Dit is het vierde album van deze alleskunner en staat fier op nummer 1 van mij Ry Cooder lijstje. Het album viert deze week haar 50e verjaardag en ligt hier een paar keer per jaar op de draaitafel.
Wellicht klinkt bij een eerste luisterbeurt de muziek wat oud (ook toen al) en zelfs misschien wat tuttig. De nummers waar Cooder voor gekozen heeft voor dit album zijn ook allemaal traditionals of klassiekers.
Cooder heeft echter niet zomaar negen oudjes gecoverd om een album te vullen. Cooder - die ik toch verdenk van een bijna ongezonde vorm van perfectionisme - geeft de nummers in alle opzichte een nieuw leven.
Cooder heeft natuurlijk een bijzondere stem, maar is toch vooral een fenomenale snarenkunstenaar. Daarnaast weet Cooder als geen ander topmuzikanten rond zich te verzamelen omdat ze allemaal weten dat ze bijdrage gaan leveren aan een meesterwerk.
Negen pareltje die geen van alle voor elkaar onderdoen. Neem een nummer als "Tattler". Het origineel stam is van Washington Phillips uit 1928 en Ry Cooder gaf het nummer in 1974 eeuwigheidswaarde. Dat mede door een subtiele maar fenomenale muzikale invulling. Dat deed hij zo goed dat die eeuwigheidswaarde nog steeds van toepassing is en eigenlijk geldt het voor alle negen nummers.
Wat te denken want het met Gospel doorspekte "Jesus on the Mainline". Een traditional die met groot respect op geheel eigenzinnige wijze door Cooder wordt ingevuld. Het nummer houdt na een paar minuten ogenschijnlijk op om vervolgens opnieuw aan te zetten met een stukje snarentechniek dat werkt als champagne voor de oren. Bizar goed!
Ook de klassieker "It's All Over Now" waar kant A mee afgesloten wordt weet Cooder op geheel eigen wijze in te kleuren. Het nummer is oorspronkelijk van Bobby Womack maar we kennen het nummer vooral van The Rolling Stones die er in 1964 een hit mee hadden.
Het was niet de eerste flirt van Cooder met The Stones want een paar jaar eerder was hij te horen op het Stones album "Let It Bleed".
Ook speelt Cooder alle nummers mee op het album Jamming with Edward! dat in 1972 verscheen. De opnames waren echter uit 1969 en in die periode was Cooder zelfs een van de kandidaten om bij The Stones te komen.
Gezien zijn interesse in veel verschillende instrumenten was hij een mooie vervanger geweest voor Brian Jones. Hoewel Cooder aan Keith Richards veel gitaar trucjes heeft geleerd zal het tussen die twee nooit gewerkt hebben.
Beide zijn ze altijd wel op zoek naar grenzen, maar Cooder doet dat met een perfectionistische stijl terwijl Richards veel meer voor een speelse aanpak kiest.
Beide geweldige muzikanten maar dat was niet goedgekomen. Richards was ook de enige Rolling Stone die niet aanwezig was op het hierboven genoemde album Jamming with Edward.
Nog even terug naar Paradise and Lunch want er is ook nog een kant B. Deze doet niet onder voor kant A en luister eens goed naar een nummer als "Ditty Wah Ditty".
Briljant gitaarspel maar ook pianist Ronnie Barron verdiend een eervolle vermelding zonder de andere muzikanten tekort te willen doen. Mega knap stuk muziek en een waardig laatste nummer van dit album dat zonder discussie een klassieker genoemd mag worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten