Sea Level

Vorig jaar met de verjaardag van Chuck Leavell al een serieus aandacht besteed aan deze briljante toetsenist. Chuck speelt al sinds 1983 bij The Stones en het begin van zijn carrière bij The Allman Brothers.

Daarnaast deed Chuck veel studiowerk maar had ook nog tijd voor een aantal briljante eigen projecten zoals de band Sea Level.

 

Met Sea Level speelt Chuck vooral een mix van Rock en Jazz waarbij het meer tegen Jazz aanleunt dan tegen Rock. Geen zorgen dat het van die nerveuze Jazz wordt want het is allemaal vrij goed te verteren.

Relax maar toch enorm muzikaal. Sea Level is nauwelijks bekend bij het grote publiek en dat is toch net zoiets als iemand gaat vertellen dat hij nooit panforte heeft gegeten. Panforte is ook wel een fraaie metafoor om Sea Level te duiden. Stevig maar zoetig en vooral een blend van verschillende smaken.
 

Als je de albums van The Allman Brothers en The Stones luistert waar Chuck op meespeelt en je zet daar z'n werk bij Sea Level tegenaan dan weet je dat we met een hele grote meneer te maken hebben.

Je snapt dan ook gelijk waarom artiesten als Eric Clapton, Aretha Franklin, George Harrison en Chuck Berry hem graag achter de toetsen wilde hebben.

Voor bij de koffie heb ik het album On The Edge van de jarige uit de kast gehaald. On The Edge van de band Sea Level.............je zou zomaar kunnen denken dat het materiaal van dit jaar is.......

Heerlijke Jazzrock met hier en daar een funky lijntje en paar heerlijke solo's van Chuck zonder dan hij z'n maatjes tekort doet. 

Chuck Happy Birthday!

 

R.I.P. Harry Belafonte

Zojuist komt het trieste nieuws binnen dat de ambassadeur van de Calypsosound is overleden. Belafonte is 96 jaar geworden en dat is natuurlijk een heel fraaie leeftijd maar dit soort nieuws zorgt toch even voor een schok.

Naast een zanger die als geen ander met zijn liedjes en grappen een hele avond een zaal kon vermaken zette Belafonte zich ook in voor diverse maatschappelijk doelen. Vooral burgerrechten stonden bij Belafont hoog in het vaandel. Prachtig hoe hij aan de ene kant een avond lang het publiek met zijn goedlachse optredens kon vermaken en de volgende dag op de barricade kon klimmen.

Zo was Belafonte ambassadeur bij Unicef en keerde hij zich stevig tegen de oorlog in Irak. Belafonte won een groot aantal prijzen en onderscheiding voor zowel zijn muziek als zijn maatschappelijke betrokkenheid.

Hij zal gemist worden..........  toch met een klein traantje de highlights uit dat fenomenale Carnegie Hall Concert.....

Rust zacht Harry

Steve Ferrone

Deze alleskunner achter de drumkit doet er vandaag een jaartje bij. We kennen Steve natuurlijk vooral als drummer van Tom Petty, waar hij zomaar aan een album of tien heeft meewerkt. Nadat Steve een aantal albums had meegewerkt werd hij ook officieel lid van The Heartbreakers.

Voor velen zal de naam Steve Ferrone niet gelijk een belletje gaan rinkelen maar Steve is te horen op albums van: George Harrison, Duran Duran, Stevie Nicks, Christine McVie, Slash, Aerosmith, Al Jarreau, Mick Jagger, Johnny Cash, Todd Rundgren,Eric Clapton, Bee Gees, Scritti Politti, Brian May, Anita Baker, George Benson, Jonathan Butler, Cyndi Lauper, Bryan Ferry, Climie Fisher, Peter Frampton, Jeff Golub, Rick James, Whitney Houston, Chaka Khan, Freddie King, Tracy Chapman, Pat Metheny, Marcus Miller, Steve Winwood, Michael W. Smith, Morrissey–Mullen, Dick Morrissey, Jeffrey Osborne, Paul Simon, Alan Frew, Laura Pausini, Bernie Worrell, Michael Jackson en Jaco Pastorius. 

Verder speelde hij in een aantal bandjes zoals Bloodstone,  was hij presentator van radioshows en speelde hij een paar seizoenen in de huisband van Saturday Night Live.

Indrukwekkende CV heeft deze gast bij elkaar getrommeld! Terecht want een uitstekende drummer en Eric Clapton koos niet voor niets voor Ferrone voor zijn indrukwekkende Unplugged optreden.

Steve Happy Birthday!

Down The Road 50 jaar

Het vandaag jarige Down The Road is het tweede en helaas ook het laatste album van de supergroep Manassas. Een band krijgt doorgaans het predicaat supergroep als deze is samengesteld uit leden van andere zeer succesvolle groepen. Kijk ens naar de line-up:

• Stephen Stills - zang, gitaar en toetsen
• Chris Hillman - zang, gitaar , mandoline
• Al Perkins - zang, gitaar, pedaal steel gitaar
• Paul Harris - diverse toetsen
• Dallas Taylor - drums
• Calvin "Fuzzy" Samuels - bass
• Joe Lala - zang, percussie

Stephen Stills was na avonturen bij Buffalo Springfield, Crosby, Stills, Nash (& Young) en een aantal soloalbums in 1971 op een vrij spontane manier met het Manassas project gestart.

Een en ander leverde een meesterwerk van een debuut op. 

 

De naam van de band (en het eerste album) werd spontaan ontleed aan een foto die gemaakt was op het station van het stadje Manassas. 

In de Amerikaanse geschiedenis neemt Manassas een zeer voorname rol in want tijdens de Burgeroorlog vond hier een belangrijke veldslag plaats. 

De veldslag vond plaats op 23 juli 1863 en wordt ook wel de  Slag bij Wapping Heights genoemd.

 

Het debuutalbum van Manassas was een gestructureerd geheel. Dat begon al bij de foto op de cover waar de zeven leden keurig in het gelid staan. Ook de opbouw van dat album is zeer gestructureerd met vier kantjes met ieder een eigen thema.

 

Hoe anders is dan opvolger Down The Road. De opnames gingen zeer rommelige met verhuizingen van de ene naar de andere studio. Platenmaatschappij Atlanta was niet content met de te grote inbreng van Chris Hillman want het moest toch vooral Stephen Stills zijn die in de frontline moest staan.
Leden met drugs- en geldproblemen en de goedaardige Stills die maar z'n portemonnee bleef trekken.

Op de hoes van Down The Road ziet het er ook allemaal een stuk rommeliger uit en ook de setlist is erg divers.

 

Dat rommelige geheel zorgde voor wat wisselende recensies, maar persoonlijk mag ik dit album erg graag draaien. Juist de diversiteit spreekt mij erg aan. Lekkere Countryrock, wat Blues en Folk invloeden en zelfs wat stevige Latin klanken.

Dat laatste heeft Stills met name live meermaals mee geexperimenteerd. Hoewel Down The Road beslist minder is dan de voorganger smaakt het bij mij nog steeds naar meer.

Voor liefhebbers van Americana is dit toch een heel fijn album en mag ook eigenlijk niet in een Stephen Stills verzameling ontbreken.

 

Persoonlijk blijf ik het dan ook jammer vinden dat het bij Manassas bij twee albums is gebleven want er had zeker meer ingezeten. 

 

Beach Boys Box - Sail On Sailor – 1972

Vorig jaar verscheen deze box ter gelegenheid van het 50 jarig jubileum van de albums Carl and the Passions – "So Tough" (1972) en Holland (1973).

Er zijn een zevental verschillende uitvoeringen van deze Sail On Sailor uitgebracht. Een 6CD set geeft de meeste muzikale minuten, maar de liefhebber van vinyl zal toch kiezen voor de box met 5 LP;s.

Sail On Sailor - 1972 is een indrukwekkend uitgevoerde box die haar naam te danken heeft aan het eerste nummer van het album Holland. De box bestaat uit

• Remaster album Carl and the Passions – "So Tough"
• Remaster album Holland 
• Inlayposter met covers van bovenstaande albums
  
• 7" EP met  Mount Vernon And Fairway (A Fairy Tale)
• 3 LP's met optreden Carnegie Hall concert en bonus tracks
• Fotoboek
• Box

Alles is schitterend uitgevoerd en een jubileumbox uitbrengen rond deze twee albums is eigenlijk wel een logische keuze. In deze fase waren The Beach Boys toch wat afstand aan het nemen van het keurslijf surf waar in terecht waren gekomen.

De zoektocht die de band begin jaren 70 was ingeslagen werd extra moeilijk door de gemoedstoestand van Brian Wilson. 

Het album Holland - dat daadwerkelijk in Holland is opgenomen - kreeg 50 jaar geleden in aanvang ook niet de meest geweldige kritiek.

De lat lag door albums als Smiley Smile (1967), Wild Honey (1967), Sunflower (1970), Surf's Up (1971) en vooral Pet Sounds (1966) inmiddels ook wel heel erg hoog.

Presteren, presteren en nog eens presteren was inmiddels de boodschap. Toch denk ik dat Holland een plaats verdiend in de top 10 van de beste Beach Boys albums.

 

Dat Holland geen 4/5 sterren waardering kreeg was toen een wrange constatering, want nog niet eerder had een rockalbum zoveel geld gekost om te maken. Overigens hadden The Beach Boys daar een abonnement op want ook het meesterwerk The Pet Sound uit 1966 was op dat moment het duurst geproduceerde album.

 

Heel opmerkelijk is dat deze Sail On Sailor box afgelopen maanden van de vakpers ineens 1-2 sterren beter scoort in alle beoordelingen dan de twee oorspronkelijke albums. 

Was het dan toch niet zo slecht? Zijn we anders naar zaken aan gaan kijken? Zat de media toen niet teveel in de surf stand bij het beoordelen van nieuw materiaal?

Het album Carl and the Passions – "So Tough" ken ik niet zo goed, maar het album Holland heeft mij altijd wel weten te bekoren. Daar komt absoluut het nodige sentiment bij want als puber vond ik het toen razend interessant dat zo'n topband als The Beach Boys in Nederland een album kwamen opnemen.

Toen ik als puber bij het verschijnen las dat het was opgenomen in een soort van schuur in Baambrugge had ik ook spijt dat ik niet een keer op de racefiets was langsgefietst.

Overigens is het album ook nergens zo hoog in de album hitlijsten gekomen als.............in Nederland!

 

Hoewel ik mij zeker door het sentiment van Holland heb laten vangen om deze box in de collectie op te nemen is vooral het Carnegie concert waar ik bij een eerste luisterbeurt enorm van genoten heb.

Dat concert is absoluut een grote meerwaarde. Uiteraard spelen ze op die set klassiekers als "Sloop John B", "Darlin'", "Good Vibrations", "Surfin' USA", "Wouldn't It Be Nice" en natuurlijk het wonderschone "God Only Knows". 

Opmerkelijk maar zeker geslaagd is de uitsmijter "Jumpin' Jack Flash" van The Rolling Stones.

 

Ook de bonustracks kunnen mij wel bekoren en geven een leuk inkijkje waar de mannen 50 jaar geleden nog meer mee bezig waren.

 

Sail On Sailor – 1972 is - zeker deze 5LP box - voor de fans van The Beach Boys een geslaagde uitgave. Mocht je je laten verleiden let dan wel op waar je een dergelijk box koopt want prijzen lopen uiteen van 70 tot 190 Euro!

 

 

In het muziektijdschrift Soundz is in het 05/2022 nummer ruime aandacht besteed aan het opnames van het album Holland in Baambrugge. Liefhebbers van dit album zullen dit artikel zeker weten te waarderen meestal is het wel mogelijk om oude nummers te bestellen.

Mumford & Sons - Babel

Een vriend waar ik regelmatig mee naar Italië reisde had eens een USB stick met albums in mijn auto achtergelaten. Daarop heel veel geweldige muziek waaronder het album Sigh No More van Mumford & Sons. Dit debuutalbum verscheen in 2009 een kleine twee jaar nadat de band was opgericht.

Ik kende deze band toen eigenlijk alleen van naam omdat ik ze wel eens in een muziektijdschrift was tegengekomen.

Dat album op die USB stick heb ik regelmatig gedraaid. Daardoor kreeg Mumford & Sons voor mij zelfs wel een beetje eeuwigheidswaarde. Voor mij de voorwaarde om te investeren in vinyl. Als de - zoals ik dat dan noem - herdraaibaarheidsfactor van een album laag is laat ik het vinyl lekker in de winkel staan.

Afgelopen zaterdag het album Babel gekocht en na een paar luisterbeurten begint het enthousiasme alleen maar verder te groeien. Prima Folkrock met een vleugje Indie en dit kan ik bij wijze van spreken de hele dag op hebben staan.

Hier en daar kom ik wat kritiek tegen dat het album niet divers genoeg zou zijn. Van mij hoeft dat met dit soort muziek ook niet. Gewoon lekker een dozijn prima Folkrock nummers.

 

Wereldwijd werd het album dan ook een megasucces. In een groot aantal landen waaronder Nederland haalde het album de eerste plaats in de album hitlijsten.

Het regende platina platen en ook hierin hadden de Nederlandse fans een deel. Er zijn echter altijd landen die dan beter doen: Ierland en de VS tweemaal platina, Duitsland en Australië driemaal platina, de UK viermaal en Canada maar liefst vijf(!!!) platina platen. 

Een platina certificering per land is altijd in relatie tot het aantal inwoners. Zo moeten er in de VS  maar liefst 20x meer albums over de toonbank voor de status platina dan in Nederland.

Van sommige bands kan uit het hoofd een boekje schrijven maar van Mumford & Sons weet ik eigenlijk vrij weinig. Dus ga ik mij eens verder in verdiepen.

Eén ding weet ik wel en dat is dat ze heerlijke muziek maken en ik eigenlijk een beetje te laat ben aangesloten! 

Om goede muziek te ontdekken is het echter nooit te laat!

Internationale Dag van de Chinese Taal

Ik heb helemaal maar dan ook helemaal niks met China. Ik mag graag een loempia eten en heb toevallig voor vanavond Chinese Tomatensoep gemaakt en daar houdt de liefde voor China dan ook wel mee op.

Landen die teveel hun stempel op het wereldtoneel drukken ben ik allergisch voor. Zeker als ze dan ook nog eens de mensenrechten aan hun laars lappen. Zo'n land staat op mijn lijstje "doe maar niet".

De kans dat ik naar China op vakantie ga is dan ook nul en die taal leren gaat dus ook niet gebeuren. Los van het huidige politieke China kunnen we maar moeilijk negeren dat China een indrukwekkende culturele geschiedenis heeft.

 

Dat zien we ook terug in de westerse muziek. Zowel in de klassieke muziek als bijvoorbeeld de opera Opéra Chinois en in de moderne muziek is de lijst helemaal eindeloos.

 

Een snelle blik in eigen collectie levert al een behoorlijk wat China op:

"China White" - Little Feat

"China Roses" - Enya 

"Sketches Of China" - Jefferson Airplane

"China Grove" - Doobie Brothers

"Like China" - Phil Collins

"Chinese Sleep Chant" - Coldplay

"Walking On The Chinese Wall" - Phil Baily 

"Chinese Whispers" - Alan Parsons Project

En natuurlijk het fenomenale "China Girl" van David Bowie wat we terugvinden op het album Let's Dance uit 1983.

Het album begint met het geweldige "Modern Love" en als luisteraar is dan de hoes ineens heel duidelijk want je hangt bij wijze van spreken al in de touwen. 

 

Gelijk daarachter "China Girl" en de titelsong "Let's Dance".

Het is duidelijk dat Bowie een stap naar de disco had gemaakt, maar wel twee sterren beter dan wat er in die jaren zoal gemaakt werd. Eigenlijk zette Bowie ook nu weer een standaard neer, maar niet iedere artiest heeft de kwaliteit om daar in mee te gaan.

De space albums blijven mijn favoriete Bowie albums, maar als je op een grijze dag een beetje vrolijk wil worden is het album Let's Dance een briljant medicijn.

Desperado 50 Jaar

Het album Desperado van de Eagles was een logische maar ook nog eens een ijzersterke opvolger van het al zo geslaagde debuut uit 1972. Je mag dit tweede album van de Eagles overigens gerust een conceptalbum noemen.
Een verschijnsel wat tot dat moment toch vooral was gereserveerd binnen de Progressieve Rock,

Deze maand viert het album Desperado haar 50e verjaardagen en het album staat bomvol met tijdloze en wonderschone Countryrock. 

Desperado is dan ook een van mijn favoriete Eagles albums en ik zing alle tien (één nummer is instrumentaal) de nummers foutloos mee. Allemaal nummers met het thema van een band die even een stoere bende wilde zijn.
Niet de gevierde rockartiesten maar de outcasten van de samenleving. Het concept zorgde in 1973 echter ook voor wat wisselende reacties bij de vakpers. Sommige muziekjournalisten vonden dit concept geweldig en andere vonden het maar een flauwe en zelfs wat kinderachtige opzet.

Het debuutalbum haalde in de VS de platina status en deze Desperado kwam tot tweemaal platina. Dat heb ik toch altijd wat mager gevonden. Zeker als je dat vergelijkt met het album Hotel California uit 1976 wat in de VS maar liefst 26(!!!!) keer platina haalde. 

Om dan maar te zwijgen van Their Greatest Hits( (1971–1975) uit 1975) dat zelfs zonder een nummer als Hotel California het dolle aantal van 38(!!!!!) platina platen in de VS binnen wist te halen. 

Greatest Hits albums doen het echter altijd wel goed bij het grote publiek. Vergelijk ik dan het commerciële succes tussen de jarige Desperado en Hotel California vind ik dat enorme verschil op z'n minst opvallend. 

Vreemd, heel vreemd blijf ik dat vinden en Desperado verdiend beslist meer aandacht. Bij deze dus!

Zelf was ik er als de kippen bij toen Desperado verscheen en het is een van mijn meest gedraaid albums. Countryrock op z'n best met de Eagles in mijn favoriete samenstelling.

Lekker zwarte koffie met een restje paaseitje en deze heerlijke 50 jaar oude boevenbende. 

 

Gemiste Kansen #013

Dit keer niet een gemiste kans van een artiest of band maar van een platenwinkel. Afgelopen zaterdag was ik met mijn lief in Amersfoort. Gewoon een beetje slenteren door de stad en het was extra gezellig omdat het Smartlappenfestival was.
Nu heb ik niks met smartlappen maar het zorgde wel voor een heerlijke sfeer in het toch al zeer sfeervolle centrum van Amersfoort.

Als ik in een stad ben kan ik het niet laten om even een platenwinkel in te schieten en ik ben een meester om in een half uur tientallen bakken door te bladeren. Ik zorg ook steevast dat ik dan 200 Euro uit kan geven wat doorgaans opgaat aan recent materiaal. 

Dus ik Velvet Music ingedoken wat op Havik zit en dat is in het centrum. Voor de deur gaf een dames zanggroep in het kader van het Smartlappenfestival een optreden en dat zorgde voor een prima sfeer.

 
Alleen ik was echt heel snel klaar met deze platenwinkel. Alle bakken zaten stamp en stampvol. Zo vol dat je platen er nauwelijks uit kon halen laat staan een beetje normaal browsen door zo'n bak.

De 200 Euro ging dan ook nagenoeg volledig mee terug naar huis en ik heb slechts één plaat gekocht. Gewoon kut om zo naar een plaat te zoeken. Snap er ook niks van dat ze die bakken zo vol stoppen want ook reële kans dat hoezen en mogelijk ook platen beschadigen. Los van je vingers die er helemaal mottig van worden.

Het  is het gewoon niet leuk om zo naar platen te zoeken. Ik koop veel platen online maar ga toch regelmatig een platenwinkel in en koop dan ook steeds een flinke stapel platen. Zelfs als ze iets duurder zijn dan online, want ik vind het belangrijk dat platenwinkels blijven bestaan.

Moeten ze wel het gevoel geven dat je welkom bent om een uurtje lekker te komen browsen. Nu had ik het gevoel dat ik in een ontoegankelijk pakhuis was beland. Overigens zien we het ook steeds vaker op beurzen dat die bakken veel en veel te vol zitten. Allemaal interne denkers en zijn zelf vergeten hoe leuk het kan zijn om lekker door bakken te struinen. Gepruts, slecht voor al die mooie producten, slecht voor je vingers en ook nog slecht voor de omzet.

Gemiste kans.............toen met m'n meisje maar de kroeg in en daar wat geld stukgeslagen........ook leuk!

The Ducks - High Flyin’

Deze rockgroep speelde in 1977 een goede twintigtal gigs in doorgaans zeer kleine zalen. Een deel van het publiek zal wel verbaasd zijn geweest dat ze tussen de bandleden Neil Young herkende.

 

Andere leden waren oprichter Jeff Blackburn (niet te verwarren met!) die we kennen van de Jeff Blackburn Band wat min of meer een voorloper van The Ducks was. 

Neil Young kende Blackburn al en heeft daar bijvoorbeeld "My My Hey Hey (Out of the Blue)" mee geschreven. 

Het tweetal werd aangevuld met Bob Mosley op bas die we kennen van Moby Grape en Johnny Craviotto op drums. Deze laatste is begin deze eeuw een zeer succesvolle drumfabriek begonnen. Mooi spul!

 

Alle vier de heren kunnen zingen en zo ontstond er een zeer diverse setlist tijdens deze optredens met inbreng van alle vier de leden.
De optredens waren allemaal in en rond Santa Cruz (Californië) en gespeeld werd er in zalen als The Catalyst, Crossroads en de Veteran's Hall.
Die beperkte geografische beperking had alles te maken met het contract wat Neil Young had met Crazy Horse.

 

Na een kleine twee maanden was het project ten einde en in een mum van tijd circuleerde er bandjes en bootlegs van de verschillende optredens.
The Ducks hebben - voor zover ik heb kunnen ontdekken - nooit in deze samenstelling in de studio gestaan dus materiaal wat beschikbaar is komt allemaal van optredens van de zomer van 1997.

 

Nu is er dan eindelijk een officiële uitgave van The Ducks. Dit album verscheen afgelopen vrijdag gelijk met Somewhere Under The Rainbow.  Deze officiële bootleg serie uit de Neil Young Archives series kreeg als titel High Flyin’ en zit verpakt in een prachtige hoes. Het gaat om een set van maar liefst drie(!!) platen met totaal 25 nummers.

Onder die nummers een aantal bekende nummers van Neil Young, maar voor de fans van Neil vooral veel onbekend materiaal.

 

Dit album voegt in tegenstelling tot Somewhere Under The Rainbow die gelijktijdig verscheen echt wat toe op de tijdlijn van Neil Young. High Flyin’ is echter wel een album wat minder geschikt is voor fans die het geëxperimenteerd van Neil niet zo weten te waarderen.

De vier heren geven zodra ze op het podium stonden echt het beste van zichzelf. Het is een heerlijk rockalbum geworden met flinke scheuten Country en wat vleugjes Folk.

Zelfs de nummers waar Neil niet zingt herken je hem direct aan zijn geweldige gitaarspel.

 

De vier heren wisselen elkaar prima af en het is een opmerkelijk geoliede machine voor een groep die maar zo kort heeft bestaan. Ondanks dat zes kantjes vinyl best een zit is blijf je met het gevoel achter of er met The Ducks niet meer in had gezeten.

 

Neil heeft echter z'n hele carrière de behoefte gehad om nieuwe padden op te zoeken en lang bij een band blijven is nu eenmaal niet zijn ding. Kijk maar naar groepen als Buffalo Springfield en Crosby, Stills, Nash & Young. Hoe legendarische beide bands ook mogen zijn met beide heeft Neil slechts drie studio-albums gemaakt.

 

The Ducks waren een van de vele tussenstations van Neil maar wel een waar hij zich volledig in de muziek storten en op deze High Flyin’ knalt het er dan ook vanaf. 

Heerlijk rockalbum en wat ben ik jaloers op die mensen die een van die optredens mee hebben mogen maken!

 

Neil Young - Somewhere Under The Rainbow

Morgen vrijdag 14 april is de officiële releasedatum van dit dubbelalbum maar via een pre-order heb ik het album een dagje eerder te pakken kunnen krijgen. 

Somewhere Under The Rainbow is het zesde deel uit de officiële bootleg serie die onderdeel is van The Neil Young Archives Series. 

Het gaat om een optreden van Neil Young samen met The Santa Monica Flyers op 5 november 1973 in het Rainbow Theatre in London.

The Santa Monica Flyers bestonden uit Neil Young (zang en gitaar), Nils Lofgren (gitaar, piano, accordeon en zang), Ben Keith (steelgitaar, gitaar en zang), Billy Talbot (bas en zang) en Ralph Molina (drums en zang).

Allemaal top muzikanten die we in diverse andere samenstellingen rond Neil hebben gezien zoals Crazy Horse en The Stray Gators.

 

Van het betreffende concert zijn in de jaren 70 diverse bootlegs verschenen waarvan er heel veel van een dramatische kwaliteit zijn. Op CD is er zelfs een 30 anniversary bootleg verschenen.

Ik ken een aantal van die bootlegs en ik was in eerste instantie ook wat terughoudend vanwege de geluidskwaliteit om deze Somewhere Under The Rainbow aan mijn collectie toe te voegen.

Toch maar gedaan want als het om Neil Young gaat heb ik last van een lichte vorm van het compleetheidssyndroom.

 

De tijdstempel en de hoes maken het album zeker verzamelwaardig maar de geluidskwaliteit blijft toch veel te ver achter. 

Jammer want het is een heerlijke setlist met nagenoeg alle nummers van het duistere album Tonight's the Night. Dat album was overigens op het moment van dit concert nog niet verschenen. 

Het publiek werd dus op een enorme rij nieuwe nummers getrakteerd zoals "Tonight's The Night", "Mellow My Mind", "World On A String", "Speakin' Out", "New Mama", "Roll Another Number" en "Tired Eyes".

 

Ook vinden we het nummer "Human Highway" op deze setlist en dat nummer zal pas verschijnen op het album Comes a Time in de herfst van 1978.

Het concert wordt compleet gemaakt met een paar heerlijke klassiekers uit de beginperiode van Neils carrière.

Die mix zorgt voor een prima gevarieerde setlist waarbij dit concert toch in hoge mate een try-out is van het album Tonight's The Night.

 

Tonight's The Night was op voorspraak van platenmaatschappij Reprise op de plank blijven liggen omdat ze het te zwart en te depri vonden. Dat zorgde ervoor dat het album On The Beach (1974) voorrang kreeg en Tonight's The Night pas in de zomer van '75 in de winkel verscheen.

Twee albums die van de vakpers unaniem 5 sterren kregen maar toch niet het commercieel succes wisten te evenaren van Harvest.

 

Van de concertserie die gekoppeld is aan Tonight's The Night is in 2018 een live album verschenen met als titel Roxy (Tonight's The Night Live). Dat album - van opnames die dus tientallen jaren op de plank zijn blijven liggen - kreeg zeer lovende kritiek en het zou lastig zijn om uit deze concertserie met iets beters te komen.

 

Met deze Somewhere Under The Rainbow is dat dus ook niet gelukt. Lekkere hoes, perfecte setlist en de mannen spelen ook prima, maar de geluidskwaliteit zit mij teveel tegen die oude jaren zeventiger jaren bootlegs aan.

 

De hoes maakt dan weer heel veel goed. Dit dubbelalbum zit verpakt in een schitterende klaphoes met een poster. Uiteraard diverse foto's van Neil Young, maar ook een foto's van Danny Whitten en Bruce Berry. Deze laatste twee waren muzikant en roadie bij Neil Young en zijn beide aan een overdosis aan drugs overleden. Het album Tonight's The Night beweegt zich als een rode draad rond dit verlies en verklaart de gitzwarte sfeer van dat album.

 

Leuk om deze Somewhere Under The Rainbowte in de collectie te hebben maar ook niet meer dan dat. 

Wie toch live opnames van Tonight's The Night in z'n collectie wil hebben kiest beter voor de hierboven genoemde Roxy (Tonight's The Night Live).

 

 

 

 Setlist Somewehere Under The Rainbow (OBS06/NYA)

 

Kant A:
Tonight's The Night
Mellow My Mind
World On A String
Speakin' Out
Albuquerque

Kant B:
New Mama
Roll Another Number (For The Road)
Tired Eyes
Tonight's The Night - Part II

Kant C:
Flying On The Ground Is Wrong
Human Highway
Helpless

Kant D:
Don't Be Denied
Cowgirl In The Sand

50 jaar première Journey through the Past

Tijdens het U.S. Film Festival in Dallas ging 50 jaar geleden de film Journey through the Past in première. De film is een autobiografische documentaire met een sterke nadruk op de muziek die Neil tot dat moment had gemaakt. 

Op het moment dat deze film - die op 16mm is opgenomen - verscheen was Neil een inmiddels een wereldster. 

Neil was een van de belangrijke pijlers geweest van de legendarische Buffalo Springfield en schoof daarna aan bij Crosby, Stills en Nash om het meesterwerk Deja Vu te maken.

Neil was inmiddels ook als solo artiest aardig op weg en had reeds vier solo-albums op zijn naam staan. Z'n debuut uit 1968 - dat kortweg Neil Young als titel kreeg - was goed maar nog geen hoogvlieger. Prima album maar met de drie volgende albums zou Neil gaan laten horen welk mega talent hij is.

Everybody Knows This Is Nowhere uit 1969 is z'n tweede album en hierop wordt hij begeleid door Crazy Horse en rocken de heren er stevig op los. In 1970 volgt dan het wat meer ingetogen meesterwerk After the Gold Rush.

Om zijn eerste kwartet solo albums compleet te maken trekt Neil samen met The Stray Gators naar zijn ranch om ongedwongen aan het album Harvest te werken.

Harvest wordt een megasucces en hits als "Old Man" en "Heart Of Gold" hebben daar zeker een belangrijke bijdrage aan geleverd.

 

De film Journey through the Past is een soort van expositie van de beginperiode van Neil's carrière. Het is echter een enorm rommelig geheel. Dat komt omdat pas vanaf de opnames van Harvest er structureel beeldmateriaal is verzameld om een film te maken.

Niet al het beeldmateriaal wat voor Harvest is gemaakt is opgenomen in Journey through the Past. De fans hebben tot vorig jaar moeten wachten toen ter gelegenheid van 50 jaar Harvest de film Harvest Time (The Making Of Harvest) verscheen. 

Deze draaide in de bioscoop en is los als DVD verkrijgbaar en is uiteraard onderdeel van de luxe box Harvest - 50th Anniversary Deluxe Edition.

De structuur die we in deze recente rolprent zien is helaas niet terug te vinden in Journey through the Past. Zowel de film als de soundtrack zijn een zeer rommelig geheel. Eigenlijk is het niks meer dan een twintigtal aan elkaar geknoopte sfeermomenten.

Het overgrote deel van muziek op de soundtrack is prima, maar waarom iets als "Let Me Call You Sweetheart"? Dan ook nog zonder te weten wie het zingen!

Ook nummers als "Händel's Messiah" en "The "King Of Kings" Theme" zit de gemiddelde Neil Young fan niet op te wachten.

Zelfs het schitterende "Let's Go Away For A While" van The Beach Boys valt enigszins uit de toon.

 

Het album bevat wel degelijk pareltjes zoals een extra lange versie van het schitterende "Words". Als nieuw nummer werden de fans getrakteerd op "Soldier". Daarnaast vinden we op deze soundtrack een aantal klassiekers zoal "Ohio", "Alabama", "Southern Man" en een heerlijke medley van "For What It's Worth" & "Mr. Soul".

 

Het is echter tevergeefs zoeken naar de titelsong. Het nummer "Journey through the Past" verschijnt voor het eerst op het live-album Time Fades Away welke in 1973 van de persen rolt.

 

Journey through the Past is een heerlijk tijdsdocument maar ook niet meer dan dat. Wil je een overzicht van de begin jaren van de carrière van Neil Young kan je je geld beter uitgeven aan het verzamelalbum "Decade".

 

De die-hard Neil Young fan wil deze soundtrack echter niet missen al was het maar voor de heerlijke hoes die als een soort fotoalbum is uitgevoerd.

Matthäus Passion

Traditioneel wordt met Pasen een uitvoering gegeven van de Matthäus Passion. Afhankelijk van de lokale traditie wordt dit oratorium op Witte Donderdag, Goede Vrijdag, Stille Zaterdag of op een van de Paasdagen gespeeld.

De Matthäus Passion is een kolossaal meesterwerk van Johan Sebastian Bach en verteld de lijdensweg en overlijden van Jezus Christus.

Als inspiratie voor dit omvangrijke muziekwerk heeft het evangelie van Matteüs uit het Nieuwe Testament gestaan. In een groot aantal gevallen gebruikt Bach zelfs de exacte tekst.

Tijdens de Paasdagen wordt in Nederland op een groot aantal plaatsen de Matthäus Passion opgevoerd. Door de Corona-crisis is dat een paar jaar wat minder geweest, maar inmiddels staat voor deze dagen op een groot aantal locaties een uitvoering gepland.

Zelf vind ik het wel een enorme zit om ergens op een ongemakkelijke stoel de hele uitvoering ondergaan.

Wie er nog nooit naar geluisterd heeft doet er goed aan zich te realiseren dat het om zeker twee en half uur gaat.

Persoonlijk vind ik dat het bij je opvoeding hoort om de Matthäus Passion minimaal één keer tot je te nemen. Zelf heb ik hem in een volledige uitvoering nu een aantal keren beluisterd maar toch afscheid genomen van een box met maar liefst vier (!!!) LP's. Dat vind ik na een paar keer toch een beetje teveel van het goede.

Om de traditie toch te respecteren draai ik met de Paasdagen Matthäus Passion de Highlights! Gewoon twee kantjes vinyl met de betere delen.

Zelfs wie - zoals ik die ondanks z'n Katholiek opvoeding - niet gelovig is en geen uitgesproken liefhebber van klassieke muziek is, zal toch toe moeten geven dat de Matthäus Passion een zeer indrukwekkend stuk muziek is.