The Ducks - High Flyin’

Deze rockgroep speelde in 1977 een goede twintigtal gigs in doorgaans zeer kleine zalen. Een deel van het publiek zal wel verbaasd zijn geweest dat ze tussen de bandleden Neil Young herkende.

 

Andere leden waren oprichter Jeff Blackburn (niet te verwarren met!) die we kennen van de Jeff Blackburn Band wat min of meer een voorloper van The Ducks was. 

Neil Young kende Blackburn al en heeft daar bijvoorbeeld "My My Hey Hey (Out of the Blue)" mee geschreven. 

Het tweetal werd aangevuld met Bob Mosley op bas die we kennen van Moby Grape en Johnny Craviotto op drums. Deze laatste is begin deze eeuw een zeer succesvolle drumfabriek begonnen. Mooi spul!

 

Alle vier de heren kunnen zingen en zo ontstond er een zeer diverse setlist tijdens deze optredens met inbreng van alle vier de leden.
De optredens waren allemaal in en rond Santa Cruz (Californië) en gespeeld werd er in zalen als The Catalyst, Crossroads en de Veteran's Hall.
Die beperkte geografische beperking had alles te maken met het contract wat Neil Young had met Crazy Horse.

 

Na een kleine twee maanden was het project ten einde en in een mum van tijd circuleerde er bandjes en bootlegs van de verschillende optredens.
The Ducks hebben - voor zover ik heb kunnen ontdekken - nooit in deze samenstelling in de studio gestaan dus materiaal wat beschikbaar is komt allemaal van optredens van de zomer van 1997.

 

Nu is er dan eindelijk een officiële uitgave van The Ducks. Dit album verscheen afgelopen vrijdag gelijk met Somewhere Under The Rainbow.  Deze officiële bootleg serie uit de Neil Young Archives series kreeg als titel High Flyin’ en zit verpakt in een prachtige hoes. Het gaat om een set van maar liefst drie(!!) platen met totaal 25 nummers.

Onder die nummers een aantal bekende nummers van Neil Young, maar voor de fans van Neil vooral veel onbekend materiaal.

 

Dit album voegt in tegenstelling tot Somewhere Under The Rainbow die gelijktijdig verscheen echt wat toe op de tijdlijn van Neil Young. High Flyin’ is echter wel een album wat minder geschikt is voor fans die het geëxperimenteerd van Neil niet zo weten te waarderen.

De vier heren geven zodra ze op het podium stonden echt het beste van zichzelf. Het is een heerlijk rockalbum geworden met flinke scheuten Country en wat vleugjes Folk.

Zelfs de nummers waar Neil niet zingt herken je hem direct aan zijn geweldige gitaarspel.

 

De vier heren wisselen elkaar prima af en het is een opmerkelijk geoliede machine voor een groep die maar zo kort heeft bestaan. Ondanks dat zes kantjes vinyl best een zit is blijf je met het gevoel achter of er met The Ducks niet meer in had gezeten.

 

Neil heeft echter z'n hele carrière de behoefte gehad om nieuwe padden op te zoeken en lang bij een band blijven is nu eenmaal niet zijn ding. Kijk maar naar groepen als Buffalo Springfield en Crosby, Stills, Nash & Young. Hoe legendarische beide bands ook mogen zijn met beide heeft Neil slechts drie studio-albums gemaakt.

 

The Ducks waren een van de vele tussenstations van Neil maar wel een waar hij zich volledig in de muziek storten en op deze High Flyin’ knalt het er dan ook vanaf. 

Heerlijk rockalbum en wat ben ik jaloers op die mensen die een van die optredens mee hebben mogen maken!