Down The Road 50 jaar

Het vandaag jarige Down The Road is het tweede en helaas ook het laatste album van de supergroep Manassas. Een band krijgt doorgaans het predicaat supergroep als deze is samengesteld uit leden van andere zeer succesvolle groepen. Kijk ens naar de line-up:

• Stephen Stills - zang, gitaar en toetsen
• Chris Hillman - zang, gitaar , mandoline
• Al Perkins - zang, gitaar, pedaal steel gitaar
• Paul Harris - diverse toetsen
• Dallas Taylor - drums
• Calvin "Fuzzy" Samuels - bass
• Joe Lala - zang, percussie

Stephen Stills was na avonturen bij Buffalo Springfield, Crosby, Stills, Nash (& Young) en een aantal soloalbums in 1971 op een vrij spontane manier met het Manassas project gestart.

Een en ander leverde een meesterwerk van een debuut op. 

 

De naam van de band (en het eerste album) werd spontaan ontleed aan een foto die gemaakt was op het station van het stadje Manassas. 

In de Amerikaanse geschiedenis neemt Manassas een zeer voorname rol in want tijdens de Burgeroorlog vond hier een belangrijke veldslag plaats. 

De veldslag vond plaats op 23 juli 1863 en wordt ook wel de  Slag bij Wapping Heights genoemd.

 

Het debuutalbum van Manassas was een gestructureerd geheel. Dat begon al bij de foto op de cover waar de zeven leden keurig in het gelid staan. Ook de opbouw van dat album is zeer gestructureerd met vier kantjes met ieder een eigen thema.

 

Hoe anders is dan opvolger Down The Road. De opnames gingen zeer rommelige met verhuizingen van de ene naar de andere studio. Platenmaatschappij Atlanta was niet content met de te grote inbreng van Chris Hillman want het moest toch vooral Stephen Stills zijn die in de frontline moest staan.
Leden met drugs- en geldproblemen en de goedaardige Stills die maar z'n portemonnee bleef trekken.

Op de hoes van Down The Road ziet het er ook allemaal een stuk rommeliger uit en ook de setlist is erg divers.

 

Dat rommelige geheel zorgde voor wat wisselende recensies, maar persoonlijk mag ik dit album erg graag draaien. Juist de diversiteit spreekt mij erg aan. Lekkere Countryrock, wat Blues en Folk invloeden en zelfs wat stevige Latin klanken.

Dat laatste heeft Stills met name live meermaals mee geexperimenteerd. Hoewel Down The Road beslist minder is dan de voorganger smaakt het bij mij nog steeds naar meer.

Voor liefhebbers van Americana is dit toch een heel fijn album en mag ook eigenlijk niet in een Stephen Stills verzameling ontbreken.

 

Persoonlijk blijf ik het dan ook jammer vinden dat het bij Manassas bij twee albums is gebleven want er had zeker meer ingezeten.