Er zijn altijd grotere fans met nog meer platen van Dylan. Toch mag ik mijzelf wel als een grote fan van Bob Dylan beschouwen. Ik ben echter niet zo'n fan die alles dan maar geweldig vind. Zo ben ik ook over deze Before The Flood niet wild enthousiast.
Een dubbel live album samen The Band. De opnames zijn gemaakt begin 1974 en in de zomer van dat jaar verscheen het album.
Eerder dat jaar was het album Planet Waves verschenen en daar was ik best wel heel enthousiast over. Zoals ik in januari jl. al blogde geen vijf sterren maar toch wel een hele fijne plaat. Door de aanwezigheid van The Band in mijn ogen ook verplichte kost. Het was toen immers het eerste officiële album van Dylan samen met The Band.
Ook had ik bij het verschijnen van Before The Flood al de nodige bootlegs van Dylan samen met The Band. Ook daar was ik - los even van de matige geluidskwaliteit - heel enthousiast over.
Dus 50 jaar geleden lag ik bij wijze van spreken in een slaapzak voor de deur van de platenwinkel om Before The Flood zo snel mogelijk aan de collectie toe te voegen.
Eenmaal thuis op de Thorens draaitafel (oud afdankertje) ging ik niet ineens staan juichen. Het is niet slecht. Eigenlijk is het ook gewoon goed en een werkelijk prachtig gekozen setlist. Mijn probleem met dit live album is dat het voor mij klinkt of ze haast hebben. Of ze de trein nog moeten halen!
Dat gevoel heb ik al gelijk bij "Most Likely You Go Your Way and I'll Go Mine" waar kant A mee begint. Een prachtige klassieker van het legendarische album Blonde On Blonde uit 1966. Schitterende keuze om daar dit album mee te beginnen maar een klasse nummer als dit verdiend het niet om in een toch wat zenuwachtige snelle stijl afgewerkt te worden.
Bij de nummers van The Band past de gehaastheid wat beter. De uitvoering van "The Night They Drove Old Dixie Down" is echt heerlijk en het gitaarwerk op "Stage Fright" mag er ook zijn!
Natuurlijk is het mooi als nummers live een ander jasje krijgen. Een rustige akoestische Folk ombouwen in elektrische Rock is prima. Als het echter als afraffelen gaat klinken haak ik toch een beetje af.
"Don't Think Twice It's Alright" is een van mijn favoriete Dylan nummers. Hoe dat er wordt doorgejaagd heb ik in 1974 gewoon een paar nachten slecht van geslapen...........
"Just Like A Woman" kan ik dan nog wel waarderen.........lekker intens zonder dat opgejaagde tempo. Van "It's Alright Ma, I'm Only Bleeding" krijg ik dan weer het paarse dubbelzouten steegjes syndroom.
Op een Greatest Hits speciaal voor de Europese markt stond in 1967 de heerlijke subtitel: Nobody Sings Dylan Like Dylan...................eens!
Maar...............laat Dylan geen covers van Dylan spelen zoals het toch een beetje klinkt op dit album.
Overigens ben ik een van de weinige Dylan fans die wat minder enthousiast is want zowel de vakpers als fans hebben enthousiast op dit album gereageerd.
Wat ik er van vind is ook niet zo relevant en deze blog is ook niet meer dan een soort van persoonlijk dagboek tav de albums waar ik mijn geld en tijd aan verbrandt.
Vind je het wel een heel fijn album is deze week bij het 50 jarig jubileum toch een mooi moment om het nog eens op te zetten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten