50 jaar Hergest Ridge

Het vandaag jarig Hergest Ridges is het tweede album van Mike Oldfield. Een jaar eerder had Oldfield het legendarische album Tubular Bells uitgebracht. Een meesterwerk met een groot aantal elementen die we nog niet in de moderne muziek gezien hadden.

Tubular Bells werd dan ook overladen met tienen en vijf sterren beoordelingen. Dat ging de jonge Oldfield niet in de koude kleren zitten en begaf zich het liefste buiten de aandacht.

 

De aandacht vanwege het succes van Tubular Bells ging zelf verlammende werken en Oldfield trok zich terug op het platteland. Niet helemaal plat want vlak naast zijn verblijf stond de heuvel Hergest Ridge.

Oldfield schreef daar een hoeveelheid nieuwe muziek, maar kwam toch slecht uit de startblokken om een nieuw album op te nemen. Mede dankzij een aantal vrienden in de muziekindustrie en Virgin (platenlabel) baas Richard Branson kwam er beweging in het project.

 

Het album Hergest Ridge doet wellicht een tikje onder voor het meesterwerk Tubular Bells maar is gewoon een vier sterren album. Kant 1 komt wat voorzichtig op gang en persoonlijk vind ik dat er niet echt een eind aan deze moderne symfonie zit. 

 

Ruim op de helft van Part 1 horen we die mooie droge bas die we ook kennen van Tubular Bells. Sommige kenners vinden het album mogelijk daardoor teveel lijken op de voorganger. Zelf vind ik de kracht van dit album dat het juist heel anders is. 

Los van het wat voorzichtige begin en het ontbreken aan een echt einde is er in Hergest Ridge meer samenhang dan in de voorganger. Erg fraai is in Part 2 het stevige rockgedeelte.

 

Niet alleen ik maar wereldwijd wisten fans het album te waarderen en er gingen in het eerste jaar maar liefst 2 miljoen exemplaren over de toonbank. Een stuk minder dan de 15 miljoen (!!!) van Tubular Bells maar met Hergest Ridge liet Oldfield zien dat hij geen eendagsvlieg was en hij voor voldoende variantie in zijn catalogus kon gaan zorgen.

 

Door voor een waardige opvolger van Tubular Bells te zorgen kreeg Oldfield nog meer vrijheid in creativiteit. Dat heeft geresulteerd in een indrukwekkende catalogus met 26 studio albums, 14 officiële verzamelalbum en een live album. 

Oldfield is inmiddels 71 en kondigde vorig jaar zijn pensioen aan. Daarmee is Retrun To Ommadown dat in 2017 verscheen een prachtig slot van een wel heel erg indrukwekkende carrière. 

 

Nu bij de koffie: Hergest Ridge!

 

Osibirock 50 jaar

Het zesde album van de Afro-rockband Osibisa viert deze zomer haar 50e jubileum. Officiële releasedatum heb ik niet kunnen vinden.

Osibisa bestond oorspronkelijk uit zes leden en kwamen uit Afrika en de Caraïben. De band speelt vooral Afrorock, maar er zijn op ieder album flink wat Latin, Jazz en Progressieve Rock invloeden waar te nemen.

 

Naast de diverse stijlen die Osibisa op een meesterlijke wijze wist te blenden valt vooral op hoe energiek deze mannen muziek hebben gemaakt.

Formeel bestaat de band nog maar van de oorspronkelijk bezetting zijn inmiddels drie leden overleden. De andere drie gaan nog even door en hebben in 2021 nog een album uitgebracht en een opvolger zit in de afrondende fase.

 

Ik ken onvoldoende albums van Osibisa om een uitspraak te doen waar dit album staat. Het zo geprezen Woyaya uit 1971 is misschien een tikje beter, maar deze Osibirock zal bij de fans van dit genre zeker in de smaak vallen.

 

Buiten de opvallende muziek mogen ook de hoezen die Osibisa liet maken genoemd worden. De ontwerpen van de eerste twee albums zijn gemaakt door de legendarische Roger Dean. Op dat moment was Dean nog helemaal niet bekend en de hoezen van Osibisa zijn onmiskenbaar inspiratie geweest voor de hoezen die Dean voor Yes heeft gemaakt.

Het ontwerp van deze Osibirock is overigens van Henri Rousseau met daarin het door Dean ontworpen Osibisa logo.

Osibisa heeft wel een paar kleine hitjes gehad maar de focus lag vooral op het maken van albums en mega energieke optredens. 

Osibirock.............lekker wakker worden!

 

On A Monday

On a Monday, I was arrested
On a Tuesday, I was locked up in jail
On a Wednesday, my trial was at tested
On a Thursday, nobody would go my bail

Dat is geen fijn begin van de week kunnen we wel stellen. Het zijn de eerste regels van de song "On A Monday". Het is geschreven door Huddie Ledbetter en Ry Cooder nam het op voor zijn meesterwerk Into the Purple Valley dat in 1972 verscheen.

Het is het tweede album van Cooder en na zijn indrukwekkend debuutalbum dat in 1970 verscheen stelde hij met deze opvolger niet teleur. Integendeel!
Persoonlijk vind ik dit album zelfs net een tikkie beter dan het debuut en het staat dan ook in mijn Ry Cooder album top 5. 

Cooder heeft als geen ander gevoel voor de herkomst van moderne muziek en dat zien we ook terug in de keuze van de nummers voor dit album. Traditionals en al wat oudere nummers (oa van Cash en Guthrie) maar door Cooder op geweldige wijze bewerkt en vertolkt. Cooder als de meester avonturier die door de muzikale roots van America struint.
Het album is een perfecte mix van Country, Folk en Blues en is een uitstekende keuze om te draaien na een eerste werkdag van de nieuwe week.
Het is echt een subliem cooldown album. Drukke werkdag gehad..........Ik zeg: Into the Purple Valley

Hoewel Cooder zich voor de schitterende hoes met een stoere Buick heeft laten fotograferen roept het album mogelijk bij de luisteraar een minder luxe sfeer op:
Sluit je ogen en je waant je een hobo die door de eindeloze graanvelden zwalkt op zoek naar een gratis treinreisje............Toch?

Als alle werkdagen eindigen met zo'n heerlijk album mag het altijd maandag zijn!

Moon The Loon

Vandaag is het de geboortedag van de in 1978 veel te jong overleden Keith Moon. Natuurlijk moet je ook een beetje mazzel hebben met je gezondheid, maar de giftige cocktail van alcohol en pillen die Keith regelmatig naar binnen schoof werden hem toch noodlottig.

 

Daarmee ging een van de beste drummer verloren die tevens een inspiratie was voor vele anderen zoals John Bonham en Ginger Baker. Daar waar deze laatste twee de naam hadden als een "gek" te keer te kunnen gaan op een drumkit ligt dat patent wel degelijk bij Keith Moon.

 

Zoals veel muzikanten die later beroemd werden heeft Keith ook een zoektocht achter de rug en heeft hij zelfs even op koper geblazen. In 1964 voegde Keith Moon zich bij de legendarisch Britse band The Who.
Daar speelde hij tot zijn dood in 1978 en vormde zo een onderdeel van de absolute hoogtijdagen van de band met successen als de albums The Who Sell Out, Live at Leeds, Tommy, Who's Next en Quadrophenia.

 

Keith was niet de eerste drummer voor The Who en op het eerste album zat Doug Sandom achter de drumkit. Een groot succes was dat niet en het werd door de manager van The Who aannemelijk gemaakt dat door de matige drummer een platencontract de mist in ging.

Doug werd na wat gezoek vervangen door Keith en het enige wat we nog van Doug hebben gehoord is een boek over de The Who. 

Veel opzienbarende zaken als drummer heeft Doug niet meer gedaan. Keith aan de andere kant heeft een dozijn jaren op een fenomenale manier bij The Who zitten drummen. 

Agressief en er ging vooral in de beginjaren wel eens wat stuk. Keith was echter vooral een technisch uitmuntende drummer en een onwaarschijnlijk hoog energieniveau. Sommige beweerde dat hij als een gek zat te drummer en daar heeft hij ook zijn bijnaam Moon The Loon aan te danken.

Roger Daltrey was met zijn zang en podium performance in die jaren een briljante frontman en Pete Townshend had met zijn creatieve inbreng een enorme invloed op The Who. Toch vind ik dat de band eigenlijk dood was na het overlijden van Keith. 

In mijn ogen hadden ze nij The Who dezelfde keuze moeten maken als toen drummer John Bonham van Led Zeppelin kwam te overlijden. Stoppen!

Het werk van The Who waar Keith achter de drumkit zit kan ik nog steeds enorm waarderen. Iedere maand komt er wel een album van The Who op de draaitafel en kan ik daar enorm van genieten.

Overigens heel veel van jullie zullen zomaar een paar keer per week Keith te keer horen gaan als je een of andere Amerikaanse politie serie op hebt staan. Vooral het briljante album Who's Next is daar hofleverancier.  

Vandaag is het echter de beurt aan een ander meesterwerk: Tommy!

So Far 50 jaar

Deze maand is deze verzamelaar 50 jaar oud. De titel is echter iets te optimistisch. Dit album bevat nummers van de eerste twee albums en dat hoge niveau zouden de heren met elkaar nooit meer weten te behalen.

Verder wordt So Far als een  Crosby, Stills, Nash & Young album gepresenteerd terwijl Neil maar op een beperkt aantal nummers meegespeeld. Op 6 van de 11 nummers speelt en zingt Neil geen enkele noot!

Veel fans waren bij het verschijnen van dit album al in het bezit van de albums Crosby, Stills & Nash (1969) en Déjà Vu (1970). Op deze So Far maar liefst negen nummers van deze twee albums. Toch vond ik net als vele anderen het toen de moeite om het album te kopen. 

Dit vooral vanwege de nummers "Ohio" en "Find the Cost of Freedom" die samen in 1970 als single waren uitgebracht. Ook de schitterende hoes die door Joni Mitchell is getekend maakte het de moeite dit album aan te schaffen.

 

Inmiddels heb ik een jubileum versie op wit vinyl en mag het album nog steeds graag draaien. So Far blijkt echter een grote markering in de samenwerking van het viertal. Nadien hebben ze nog diverse albums samen gemaakt, maar keer op keer ontbrak daar toch de chemie.

 

Nog wat samenwerking vond plaats tussen Crosby en Nash en tussen Young en Stills maar ook dat was aan de matige kant.

Alle vier als solo artiest was om meerdere reden een goed idee. Teveel ego's op de vierkante meter die elkaar niet meer versterkte zoals in het begin.

 

Vooral Neil Young heeft na de definitieve opsplitsing een geweldige carrière gemaakt met een bizarre catalogus. Een catalogus met heel veel meesterwerkjes maar ook wel met wat missers. Beide het gevolg van veel experimenteren wat de andere drie heren toch wat minder hebben gedaan.

 

Graham Nash is solo vooral voor veilig gegaan. Niet slecht maar na een geweldige solodebuut album Songs For Beginners uit 1971 krijg je toch het gevoel dat hij de andere drie nodig had om boven zichzelf uit te groeien.

 

De inmiddels overleden David Crosby maakte een aantal prima solo albums waarbij hij ook nog eens jong talent de ruimte gaf zich te ontwikkelen. 

 

Bij Stephen Stills heb ik het altijd jammer gevonden dat hij de lijn met Manassas niet heeft weten vast te houden. Dat zijn toch twee heel fijne albums die naar meer smaken. 

Overigens zijn de albums die Stills met The Rides heeft gemaakt zijn voor de liefhebber van Blues beslist een lekkernij.

So Far had gewoon een dubbelalbum kunnen zijn met de twee oorspronkelijke albums en als extraatje het bovengenoemd singeltje. 

Met als titel That's All Folks...............

Roller Coaster Day

Zoals veel van dit soort dagen begonnen in de VS, maar begint ook hier voet aan de grond te krijgen. Vorig jaar had de Efteling al de nodige merchandise (oa een badlaken) ter gelegenheid van deze dag. Hotel vd Valk maakt dit jaar promotie rond die dag en meer partijen hebben dit nieuwe goudmijntje ontdekt.

Roller Coaster Day? Niet zo moeilijk om daar een nummer bij te zoeken. Danny Vera had een paar jaar geleden met het nummer "Rollercoaster"een megahit. Met een beetje dank aan de Coronacrisis kwam het zelf op nummer 1 van de Top 2000.

Nu is "Rollercoaster" best een heel fijn (vooral mooi) nummer maar in de top 25 van een dergelijke hitlijst voelt voor mij ook wat misplaatst. Vera zag het overigens zelf ook niet als een hit en laten we het nummer vooral zien als een soort nationale crisis anthem. Als het leven teveel op en neer gaat zoeken we troost in deze fraaie Americana song. Het leven kent nu eenmaal toppen en dalen en voor veel mensen was de Coronacrisis zo'n diep dal dat ze dit nummer stevig omarmde.

Als anthem voor Roller Coaster Day mag een nummer echter wel wat meer Rock & Roll zijn. Als ik naar buiten kijken is het weer op dit moment even gen weer voor in de achtbaan. Even een dipje in het weer dus bij de koffie Danny Vera.......

50 jaar Feats Don't Fail Me Now

Verplichte kost voor wie een liefhebber is van het combineren van muziekstijlen. Dit vierde album van Little Feat is misschien een paar millimeter minder zijn dan voorganger Dixie Chicken. Toch mag het vandaag 50 jarige Feats Don't Fail Me Now net als de drie voorgangers het predicaat meesterwerk krijgen.

 

Hoewel ik redelijk wat vinyl van Little Feat heb ik de jarige alleen nog op harde schijf staan. Wel op CD gehad maar toen ik terug promoveerde naar de LP-league verzaakt dit album aan te schaffen. Moet ik op een volgende platenbeurs maar eens goed maken.

Of ik kies van de jubileum editie (zie foto onder) die voorzien is van een extra plaat........... Wat het gaat worden maakt niet uit, maar dit album mag eigenlijk niet in een collectie ontbreken. Zeker niet als diversiteit het toverwoord van de collectie moet zijn.

 

Littel Feat heeft altijd voor diversiteit gezorgd. Rock, Blues, Southern Rock, Swamp, Roots, Soul, Folk, Country en Funk gingen allemaal in de blender. Meesters waren ze daarin!

De band bestaat officieel nog maar dat moeten we toch vooral beschouwen als een vorm van sentimenteel tegenspartelen. 

 

Na de dood van Lowell George in 1979 viel de band uiteen maar 1987 werd een doorstart gemaakt. Op dit moment is Bill Payne nog het enige oorspronkelijk lid. Hoewel de band na de herstart nog 10 studio albums en een groot aantal live albums heeft gemaakt zaten daar nooit meer parels bij zoals uit de beginperiode.

Lowell George heeft in die eerste periode duidelijk een zware stempel gedrukt op de band. Hij schreef een groot aantal nummers, maar verzorgde in veel gevallen ook de productie.

 

Van deze Feats Don't Fail Me Now weet ik vooral opener "Rock And Roll Doctor" te waarderen. Geweldig nummer en dat was ook Cher opgevallen die het een jaar later gebruikte op haar album Stars.

Het album bevat eigenlijk geen matige nummers. 

 

Het album Feats Don't Fail Me Now is wat meer Funk ten opzichte van de drie voorgangers en was daarom even wennen. Na een paar luisterbeurten ontdek je echter hoe knap een scala aan muziekstijlen van dat funklaagje zijn voorzien.............

 

Tot slot: wat waren het toch een mooie hoezen? Dat samen met deze heerlijke muziek rechtvaardigt al een bezoek aan de platenbeurs!