Op deze blog heb ik mij al eerder verbaasd waarom Poco nooit populair in Europa is geworden en de Eagles wel. Twee leden van Poco zijn zelf bij de Eagles beland en de catalogus van Poco is toch serieus omvangrijker.
Dat wil niet zeggen dat het allemaal meesterwerkjes zijn, want het vandaag jarig album Seven is toch een tikje minder dan de zes voorgangers.
Na het uitstekende album Crazy Eyes wat een jaar eerder was uitgekomen verliet Richie Furay de band.
Oprichter en frontman Rusty Young heeft Poco altijd met grote passie naar grote hoogte heeft weten te brengen. Toch waren er na het vertrek van Furay meer ups en downs in de kwaliteit van de albums.
Deze vandaag jarig Seven is de eerste zonder Furay en het was duidelijk even zoeken.
Eigenlijk is de meest rechtvaardige kritiek op dit album dat ze teveel op Eagles willen lijken. De zes voorliggende albums waren toch wat authentieker.
Luister alleen maar eens naar opener "Drivin' Wheel". Dit had zomaar in de Eagles catalogus kunnen staan.
Dat geldt voor nog wel een paar nummers. Het album voelt dat het iets te veel met het hoofd en iets te weinig met het hart is gemaakt. Toch wat parels zoals "Rocky Mountain Breakdown", "Faith In The Families" en "You Got Your Reasons".
Beslist niet slecht maar als je nog niks van Poco hebt en je daar toch eens in wilt verdiepen begin dan met de eerste zes albums.
De echte liefhebber van Poco zal dit album echter vandaag toch met plezier nog een keertjes draaien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten