Dit album verscheen in 1997 en de langspeelplaat zat op dat moment in een vrije val. Niemand durfde toen te denken dat nog geen 20 jaar later diezelfde langspeelplaat aan revival begon die zijn gelijke niet kent.
Omdat dit album in het CD tijdperk verscheen werden er maar een paar LP's geperst. Zoeken heeft niet veel zin want de LP versie uit 1997 is zeer, zeer schaars. Dat heeft een zeer ondemocratisch effect op de prijs. Je moet al een heel grote eerste persingen fan zijn om een maandje op water en brood te gaan zitten. Bij dit album gaat het overigens om een dubbel LP met een totale speeltijd van ruim 55 minuten.
In 2011 verschenen er twee illegale versies op gekleurd vinyl. De liefhebber kon kiezen tussen blauw en bruin vinyl. Meerdere bronnen melden dat de geluidskwaliteit niet tegenvalt.
In 2014 kwam dan voor de liefhebbers eindelijk een heruitgave op vinyl. Deze werd uitgebracht door Music On Vinyl en dan weet de kenner dat het oppassen is. Soms is de kwaliteit top maar er zijn genoeg voorbeelden dat de beoordeling matig binnen handbereik ligt.
In 2017 verschijnt dan een 30 jarig jubileum editie op LP. Naast de twee LP's is als extraatje een singletje toegevoegd. Op deze 7 inch staat een remix van het nummer "Love Sick" en een live versie van het nummer "Cold Irons Bound".
Wie deze jubileum editie gemist heeft zal het met gewone heruitgave moeten doen uit 2020 en 2023. Relatief veel heruitgaven maar wie dit album een keer door de oren heeft laten waaien snapt dat helemaal.
Muzikaal is het allemaal dik ok. Als we zien wie zich met dat album allemaal bemoeid heeft is dat ook niet zo gek. Als producer heeft Daniel Lanois waarschijnlijk stevig z'n stempel op dit album gedrukt. Ook qua musici en technici zijn de beste van de beste verzameld.
Dit album verdient dat ook want Dylan is als tekstdichter op z'n best en voor zijn doen zingt hij voortreffelijk. Toen Time Out Of Mind in 1997 verscheen was het al weer een jaar op zeven terug dat Dylan met nieuw materiaal was gekomen. Er waren de nodige compilatie albums verschenen in die jaren en er was natuurlijk de MTV Unplugged. Op Unplugged viel Dylan uiteraard terug op oude successen.
Deze Time Out Of Mind werd door vele dan ook gezien als een comeback, maar wie denkt dat Dylan ooit is weggeweest snapt Dylan niet. Dylan doet namelijk lekker waar hij zelf zin in heeft en op het moment dat hij dat wil.
Het gaat mij te ver dit het beste album van Dylan te noemen maar wel het mooiste. Neem nu een nummer als "Make You Feel My Love" wat door Adele is gecoverd. Ik heb niks tegen Adele want die staat hier ook gewoon in de kast. Hoe de meester dit nummer relatief klein brengt blaast je toch helemaal uit je stoel?
Het is maar een voorbeeld van de elf pareltjes die dit album rijk is. De muziek beweegt zicht tussen Blues, Rock en zelfs een vleugje Country.
Daar waar "Make You Feel My Love" een schitterende love song is, zijn een groot aantal nummers vooral een bijles in filosofie. Zonder naar de teksten te luisteren is het een heerlijk album, maar ga je met de teksten zitten stoeien is de bonus groot.
Vooral het 17 minuten lange "Highlands" vind ik om te smullen. Geheel in de stijl van "Desolation Row" (Highway 61 Revisited - 1965) sleept Dylan je van vraag naar vraag en van metafoor naar metafoor.
Leuk detail is dat Dylan in dit nummer zelfs even over zijn vriend Neil Young zingt:
I'm listening to Neil Young, I gotta turn up the sound
Someone's always yellin', "Turn him down"
Feel like I'm driftin', driftin' from scene to scene
I'm wondering what in the devil could it all possibly mean.
De woordentovenaar op z'n best, geweldig muzikanten, uitstekende zang en sublieme productie.
Minpunt: bij zoveel schitterende teksten horen gewoon een paar fatsoenlijke tekstvellen te zitten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten