidseffecten, waar ik mij bij de Pink Floyd versie altijd mateloos aan geïrriteerd heb.

 

Toch heeft Pejak die covers helemaal niet nodig want haar eigen nummers zijn om te smullen. Pejak speelt lekkere smooth Jazz, Popjazz, Bluesjazz..............geef het een label. De stem van Pejak doet het geweldig bij haar pianospel. Wie Pejak nog nooit gehoord heeft maar al wel fan is van Norah Jones doet zichzelf echt een plezier eens een album van haar te beluisteren.

 

Uitstekende balans tussen zang en muziek en technisch goed opgenomen. Een fraaie sax, subtiel slagwerk en een mooie droge bas zonder dat dat alles de heerlijke stem van Pejak in de hoek drukt.

Naast traditionele instrumenten uit de Jazz piept er ook een slide gitaar tussendoor. Liefhebbers van slide gitaar gaan een nummer als "It Only Takes A Song" zeker een extra puntje geven.

Daar waar de eerste vier nummers makkelijk weg luisteren is "Notes On Boredom" ineens een wat grotere uitdaging. 

Pejak vraagt duidelijk meer van haar piano en het nummer is verre van een meezinger en een heerlijk orgeltje doet een paar noten mee. Indrukwekkend stukje muziek!

 

Kant B borduurt voort op de ingeslagen weg en hoewel het lastig kiezen is zijn "Sunglasses" en "Too Late" van deze kant toch wel mijn favorieten. "Too Late" mede omdat daar die slide weer een heerlijke bijdrage levert,

Met deze Pearls On A String geeft Pejak een pareltje van een visitekaartje af en laat ze horen dat we haar inmiddels mogen rekenen tot de top van de nieuwe vrouwelijke talenten.

De hoes van dit geslaagde album is wat sober uitgevoerd en een vel met songteksten had echt niet misstaan. 

Het album zelf is wat mij betreft dik vier sterren waard.

 

Mojo voor vogelliefhebbers

De Mojo van juli ligt al in de winkel. Samen met Uncut een van mijn favoriete muziekbladen.

Beide bladen zoeken altijd wel naar een mooie mix tussen nieuwe talenten en lekker veel aandacht voor legendarische bands. Dit keer oa aandacht voor The Byrds die maar liefst acht pagina's aandacht krijgen. Voor mij genoeg om de portemonnee te trekken. Vooral omdat de CD die meestal bij Mojo zit als een rode draad rond The Byrds cirkelt.

Alle artiesten of nummers op deze CD hebben op de een of andere manier een raakvlak met The Byrds. Soms is dat kristalhelder zoals solonummers van Gene Clark, Chris Hillman, Roger McGuinn en Clarence White. Andere nummers is het dan een beetje zoeken maar geen nood want in het begin van deze Mojo vind je een toelichting over de samenstelling van deze CD.

 

Uiteraard veel aandacht in deze Mojo voor nieuwe albums en verder is er ruime aandacht voor Paul Weller (oa The Jam en The Style Council), Pete Townshend (The Who), Johhny Cash, Dusty Springfield, Marvin Gaye en Motorhead.

Deze Mojo (wat een mooi woord is dat toch) heb ik vrijdag gekocht en CD is aan de tweede luisterbeurt toe.
Als ik de geldtyfus had ging ik een docu maken in de stijl van een roadmovies (uiteraard in een oude cabrio) met deze CD als soundtrack. Vijftien miniverhaaltjes bij elkaar sprokkelen met steeds een van deze nummers als kapstok........

Zou een mooi project zijn! Soundtrack is er al............nu het budget nog.......

Je kan niet alles wensen en ik duik de Mojo nog even in. Ook een fijn blad om mee te nemen op vakantie. Zeker dit nummer!