John Bonzo Bonham

Vandaag is het de geboortedag van misschien wel de beste drummer die we ooit gehad hebben. In 1980 op tragische wijze overleden, nadat hij verdronken was in z'n eigen braaksel na overmatig alcohol gebruik.

John was dan misschien de meest brute en heftigste drummer die we gekend hebben, maar hij was ook een enorm familiemens. Hij kon daarom ook eigenlijk helemaal niet zo goed tegen al die lange tournees waarbij hij naar zijn smaak te veel en te lang van huis was. Naast de drumkit verstopte hij zich dan in de alcohol en ik ken nog geen geval waar dat een goeie oplossing bleek te zijn.

 

De overige drie leden van Led Zeppelin besloten na het overlijden vn Bonham om te stoppen, omdat zonder John Led Zeppelin geen Led Zeppelin meer zou zijn. Een moedig maar terecht en vooral chique besluit.
De band had op dat moment een achttal officiële studio albums gemaakt:

• Led Zeppelin (1969)
• Led Zeppelin II (1969)
• Led Zeppelin III (1970)
• Untiteld aka IV (1971)
• Houses of the Holy (1973)
• Physical Graffiti (1975)
• Presence (1976)
• In Through the Out Door (1979)

Na de dood van John Bonham kwam 1982 het album Coda uit. Dit is een soort verzamelalbum met nummers die zijn opgenomen tussen 1970 en 1978. Het zijn geen nummers die op eerdere albums hebben gestaan en het album wordt ook wel eens als het negende album van Led Zeppelin gezien.

 

Het album kreeg ook de nodig kritiek maar het bevat één nummer dat vandaag wel even onder de aandacht mag komen en dat is "Bonzo's Montreux". John gaat helemaal los en op zijn geboortedag even mijn top 5 John die volgens mij geen uitleg hoeft:

 

1. “Rock and Roll”

2. “When The Levee Breaks”

3. “Moby Dick”
4. “Good Times Bad Times”
5. "Bonzo’s Montreux"

Wat kon die gast een klappen geven: 

 

Nobody beats like Bonham en nobody beats Bonham!

 

50 jaar Swan Song Records

Het is deze maand 50 jaar geleden dat Led Zeppelin haar eigen label heeft opgericht. Leuk detail is dat het niet een album van deze legendarische groep is die als eerste onder het label Swan Song Records verscheen.

Die eer was weggelegd voor Bad Company die in juni 1974 een uitstekend debuutalbum opleverde. Naast Led Zeppelin en Bad Company verzorgde Swan Song Records albums voor Pretty Things, Dave Edmunds, Detective (Funk en Hardrock uit de VS), Sad Cafe en nog enkele kleinere acts.

Swan Song Records heeft slechts 10 jaar bestaan want in 1983 ging de stekker eruit. Led Zeppelin was door het overlijden van John Bonham inmiddels gestopt dus nieuwe albums gingen er niet komen.
Ook kampte CEO Peter Grant met de nodige gezondheidsproblemen en was het klaar. Een poging om  Swan Song Records elders onder te brengen is helaas mislukt,
Dat neemt niet weg dat 40 jarige remasters van de Led Zeppelin albums die oorspronkelijk bij Swan Song Records zijn uitgebracht toch van dat label zijn voorzien.

Hoe dat juridisch precies zit heb ik geen idee van en misschien is het gewoon een cadeautje van de partij (Atlantic?) die de heruitgaven heeft verzorgt. 

Het eerste album wat Led Zepplin zelf uitbracht op haar eigen label is de dubbelaar Physical Graffiti. Net als de vijf voorgangers wat mij betreft een vijf sterren album. Helaas werd het daarna toch een stukje minder. Niet slecht maar de twee studio albums die nog zouden volgen zijn toch een volle ster minder dan de eerste zes albums die deze legendarische band heeft gemaakt.

Physical Graffiti is niet alleen een geweldig album met een enorme eeuwigheidswaarde. De hoes is ook nog eens een meesterwerk. Een oud gebouw en door de binnenhoezen anders te plaatsen ontstaan er andere motieven achter de vensters die in de buitenhoes zijn opengewerkt.

Dit gebouw heeft overigens meer rockhistorie want het waren The Rolling Stones die dit pand gebruikte om op de stoep de clip voor hun hit "Waiting On A Friend" op te nemen.

In ben een groot Stones fan maar om 50 jaar Swan Song Records te vieren gooi ik toch echt Physical Graffiti in de strijd...........

R.I.P. Doug Ingle

Gister werd het nieuws bekend dat deze componist, organist en zanger op 78 jarige leeftijd is overleden. Doug Ingle is een van de oprichters van Iron Butterfly en schreef in de succesvolle beginperiode nagenoeg alle nummers voor de band.

We kennen Iron Butterfly natuurlijk vooral van de hit In-A-Gadda-Da-Vida. De sound die Doug Ingle eind jaren 60 met Iron Butterfly heeft neergezet is voor heel veel bands een enorme inspiratie geweest. 

 

Iron Butterfly behoorde in die jaren tot een van de beste Psychedelische Rock performers. Daardoor ook een opstap naar Progressieve Rock en ze waren ook niet vies van een stukje Hardrock.

De oerversie van In-A-Gadda-Da-Vida die te vinden is op het gelijknamige album uit 1968 was ruim 17 minuten lang. Op een live album uit 1970 wist de band het met twee minuten extra op te rekken en de single versie was ingekort tot net geen drie minuten.

Dat was in die tijd een beetje de maximale speelduur om nummer bij radiostations onder de aandacht te krijgen.

 

Als puber werd ik enorm door dit nummer gegrepen en al snel had ik de live versie in mijn collectie. De zang is subliem, de band is als een Zwitsers uurwerk op elkaar ingespeeld, maar het was vooral het orgel wat mij fascineerde. 

Wat was die Doug Ingle een briljante toetsenman!

 

Tijdens een van hun eerste concerten heeft Iron Butterfly van dit meesterwerk een 35 minuten lange versie gespeeld. Wat zou het een mooi eerbetoon aan Doug Ingle zijn als daar een officiële uitgave van kan worden uitgebracht.

Na de begin jaren van succes werd Iron Butterfly een echte duiventil. Formeel bestaat de band nog maar zonder nog een van de oprichters. Iron Butterfly heeft 49(!!!) verschillende line-ups gehad.

Doug Ingle verliet eind vorig eeuw de band en een aantal geplande reünies kwamen niet echt van de grond.

Misschien niet direct muziek voor de zondagochtend, maar dit meesterwerk gaat als eerbetoon aan Doug Ingle toch echt op de platenspeler.

Rust zacht Doug

Robert Allen Zimmerman 83 jaar

Op deze blog heb ik al vrij veel aandacht aan deze woordenkunstenaar besteed. Dat neemt niet weg dat z'n verjaardag overslaan wel een beetje gek zou zijn.
Ik zou voor ieder kaarsje een nummer op kunnen zetten en een soort van Dylan top 83 kunnen maken.

Dat gaat hem echt niet worden, want ik ben al dik 50 jaar bezig een Dylan top 25 te maken en die wisselt ieder kwartier...........

Om deze dag te vieren trek ik even drie albums uit de kast van onze Bob waar recent veel luisterplezier aan heb gehad.

 

More Blood, More Tracks (The Bootleg Series Vol. 14)

Outtakes van het album Blood On The Tracks uit 1975. Deze outtakes verschenen in The Bootleg Series in 2018 en is een van mijn favoriete delen uit deze serie.

 

Modern Times

Toen dit album in 2006 verscheen ontsnapte het aan mijn aandacht. Dylan was rijkelijk aanwezig in mijn collectie en ik maakte de denkfout dat dat wel genoeg was. Gelukkig dit album later toch ontdekt en het blad Rolling Stone heeft het in mijn ogen terecht 5 sterren gegeven.

 

Shadow Kingdom

Vorige jaar verscheen dit album is eigenlijk een soort van studio concert. Dylan met een uitstekende begeleidingsband vertolkt 14 iets minder bekende nummers uit vooral het begin van zijn carrière.

Op dit album vind ik vooral zijn zangkwaliteiten - mede gezien z'n leeftijd - eigenlijk best wel heel erg goed. Niet zo goed als op de zogenaamde Sinatra albums maar toch een vermelding waard.

 

Drie fijne albums om Bob's verjaardag mee te vieren.

 

Bob Happy Birthday! 

Boudewijn de Groot - 80 jaar

Vandaag wordt een van de grootste van het Nederlandstalige lied 80 jaar. Begin 2021 maakte Boudewijn bekend niet meer op te zullen treden. Dat wil niet zeggen dat hij geen muziek meer maakt want vorig jaar bracht hij nog het album Mist uit dat hij maakte met Vreemde Kostgangers.

 

Vreemde Kostgangers was een samenwerkingsverband tussen Boudewijn de Groot, Henny Vrienten en George Kooymans. Het overlijden van Henny Vrienten en de ziekte van George Kooymans zorgen er helaas voor dat het bij drie albums blijft.

Dat Boudewijn niet meer optreed zal door veel muziekliefhebber betreurd worden, ook al ben je niet eens zo van het Nederlandse lied.

Een genre wat De Groot in een kleine 60 (!!) jaar beslist naar een hoger niveau heeft weten te tillen. Soms wat humor en uiteraard liefde, maar ook volop kritiek op de maatschappij.

 

Een schitterende catalogus heeft Boudewijn bij elkaar gespeeld en gezongen, maar één album springt er voor mij persoonlijk steeds uit.

Ik ben al ruim 50 jaar een enthousiast muziekliefhebber maar zit ook al ruim 50 jaar op de racefiets. Toen het album Hoe Sterk Is De Eenzame Fietser in 1973 uitkwam ben ik daar door mijn omgeving regelmatig mee geplaagd. 

In plaats van mij tegen de plagerij te verzetten heb ik het album omarmt en daar heb ik nog steeds geen spijt van wat het is een heel puik album.

 

Ik was niet de enige die het album omarmde want het is een van de drie albums van Boudewijn die platina haalde. 

Laatste dagen was het aardig weer maar voor enthousiaste fietsers is het niet het leukste voorjaar geweest. Veel wind, veel neerslag en lage temperaturen en menig collega fietser zal zich de afgelopen maanden dan ook regelmatig hebben afgevraagd: "Hoe sterk is de eenzame fietser?"

 

Naast de feitelijke vraag blijft het ook een zeer fraaie metafoor voor alles wat we aan ongemak en tegenslagen in het leven tegen kunnen komen.

 

Album is inmiddels ruim 50 jaar oud maar is nog steeds een pareltje onder de parels..........

Boudewijn Fijne Verjaardag!

Steve Winwood 76 jaar

Vandaag jarig en wat heeft deze gast een indrukwekkende CV bij elkaar gespeeld. Songwriter, multi instrumentalist en wat mij betreft een geweldige zanger.
Winwood heeft gespeeld in de Spencer Davis Group, Traffic, Blind Faith en Ginger Baker's Air Force. Daarnaast is hij door zijn multi-inzetbaarheid altijd een zeer gevraagd sessiemuzikant geweest en mocht hij met veel grote namen op het podium staan.

Winwood speelde onder meer met The Who, Eric Clapton, Muddy Waters, John Lee Hooker, Tina Turner, Marianne Faithfull, David Gilmour, Talk Talk en Jimi Hendrix...........Dat is toch wel een heel, heel indrukwekkend lijstje. 

Toch zijn het vooral de solo albums van Winwood waar ik heel warm voor loop. Winwoods eerste vier solo albums deden het erg goed bij het grote publiek.
Vooral Arc of a Diver (1980) en Back in the High Life (1986) werden erg goed ontvangen. Toch mogen latere albums niet aan de aandacht ontsnappen. Zo vind ik het album Nine Lives uit 2009 een van Winwoods beste albums. Heb ik alleen digitaal maar dat album is het wel waard om toch eens op vinyl te kopen. Aanstaande zaterdag platenbeurs in Schiedam.......... eens kijken.....

Niet alleen ik vind Winwood een heerlijke zanger, want in de lijstjes van het gerenommeerde tijdschrift Rolling Stone staat hij steevast bij de beste zangers.

Ik ga zo de deur uit maar toch even wat platen uit de kast getrokken en begonnen met dat heerlijke album Back in the High Life.........

Happy Birthday Steve!

 

50 jaar: "I saw rock and roll's future and its name is Bruce Springsteen!"

Het is vandaag 50 jaar geleden dat Bruce Springsteen en de E-Streetband in het voorprogramma stond van Bonnie Raitt.

John Landau schreef vervolgens een artikel met een van de bekendste regels uit de rockgeschiedenis:  "I saw rock and roll's future and its name is Bruce Springsteen!". 

 

Landau schreef als muziekjournalist vanaf het begin voor het toonaangevende blad Rolling Stone maar kwam ook in het team Springsteen terecht. Daar vervulde hij diverse rollen en produceerde hij alle albums van Born To Run (1975) tot en met  Lucky Town (1992).

 

Landau is nog steeds actief en werkt op dit moment samen met Springsteen aan een film die het album Nebraska (1982) als thema zal gaan hebben. Nebraska is een van mijn favoriete Springsteen albums en ik kijk met veel belangstelling uit naar deze (Netflix?) film.

Overigens een beetje jaloers gevoel bekruipt mij echter wel als ik denk aan dat concert 50 jaar geleden waar Springsteen in het voorprogramma stond van Bonnie Raitt. Beide speelde trouwens twee sets zoals dat in die jaren in de VS wel gebruikelijk was.

Wie had daar niet bij willen zijn?

 

Van beide dan maar even een plaatje.......

 

Neil Young - Fu##in' Up

Het afgelopen vrijdag verschenen album heeft duidelijk een titel die door de censuur is gemangeld. Waarschijnlijk als knipoog naar het meer en meer preutser worden van de maatschappij.

Bij de vinyluitvoering gaat het om een dubbelalbum met een totale speelduur van een kleine 65 minuten. Het album is een live registratie van het oorspronkelijke album Ragged Glory dat in 1990 verscheen.

 

Ragged Glory nam Young samen op met Crazy Horse en deze Rockers zijn uiteraard ook bij deze live opname van de partij. 

Deze Fu##in' Up is vorig jaar herfst opgenomen dus 33(!!) jaar na de oorspronkelijke opnames. Ragged Glory wordt zelfs na jaren nog steeds gezien als een van de beste studio albums die ome Neel met Crazy Horse heeft gemaakt. 

Om zo'n meesterwerk op je oude dag even live na te spelen ga je wel in hele grote schoenen staan en zijn verwachtingen dan ook erg hoog.

Na één luisterbeurt van Fu##in' Up kan het oordeel heel simpel zijn. De mannen zijn nog niet versleten maar een stevige kanttekening is op z'n plaats. Je zal toch even moeten wennen aan de ouder geworden stemmen. Dat is toch een stuk minder maar daarentegen is het gitaarwerk van een sublieme rijpheid.

Gitaarwerk op "Country Home", "Over and Over", "Mansion On The Hill" zijn echt om te smullen. Ook het ruim 15 minuten lange "Love And Only Love" zal bij liefhebbers van gitaar in de smaak vallen. Een heerlijke jam die van mij een half uur had mogen duren.

 

Vergelijk het maar met kaas. Toen de heren Ragged Glory opnamen hadden ze al een ruime ervaring. Zeg maar belegen kaas. Deze Fu##in' Up kan je dan weer vergelijken met zeer oude kaas. 

Het smaakt geweldig maar wel wat scherp op het gehemelte, een harde korst en het brokkelt hier en daar.

Zo kunnen je ook naar deze Fu##in' Up kijken. Met kijken bedoel ik natuurlijk luisteren, maar wie goed naar de fraaie hoes kijkt zal toch even in de war raken. 

Uiteraard is dat ook de bedoeling van Ome Neel, want onze eigenzinnige Amerikaanse Canadees houdt wel van een verwarrend grapje. De namen van de songtitels zijn namelijk vervangen door een stukjes tekst uit de betreffende song.

Eigenlijk wel een heel leuke set vragen voor een Rock quiz!

 

Fu##in' Up laat horen dat je nooit te oud bent om te rocken en we horen Neil samen met Crazy Horse in een prima vorm. Prima maar ook niet meer dan dat.

 

Veel nummers zijn al eerder live verschenen zoals op de uitstekende 4LP set  Way Down In The Rust Bucket, die in dezelfde periode is opgenomen als Ragged Glory zelf maar pas 30 jaar later beschikbaar kwam.

Wie al in het bezit is van Way Down In The Rust Bucket zou deze Fu##in' Up wellicht beter in de winkel laten staan. Zelf heb ik al jaren last van een chronisch compleetheidssyndroom als het om Neil Young gaat en ik heb mij bij de eerste luisterbeurten toch wel vermaakt.

De twee platen zitten in een stemmige zwarte hoes waar dan wel enorme kleurige binnenhoezen uit tevoorschijn komen. Verder bevat het album een inlegvel met een soort van plattegrond van de Neil Young Archives.

Deze Fu##in' Up komt echter niet uit de krochten van het archief, maar is dus recent (najaar 2023) opgenomen. Misschien is het toch een idee voor Ome Neel om voor een volgend album eerst maar weer een greep te doen uit albums die op de plank zijn blijven liggen. Daar zitten net als Hitchhiker, Homegrown en Chrome Dreams vast nog wat pareltjes tussen.

Note: een week voor de officiële is tijdens Record Store Day speciaal voor deze dag in een gelimiteerde oplage een pre-release van dit album uitgebracht op transparant vinyl. De officiële releasedatum is echter 26 april 2024.