Hot Tuna

Deze Bluesrock formatie is een initiatief van Jack Casady en Jorma Kaukonen die beide speelde in de Jefferson Airplane.

Hot Tuna was een soort van zij-lijn project. Dat project dat in 1969 is begonnen is redelijk uit de hand gelopen want Hot Tuna bestaat nog steeds.

Eind jaren 70 en in de jaren 80 was er even een pauze maar verder waren Jack (bas) en Jorma (guitar) regelmatig als Hot Tuna actief.

Soms als een duo en soms als een trio. Trio met Paul Kantner die we ook kennen van Jefferson Airplane. Het Hot Tuna duo vormde ook regelmatig een power trio met drummer Bob Steeler.

Ook drummer Joey Covington, gitarist Marty Balin, violist Papa John Creach die we allemaal kennen van Jefferson Airplane hebben een tijdje in Hot Tuna gespeeld.

 

Zoals hierboven al is genoemd is Hot Tuna vooral een zij-lijn project. Hot Tuna mag vooral graag optreden en de nadruk ligt op Bluesrock met wat Folk en Country (zeg maar Americana) invloeden.

Naast de optredens en een aantal daaruit voortgekomen live-albums heeft Hot Tuna een zevental prima studio-albums uitgebracht. Het debuut album Burgers is wat mij betreft hun beste studio-album met ook nog eens een bizar fraaie hoes.

Een heerlijke mix tussen Rock, Blues en Folk. 5 sterren album!

Deze week liep ik tegen het album Pair A Dice Found uit 1990 aan. Nieuw in folie voor 8 euro. Die heb ik maar niet laten staan. Album haalt niet het zeer hoge niveau van Burgers, maar mag er toch wel zijn.

Vooral als we de tijdgeest in ogenschouw nemen en muziek luisteren is soms ook een beetje tijdreizen.

 

Het album Pair A Dice Found verscheen midden in de golf aan Golfoorlogen. Dat een nummer als "Eve of Destruction" op dit album staat is natuurlijk niet zomaar lekker makkelijk een cover spelen. 

Eve of Destruction is geschreven door P. F. Sloan en werd natuurlijk mega bekend door Barry McGuire. Overigens speelt Sloan gitaar op de versie van Barry McGuire.

 

"Eve of Destruction" was oorspronkelijk een protest tegen de oorlog in Vietnam, maar als je het zo nadrukkelijk op een album zet tijdens de Golfoorlog is de boodschap wel helder.

Mede omdat het album verder nummers bevat als "AK 47" en "Bulletproof Vest". Beide nummers zijn geschreven door Michael Falzarano die tussen 1983 en 2002 deel uit maakte van Hot Tuna.

 

Het album is nauwelijks in recensies terecht gekomen en in vergelijking met vorige albums was het voor velen misschien te nieuw, te anders.

De tijdgeest die het album Pair A Dice Found uitstraalt vind ik na twee draaibeurten toch wel helemaal ok.

Wie wat meer op oude Blues zat te wachten blijft met dit album niet op z'n honger zitten. Het album bevat de klassiekers Parchman Farm van Bukka White uit 1940 en San Francisco Bay Blues van Jesse Fuller uit 1956.

Hot Tuna is in Nederland nauwelijks bekend, maar liefhebbers van Blues Rock en Americana doen zichzelf beslist een plezier om het eens door de oren te laten gaan.

Fillmore Closing Night, 27.6.1971

Op de hoes staat dat het om de Fillmore West zou gaan maar dat is een foutje want het moet beslist de Fillmore East zijn.

Dit is ook gelijk het eeuwige probleem bij dit soort rommel maatschappijtjes als het Russische DOL.

De datum klopt wel en het was dan ook 27 juni 1971 dat concert promotor Bill Graham - vandaag precies 50 jaar geleden - de deuren sloot van deze legendarische Rocktempel.

Voor het slotconcert stonden drie acts op de affiche: The Allman Brothers Band, The J. Geils Band en Albert King.

Graham had voor de uitverkochte zaal echter nog een paar verrassingen achter de hand. Zo verschenen Edgar Winter's, Mountain, The Beach Boys en Country Joe McDonald tijdens deze slotshows op het podium.

 

Hierbij overspeelde de Beach Boys bijna hun hand toen ze eiste dat ze de laatste nummers mochten spelen. Voor Bill Graham was dat uiteraard niet bespreekbaar want voor hem was er maar één band die met die eer mocht gaan strijken: The Allman Brothers! 

The Allmans stelde niet teleur en speelde de pannen van het dak. Uiteraard speelde ze klassiekers als "Statesboro Blues", "In Memory Of Elizabeth Reed" en "Midnight Rambler".

Zelf ben ik altijd blij als "One Way Out" op een setlist staat, want dat is een van mijn persoonlijke Allman Bros nummers.

 

Van het laatste optreden van The Allman Brothers in de Fillmore East is geen officieel album beschikbaar, maar zijn er wel een zevental versies uit het grijze circuit.

Een viertal daarvan zijn op CD verschenen en een drietal op vinyl. Regelmatig is een andere naam gekozen, maar in alle gevallen gaat het om het laatste concert van The Allman Brothers in de Fillmore East:

The Closing Night Of The Fillmore East ‎/ CD / Scorpio FE-62771-1 / Japan 2008

In Memory Of Duane Allman ‎/ CD / Lost Rose LR05 / Italy 1991

Live In New York 1971 ‎ / CD / ACE  DIR - 32 / Italy 1992

Last Serenade / CD / Super Sonic SS 99001 / Japan 1999

Closing Night Of The Fillmore East ‎/ 2LP / gekleurd vinyl MJ 01-2 / Europe 2015

Live At Fillmore West Closing Night 27th June 1971 ‎/ 2LP /  DOL  DOR2089H / Europe 2016

Live At Fillmore West Closing Night 27th June 1971 ‎ / 2LP / Radio Looploop RLL005 / Europe 2019

 

Ondanks dat het om een onofficiële releases gaat en foutjes zoals de album titel, is dit wel een heel relevant muziekdocument. Het gaat immers om - zeker in de VS - een van de meest invloedrijke bands en een van de meest legendarische Rocktempels.

 

Prima opnames overigens en wat een lekkere setlist.

Zelfs 50 jaar na de sluiting blijft de Fillmore East een begrip. Deze Rocktempel heeft een unieke rij live albums opgeleverd van vele grote acts.

Dat de Allmans de laatste noten mochten spelen was op dat moment beslist een eer. Het album At The Fillmore moest immers nog uitkomen. Het grote publiek had nog maar beperkt kennis gemaakt met de weergaloze prestaties van The Allmans als ze op een podium stonden.

Het was echter de altijd vooruitziende blik van Bill Graham die als geen ander aanvoelde dat er maar één band de laatste noten in deze Rocktempel mochten spelen: The Allman Brothers.

J.J. Cale - 5

Vrijdag is voor veel mensen de mooiste dag van de week omdat het in veel gevallen de laatste werkdag van de week is.

Zelf ben in in 1974 begonnen met werken en heb tot twee jaar terug onafgebroken gewerkt. In 2019 en 2020 heb ik buiten mijn schuld een tijdje op de bank gezeten.

Nu heb ik genoeg hobby's (fietsen, koken, duiken, fotografie, modelbouw) om veel vrije tijd aan stuk te gooien, maar in die periode had ik graag m'n een groot deel van m'n vrije tijd geruild met iemand die de vrijdag zo uitbundig viert.

Los van het geld geeft het toch veel voldoening om naast je hobby's een maatschappelijke bijdrage te leveren. Daarnaast zijn de sociale contacten die je met je werk hebt veel waardevoller dan we wel eens denken. De Corona crisis heeft dat met al dat thuiswerken maar eens pijnlijk benadrukt.

Op dit moment werk ik drie dagen en dat zouden er van mij in de wintermaanden best vier mogen zijn.

Voor ieder wie reikhalzend naar de vrijdag uitkijkt heeft J.J. Cale een heerlijk nummer uitgebracht met de simpel titel "Friday".

 

Het nummer is te vinden op het album 5 wat in 1979 verscheen. Het album loopt over van de bekende Tulsa Sound waar J.J. Cale zo beroemd mee is geworden.

De Tulsa Sound is een unieke mix tussen Rock en Blues waarbij het best een beetje laid back. Sommige nummers van Cale zullen wellicht als America bestempeld kunnen worden.

Verschil tussen Americana en Tulsa Sound is dat Americana meer Country en Folk invloeden bevat.

Aardig om te vermelden is dat Eric Clapton - die veel met Cale heeft samengewerkt - misschien wel de belangrijkste promotor van de Tulsa Sound is geworden terwijl Eric toch echt uit de UK komt.

Genoeg over de theorie achter de Tulsa Sound want laten we vooral genieten van dit heerlijk album. 5 kreeg niet direct de beste recensies en heel goed snappen doe ik dat niet.

Als we de albums van Cale op volgorde gaan zetten van super naar minder dan gaan de albums Naturally en Troubadour wel strijden om de eerste plek. Daar zullen de meeste het wel mee eens zijn. Dat zijn echt twee meesterwerken.

Direct daarachter zit wat mij betreft een aantal albums als Grasshopper, Really, Shades, Okie en............5.

Wat allerlei "goeroes" er van vinden is natuurlijk ook niet relevant. Net zoals het al helemaal niet relevant is wat ik er van vind. 

Dat neemt niet weg dat als je van laid back muziek houdt het toch de moeite is dit album eens te proeven. Wellicht vind je het wel een heerlijk tijdloos stukje muziek.

"Friday"

Monday morning comes too early
Work my back to the bone
All day Monday I keep thinking
"Weekend's coming, gonna go home"

Tuesday I hate, oh Tuesday
Ain't no girls on the streets
Tuesday it ain't good for nothing
Drinking beer and watching TV

Friday, Friday evening
Come on Friday, it's been too long
Friday, Friday evening
Come on Friday, I wanna go home

Wednesday's hump day, hump day's Wednesday
Over the hump, the week's half-gone
If I had my pay on Wednesday I'd hang out, the hump day's gone
Thursday, you know I feel better
I can see the end in sight
Think I'll write myself a letter
Help myself through the night

Friday, Friday evening
Come on Friday, it's been too long
Friday, Friday evening
Come on Friday, I wanna go home 

 

# - # - # - # - #

Tour De France

Vandaag is de presentatie van de ploegen die zaterdag in Brest van start gaan in de 108e Tour de France. Zo'n presentatie is altijd een enorm spektakel en voor de liefhebber leuk om te kijken.

Ik fiets zelf al m'n hele leven op een racefiets en bij de grotere wielkoersen zit in trouw voor de TV maar ben ook al heel wat keren ergens wezen kijken.

Op de dag dat de Tour met deze themapresentatie de aftrap neemt is het natuurlijk wel zo leuk een plaatje te draaien wat daar mee te maken heeft.

 

Er zijn heel veel serieuze albums gemaakt met daarin het thema wielrennen. Denk maar aan het album Tour de France van Kraftwerk. 

Een van de meest opvallende muziekuitgave die aan de wielersport is gerelateerd is wel het album Jazz van Queen. Bij dit album zat een poster met daarop een wielerpeloton dat klaar voor de start staat. Daar is op zich nog niks mis mee, maar het peloton bestaat volledig uit zeer schaars geklede dames.

Het leverde toch wel wat geschokte moeders op die een dergelijke poster ineens bij hun puber op de slaapkamer zagen hangen.

 

Van het album kwam de hit Bicycle Race. De tempo wisselingen in dit nummer zijn overigens een schitterende vergelijking met demarrages in de finale van een spannende wielerkoers.

De officiële videoclip van het nummer werd in veel landen in de ban gestopt omdat er teveel vrouwelijk bloot was te zien. 

Naast serieuze Pop en Rock waarin de wielersport een knipoog krijgt is er vooral carnavaleske wielersport muziek. De ene titel nog gênanter dan de ander. Wat te denken van "Ik heb een Belg aan m'n velg" van Ria Valk.

Bij de jubel "Geef mij maar Eddy Merckx" van  Luc Arno vraag ik mij ook echt af wat Merckx daar zelf van vond.

Voor wie fan was van Van Impe was er dan "Lucien Van Impe den besten" van Clark van Mere. Zal bedoeld zijn om te zingen in het supporterslokaal, maar de meeste van ons zullen toch heel wat pintjes moeten drinken wil dit leuk worden. 

Met name in dit genre werd in die jaren de ene na de andere Belgische coureur lovend toegezongen.

 

Er zijn gelukkig in onze taal ook serieuzere nummers zoals "De Rode Vod" van Alex Roeka. Een Folk nummer met een fraaie ode aan de wielersport.

In Nederland wachten we al 30 jaar op een opvolger van Joop Zoetemelk. Dus we beginnen de dag met een ode aan Joop met  "Joop Zoetemelk, Zo'n Goeie Hebben Wij Nog Niet Gehad" van  Pietje Bell En Het Groot Hollands Wielerkoor.

Kijktip: vanavond om 18:30 is de Teampresentatie Tour 2021 live te volgen op Eurosport.

Byrdmaniax 50 jaar

De vraag is of dit wel een feestje waard is? Byrdmaniax verscheen precies 50 jaar geleden. Zoals bij een album van The Byrds gebruikelijk was werd daar enorm naar uitgekeken.

Ieder beginnend bandje die met een dergelijk album op de proppen was gekomen had beslist een schouderklopje gekregen. The Byrds echter niet!

Van The Byrds - die in 1971 toch een gearriveerde band waren - werd echt wel wat anders verwacht. Wat mij betreft is Byrdmaniax het minste album van The Byrds. Ik ken echter genoeg mensen die dat juist van het album Sweetheart Of The Rodeo vinden.

The Byrds hebben natuurlijk toch wel wat muziekstijlen gespeeld en dat weet niet ieder te waarderen. Wie van de pure Rock houdt vindt Sweetheart Of The Rodeo waarschijnlijk mierzoete Country terwijl het toch de geboorte van de Country Rock is.

Andere horen dan weer liever de Folk nummers van The Byrds en weer anderen vallen helemaal in zwijm voor de meer Psychedelische nummers.

Zelf heb ik een vrij brede muzieksmaak en weet enorm te waarderen als artiesten en bands experimenteren, maar Byrdmaniax is mijn mist gedraaide album van de heren.

Het album opent nog best lekker met "Glory, Glory". Een Gospel Rock nummer wat eigenlijk wel heel lekker in het gehoor ligt. Ik ben niet gelovig maar als in de kerk alleen maar dit soort muziek gespeeld wordt ga ik een regenachtig dagje in de kerk prima volhouden.

De tekst van zo'n Gospel nummer laat ik dan maar even aan mij voorbij gaan maar muzikaal is het prima. Het was dan ook de tweede singel die van dit album werd getrokken.

De eerste single die van het album werd gehaald is "I Trust (Everything Is Gonna Work Out Alright)" geschreven door Roger McGuinn. Niet echt slecht maar als het koor aanzet is het toch een beetje te braaf. Beide singles werden dan ook geen hit.

Ook het nummer Kathleen's Song is een voorbeeld van braaf en te netjes. Producers Terry Melcher en Chris Hinshaw hebben zich iets teveel met het geheel bemoeid en een veel te clean album afgeleverd.

The Byrds zijn ondanks de diverse wisselen over het algemeen een heel authentieke band geweest en dat gaat op dit album teveel verloren. Teveel willen poetsen en polijsten!

Voor wie zich een weg wil zoeken in de catalogus van The Byrds doet zichzelf echt wel een plezier om niet met dit album te beginnen.

Vijf prima albums van The Byrds om mogelijk wel mee te beginnen zijn (volgorde releasedatum)

• Mr. Tambourine Man (1965) - Folk Rock
• Fifth Dimension (1966) - Folk Rock, Psychedelische Rock
• Younger Than Yesterday (1967) - Psychedelische Rock,, Folk Rock, Rock
• The Notorious Byrd Brothers (1968) - Psychedelische Rock,
• Sweetheart of the Rodeo (1968) - Country Rock

Monster Truck

Ik hoorde deze jongens een paar jaar geleden voor het eerst. Dat was tijdens een wintersport in Italië. Zeven uur stevig geskied en na een warme douche en een koud biertje lekker languit op bed videoclips kijken. Naam van die zender ben ik even kwijt maar was een prima aanbod van muziek.

Een van de bands die langs kwam - en waar ik eigenlijk niks van kende - was Monster Trucks. Heerlijke ongecompliceerde Hardrock met stevige Bluesrock en Southern Rock invloeden.
Als ik over een paar nummers enthousiast ben loop ik nog niet gelijk naar de platenwinkel. Toch had ik de laatste tijd genoeg van deze Canadese band gehoord dat er maar eens een stuk vinyl in huis moest komen.

Monster Truck bestaat sinds 2009 en hebben naast een aantal singles een tweetal EP's en een drietal volwaardige albums uitgebracht.
Hun laatste album verscheen in 2018 en daar heb ik mijn geld maar eens aan stuk gegooid. Voor wie van stevig houdt een feestje. Ondanks de stevigheid is het - voor wie van dit genre houdt - toch vrij makkelijk te verteren.  

De naam van de band en sommige titels van songs doen wat stoer en zelfs agressief aan, maar volgens mij zijn dit gewoon vier ideale schoonzonen. 

Titels als "Thundertruck", "Devil Don’t Care", "Denim Danger" en "Hurricane" mogen dan een bepaald beeld oproepen, maar een interview met die gasten laat zien dat het gewoon mega toffe en relaxe gasten zijn.
Ze vinden het alleen heerlijk om een stevige georganiseerde herrie te maken en dat gaat ze heel erg goed af en maken de titel van dit album meer van waar: True Rockers!
Als geen ander weten deze jongens Hardrock, Bluesrock en Southern Rock door de blender te halen. Het is rauw, stoer, brutaal en toch met prima melodie, die voor de doorsnee luisteraar vlot in het gehoor zal klinken.

Supersonic Blues Machine: Californisoul

Californisoul is het tweede studio-album van deze driemansformatie en werd in 2017 uitgegeven. De Supersonic Blues Machine werd in 2015 opgericht door drummer Kris Barras, gitarist Kenny Aronoff en bassist Fabrizio Grossi.

Net zoals hun debuutalbum West of Flushing, South of Frisco uit 2016 kwam ook deze Californisoul hoog in de Billboard albumlijsten.

Het drietal speelt stevige Bluesrock met een heerlijke dosis Soul. Net zoals op hun debuutalbum worden ze ook op Californisoul ondersteund door een keur aan muzikanten.

Wat te denken van Robben Ford? Onder het grote publiek misschien niet zo bekend maar deze briljante Blues gitarist heeft in 50 jaar een unieke catalogus bij elkaar gespeeld. Zeker 30 solo-albums, een twintigtal albums met duo's en bandjes en een ontelbaar aantal bijdrages als sessiemuzikant.

Dat laatste bij Bob Dylan, Little Feat, George Harrison, Bonnie Riatt, Leon Russell en vele anderen.

Verder speelt op dit album Walter Trout een deuntje mee. Trout kennen we natuurlijk van zijn geweldige solocarrière, maar viel natuurlijk al op door zijn bijdrages aan onder andere John Mayall's Bluesbreakers en Canned Heat.

Verder zijn Steve Lukather en Billy Gibbons (ZZ Top) van de partij die al helemaal geen toelichting behoeven.

Als vier van die gearriveerde top gitaristen aan een album mee willen werken heb je echt wel wat in je mars. 

Dat de Supersonic Blues Machine wat in hun mars hebben laten ze op Californisoul dan ook vier kantjes lang horen. Eigentijdse Bluesrock met een heerlijke scheut Soul. 

Smullen en wat een geweldige hoes!

Internationale Dag van de Muziek

Eigenlijk is het iedere dag natuurlijk een beetje een dag van de muziek. Toch?
Want er zijn maar heel weinig mensen die een dag zonder muziek beleven. Muziek is bijna overal. In de auto, als je staat te koken, in de kroeg, tijdens het joggen of gewoon na het werk een half uurtje plat op de bank met een relax stukje muziek.

Toch wordt op deze dag extra aandacht gevraag voor het maken en genieten van muziek. Het idee van deze dag ontstond begin jaren 80 in Frankrijk. Onder de naam Fête de la Musique wordt iedereen aangemoedigd om vooral in eigen straat en buurt muziek te maken op deze dag.

In mijn geval misschien niet zo'n heel goed idee want ik kan nogal vrij slecht maat houden. Dat neemt niet weg dat een initiatief als Internationale Dag van de Muziek op mijn sympathie kan rekenen.  

Als ik naar buiten kijk zal muziek maken vooral binnen moeten gebeuren. Slecht begin van de zomer maar we laten ons niet op ons kop zitten. Dus een lekkere set muziek uitgezocht om deze maandagochtend wat minder grijs te laten zijn.

Brian Wilson

Vandaag wordt de oprichter van The Beach Boys 76 jaar. Een enorme staat van dienst als muzikant, zanger, producer en vooral als songwriter.

Wilson kunnen we gerust als perfectionist betitelen en is daarnaast ook nog enorm competitief. Zo wilde hij in de jaren 60 beter doen dan The Beatles. Ik ben meer fan van The Beach Boys dan van The Beatles dus ik ga die vraag niet beantwoorden.

Wel is het zo dat The Beach Boys 60 (!!!) jaar bestaan en The Beatles het maar net 10 jaar hebben volgehouden. Ook hebben de surf jongens uit Californië serieus meer albums gemaakt.

Voor mij is het geen wedstrijd, maar dat was het voor Wilson dus wel. Het geniale album Pet Sounds uit 1966 was voor Wilson toch een tegenzet op Rubber Soul van The Beatles. 

Geniaal is ook het juiste woord want Pet Sounds behoort absoluut tot de beste Rock albums. Vleugjes Psychedelische Rock en Progressieve Rock en perfect geproduceerd.

De kosten van het album waren ook mega hoog, maar het resultaat is fenomenaal en het album mag wel een baas van de klassiekers worden genoemd.

Voor de perfectionistische Wilson was het niet genoeg en het moest nog beter. Het was geen gewone gezonde ambitie maar een obsessie.

Wilson startte het project Smile. Een album met een nog groter aantal muziekstijlen met als onmogelijke doelstelling het album Pet Sounds te overtreffen. Over het album Smile werden in die jaren 100en artikelen geschreven maar................het album kwam niet af en bleef op de plank liggen. 

Toen The Beatles in 1976 met Sgt Pepper kwamen was dat voor Wilson een soort van blokkade om Smile af te maken. In plaats van inspiratie op te doen blokkeerde Wilson volledig.

Dat alles met als resultaat dat Wilson zwaar aan de drugs ging en het project Smile tot stilstand kwam. Het heeft jaren en jaren geduurd voor Wilson weer een beetje reëel tegen de wereld aan ging kijken.

Uiteindelijk is het project Smile toch afgerond en in 2004 live uitgevoerd met enorm lovende recensies.

Ruim veertig jaar na een geplande release van het album Smile verscheen in 2011 de box The Smile Sessions. Hierop het belangrijkste materiaal wat in de jaren 60 gemaakt was om te verschijnen op het album Smile.

De box bevat maar liefst ruim zes en half uur muziek en het album kreeg nagenoeg overal vijf sterren.

De wrange constatering kan gerust zijn dat Smile eind jaren 60 een verpletterend album was geworden. Het laat daarom tevens zien wat voor een vreselijke bitch perfectionisme is.

Brian Happy Birthday!

Wereld Slenterdag

Met de temperaturen van de laatste dagen zullen veel mensen ook geen zin hebben in stevig wandelen. Wie rustig aan wil doen kan zich perfect vinden in het idee achter World Sauntering Day.
Deze dag is eind 70er jaren bedacht als tegengeluid op de opkomst van het joggen. De maatschappij werd steeds gehaaster en we rennen van project naar de volgende klus en in onze vrije tijd gaan we ook weer rennen.

Dat moest anders dacht W.T Rabe en wil met deze dag mensen aan te zetten het zo nu en dan eens wat rustiger aan te doen.
Zowel slenteren als saunter kom ik in mijn muziekcollectie niet direct tegen. Uiteraard genoeg songs die aanmoedigen om rustig aan te doen, maar ik had heel specifiek willen zijn.

Volgens de overlevering is World Sauntering Day opgericht in een Grand Hotel en daar heb ik dan wel een lekker plaatje van.

Dit magistrale album van Procol Harum is uit 1973. Een heerlijke mix tussen Symfonische Rock en Progressieve Rock. Zelf weet ik het wat bombastische geheel enorm te waarderen, maar in die jaren waren de recensies niet allemaal even lovend.

In die jaren zag je dat veel van die recensisten een beetje last hadden van het herhaalsyndroom. Iedere artiest/band het succesnummer maar moest herhalen. Dat zonder er bij stil te staan dat artiesten misschien wel eens iets anders willen maken. Dat heeft te maken met je creativiteit de vrijheid geven iets wat recensisten in die jaren maar slecht snapte.
Neil Young moest maar een tweede Harvest maken, The Stones een tweede Sticky Fingers enzovoorts.

Het begrip azijnpissers is eigenlijk pas echt ontwikkeld door de opkomst van de social-media, maar is wel degelijk met terugwerkende kracht van toepassing op heel wat recensisten uit de 70er jaren.

We gaan ons er echt niet druk om maken want vandaag is het slenterdag. Rustig aan dus maar wel met deze heerlijk overweldigende Grand Hotel van Procol Harum.

Noddy Holder 75 jaar

Deze opvallende ex-frontman van Slade wordt er vandaag 75. Slade bestond al eind jaren 60 maar kwam pas echt in de spotlights toen de Glamrock begin jaren 70 naar haar hoogtepunt ging.

Officieel bestaat Slade nog steeds maar dan eigenlijk onder de naam Slade II. Sinds 1966 is er geen echte onderbreking geweest maar wel een groot aantal wisselingen in de bezetting.

Zo stapte Noddy in de loop van 1992 uit de band en werd vervangen door Steve Whalle. Meer wisselingen zouden volgen en alleen gitarist Dave Hill is nog over van het oorspronkelijke viertal.

Na het vertrek van Noddy - die daarna vooral als bekende Brit door het leven gaat - werd het ook een serieus pak minder met deze succes formatie. Om een idee te geven: in de 25 jaar dat Noddy deel uit maakte van de band werden er 15 studio-albums gemaakt. Slade II - zoals de band daarna door het leven ging - maakte in de afgelopen 29 jaar slechts één studio-album.

Eigenlijk kan je gerust stellen dat Slade in 1992 ophield met bestaan. Alle grote hits zoals "Coz I luv you", "Get down and get with it" en "Merry Xmas Everybody" werden allemaal gemaakt door het Slade met Noddy Holder.

Hoe lekker de studionummers van Slade ook mogen klinken was Slade toch vooral een live formatie. Ze zijn dan ook verantwoordelijk voor een van de beste Rock live-albums. Het album verscheen in 1972 onder de titel Slade Alive! 

Met nummers als "Hear Me Calling" van Alvin Lee en hun eigen "In Like a Shot from My Gun" knallen ze werkelijk uit het vertrek. Dan volgt het schitterende "Darling Be Home Soon" en lijken ze de luisteraar even een adempauze te gunnen, maar dat is van zeer korte duur. Want ook dit schitterende nummer weten ze van een stevig Hardrock laagje te voorzien.

Met "Know Who You Are" en ""Keep on Rocking" brengt het viertal weer twee eigen stampers. Dan volgt "Get Down and Get with It". Van oorsprong een R&B van Bobby Marchan maar door Slade getransformeerd tot een stevige hardrocker.

Als uitsmijter van dit live-album worden we getrakteerd op "Born to Be Wild".  Geschreven door Mars Bonfire en door Steppenwolf tot een megahit gemaakt. Mars Bonfire maakte zelf geen deel uit van Steppenwolf. Bonfire speelde samen met zijn broer in de Sparrows en toen deze in 1967 werd opgegeven ging hij niet mee met z'n broer naar Steppenwolf die in dat jaar werd opgericht.

Mars Bonfire koos voor een solocarrière waar hij slechts een paar solo-albums gemaakt en is vooral de rest van z'n leven in de bergen gaan wandelen. Geen slecht plan trouwens!

"Born to Be Wild" zal hem ook genoeg hebben opgebracht, want het nummer is onnoemelijk vaak gebruikt. Het meest bekend is het nummer natuurlijk van de klassieke roadmovie Easy Rider. Voor velen is het nummer is ook nog steeds de ultieme Hardrock roadmovie song. 

Slade met Noddy als frontman maakte in 1972 een heerlijk brutale uitvoering van "Born to Be Wild" met Noddy op z'n best. Een overweldigend slot van een al even overweldigend album. Brutaal, stevig, aanstekelijk en vooral Slade Alive!

Noddy Happy Birthday!

50 jaar Hard Rock Cafe

Vandaag is het precies 50 jaar geleden dat het eerste Hard Rock Cafewerd geopend. Dat was op 14 juni 1971 in Londen.

Zelf ben ik diverse Hard Rock Cafés geweest maar de meest opvallende was toch in Melaka in Maleisië.

Op de een of andere manier is in zo'n land in zo'n tent gaan eten toch wat vervreemdend.

 

Uiteraard hebben we die vakantie vooral bij lokale tentjes gegeten, maar toen we na 26 uur reizen in Melaka aankwamen moest het even makkelijk "om de hoek".

Uitzicht over de rivier was geweldig en prima eten maar volgende dag lekker naar een lokaal tentje.

 

Voor Carole King was Hard Rock Cafe in de zomer van 1977 een inspiratie om een nummer van te maken.

Het nummer staat op haar album Simple Things en heet simpelweg "Hard Rock Cafe".

Misschien niet haar beste album maar de liefhebber van dit genre zal het toch zeker weten te waarderen.

 

Noem maar eens 10 Pop Rock albums die dit jaar verschenen zijn die beter zijn....... De standaard in de 70er jaren lag ook wel enorm hoog. Zeker na haar meesterwerk Tapestry. Ieder nieuw album wat Carole maakt werd langs die maatlat gelegd.

 

Jammer want veel van haar andere werk is meer, maar dan ook meer dan de moeite waard.

"Hard Rock Cafe"

Downtown anywhere USA
You can find yourself a Hard Rock Cafe
Put your money on a number, anyone can play
Come on and tell us all about what happened to you today

At the Hard Rock Cafe, come to the Hard Rock Cafe
I hope you can find your way to the Hard Rock Cafe

After a hard day's work I guarantee
There just isn't anywhere better to be
If you're unable to find good company
You can always sit down and watch the color T.V.

At the Hard Rock Cafe, come to the Hard Rock Cafe
The regulars can't keep away from the Hard Rock Cafe

And if you're feeling just a little bit lonely
Don't sit at home just mopin'
Come on down to where the spirits flow so freely
You know the door is always open

At the Hard Rock Cafe, come to the Hard Rock Cafe
They will help keep your blues at bay
At the Hard Rock Cafe

Will O' the Wisp

Heerlijke plaat voor de zondagochtend. Meeslepend, zwoel en vooral onwaarschijnlijk muzikaal is dit album uit 1975.

 

Ga in een luie stoel zitten en doe je ogen dicht en waan je in een oud theater ergens in een plattelands stadje in de Mississippi Delta. Genieten toch?

 

De grote kracht van Leon is altijd geweest dat hij een verbinder is geweest. Een bruggenbouwer. Op dit album beschikt hij over top muzikanten als Carl Radle, Jim Keltner, Al Jackson JR, Donald "Duck" Dunn, Jim Horn, J.J. Cale en nog een aantal kanjers.

Leon weet dat als geen ander dit tot een geheel te smeden. Naast zijn kwaliteiten als componist en muzikanten laat hij met dit soort projecten zien dat hij ook nog eens een top producer is.

Ik noem Leon ook wel een de beste ceremoniemeester die er in de Rock wereld heeft rondgelopen. Hij zorgt als geen ander dat het allemaal op rolletjes loopt en ieder het naar z'n zin heeft.

Hoewel dit soort platen van Russell snel lekker in het gehoor liggen verveeld het nooit. Er zitten altijd wat passages in zo'n album van Russell die je als luisteraar blijven uitdagen. Dat is echt razend knap hoe hij dat altijd voor elkaar heeft weten te krijgen.

 

Lekker om zo de zondag te beginnen.............

 

 

 

Howlin’ Wolf

Nee ik ga geen debat openen over de wolf. Daar ben ik heel simpel in. Ik ben voor diversiteit en ik ben voor het reduceren van onze veestapel met minimaal 50%.

Aan beide doelstellingen kan de wolf een bijdrage leveren.

 

Bij de koffie van vandaag ga ik het hebben over Howlin’ Wolf. Het is vandaag de geboortedag van deze Blueslegende.

Uiteraard wordt er niemand geboren met de naam Howlin’ Wolf en op het geboortebewijs vinden we dan ook de naam Chester Arthur Burnett (moest ik wel even opzoeken).

Het is bizar hoe de verhalen van veel Blues pioniers op elkaar lijken. Als kind gewerkt op de katoenplantage, door moeders uit huis gezet en opgevangen door iemand met een gitaar.

Er zijn nog wel tien oude Blues muzikanten waar dit verhaal als een soort van template van toepassing is geweest.

 

Nu zijn er ook kenners die beweren dat een tijdje op de plantage en verstoten zijn van huis wel helpt om goede Blues muziek te spelen.

En goede Blues muziek heeft Howlin’Wolf gemaakt.

Hij is geboren in 1910 en vanaf de jaren 30 maakt hij muziek. Opmerkelijk is dat hij op vrij hoge leeftijd (40 plus) naar school gaat.

Als muzikant verdiende hij al z’n kostje maar het gebrek aan opleiding in z’n jeugd voelde toch als een gemis. Uniek en getuigd van behoefte aan zelfontplooiing, maar nog meer aan doorzettingsvermogen.

Pas begin jaren 50 kwamen de eerste singles uit van Howlin’ Wolf. Dat uiteraard nog op 78 toeren platen. Liefhebbers staan echt te kwijlen als ze op een platenbeursje dat soort platen scoren.

Ik blijf nog even weg bij de oude 78 toeren Blues want ik ben bang dat dat smerig uit de hand kan lopen.

Eind jaren 40 en begin jaren 50 was er het gevecht om de markt welk formaat als opvolger voor de 78 toerenplaat het zou gaan halen: de 12inch (30cm) 33 toeren platen of de 7 inch 45 toeren platen.

RCA en Colombia voerde bijna een echte oorlog. Dat alles heeft er helaas wel voor gezorgd dat het in veel gevallen lang geduurd heeft voor muziek werd uitgebracht.

We weten inmiddels allemaal dat beide formaten een succes zijn geworden en beide voor een ander doel.

 

Opmerkelijk was dat in die jaren diverse autofabrikanten druk waren met het ontwikkelen van platenspelers. Die oude spelers doen het ook goed bij verzamelaars.

Autofabrikanten waren vooral geïnteresseerd omdat een platenspeler in en auto een leuk extraatje was. En dan maakt het wel uit welke standaard de markt zou gaan veroveren.

Maar strijd om standaarden in hardware heeft de consument niet zoveel aan want het uitleveren van content vertraagd daardoor alleen maar.

Uiteindelijk komt in 1959 het debuut album van Howlin’s Wolf uit met daarop een aantal singles die in de jaren daarvoor al waren uitgebracht.

Het album is een 100% 5 sterren album en was later een inspiratie voor mannen als Jimmy Page, Eric Clapton en Steve Winwood.

 

Met de laatste twee heeft Howlin’Wolf in London in begin jaren 70 een album opgenomen.

Moet voor die mannen toch een geweldige ervaring zijn geweest.

De leergierige Howlin’s Wolf heeft een goede 20 albums uitgebracht waar eigenlijk geen missers tussen zitten.

Uiteraard zijn er 100en verschillende niet officiële verzamelalbums.

Howlin’s Wolf overleed op 10 januari 1976 aan het gevolg van nierfalen.

 

 

Jon Lord

Het is vandaag de geboortedag van Jon Lord. Jon is niet meer onder ons want op 16 juli 2012 overleed hij aan een aaneenschakeling van ongeneselijke ziektes.

 

Lord was zanger, pianist, componist maar toch vooral bekend van zijn rol achter het Hammond Orgel bij Deep Purple.

Lord is een van de genieën die klassieke muziek en klassiek geluid zoals dat van een orgel perfect wist te blenden met Rock muziek.

Een van meesterwerken is Concerto for Group and Orchestra. Deep Purple was daarmee misschien niet de eerste Rockband die iets met een klassiek orkest deden, maar niet eerder was er zo'n specifiek en hoogwaardig muziekstuk gecomponeerd voor een dergelijke samenwerking.

Jon was altijd een bezig baasje en hij is ook de de initiatiefnemer bij de vorming van Deep Purple. Aanvankelijk onder de naam Roundaboud welke naam al snel werd aangepast.

Met Deep Purple haalde Jon Lord tussen 1968 en 1976 succes op succes. Toch was in 1976 het klaar en viel de band uiteen. 

Het uiteenvallen van Deep Purple gaf Lord tijd voor ander projecten en speelde hij tussen 1978 en 1984 bij Whitesnake.

In 1984 kwam Deep Purple weer bijeen en tot 2002 heeft Lords daar weer het orgel bemand. Vanaf dat moment tot zijn overlijden nam Lord meer tijd voor soloprojecten.

Lord heeft een stevige rij soloplaten gemaakt waarbij het niet vanzelfsprekend is dat ze bij de doorsnee Deep Purple fan in de smaak vallen.

Soms flirt hij met R&B en dan is het duidelijk Jazze Fusion om een volgend album toch echt wel als klassiek te bestempelen.

Het is alleen al een heel bijzondere lijst aan artiesten en orkesten die meewerken aan de solo-albums van Lord.

Het is teveel om allemaal op te noemen maar om en idee te geven: Sam Brown, Thijs van Leer, het Hongaars Philharmonic, Andy Summers, Yvonne Elliman, Cozy Powell, Simon Kirke, Sabine van Baaren, Colin Hodgkinson, Keuls Strijk Ensemble, en uiteraard zo'n beetje een iedere waarmee hij in Deep Purple heeft gespeeld.

De muzikale nalatenschap van Jon Lord is echt zeer indrukwekkend te noemen, maar vandaag doen we het toch met een van de grote successen die hij haalde met Deep Purple.

 

Boz Scaggs

Vandaag wordt Scaggs 77 jaar. In Nederland is hij een van de slachtoffers van in eerste instantie de opkomst van de Punk gevolgd door niemendalletjes Top 40 muziek.

De laatste 20 jaar gaat het er toch vooral om dat je met een liedje in de kroeg lekker mee kan blerren. Een volledig album is voor veel consumenten al helemaal niet meer interessant.

De moderne muziekconsument doet aan cherry picking en muziek die in het oor iets moet rijpen krijgt nauwelijks nog een kans.

Het moet laagdrempelig en vooral niet te complex zijn. Veel nummers van Scaggs liggen heerlijk in het gehoor, maar meestal pas na een paar luisterbeurten. De zappende consument van tegenwoordig heeft daar geen tijd voor en gaat in Spotify snel door naar de volgende artiest.

Scaggs begon zijn carrière begin jaren 60 en speelde in verschillende bandjes waarvan The Steve Miller Band verreweg de meest bekendste is.

Met de Steve Miller Band maakte hij twee albums: Children of the Future en Sailor. Beide albums zagen in 1968 het levenslicht en behoren tot de beste Psychedelische Rock.

Scaggs had toen al een solo plaat gemaakt maar het ging pas echt los toen hij in 1969 met het album Boz Scaggs kwam. In vergelijk met zijn debuut Boz uit 1965 was Scaggs duidelijk nog wat aan het zoeken.

Dat neemt niet weg dat dit tweede album een pareltje is met een unieke mix aan diverse muziekstijlen waarbij wel duidelijk werd dat Scaggs graag mag flirten met Blues, Rock, Soul en zelfs een beetje Jazz.

Tussen 1971 en 1980 zouden gestaag een zevental albums komen met het album Silk Degrees als fenomenaal hoogtepunt. Vijfmaal platina in de VS en het album leverde diverse hitsingles op.

In de periode 1980 en 2008 kwam Scaggs met een achttal albums. Prima werk maar buiten de VS  nauwelijks in beeld terwijl het in veel gevallen gewoon om 4-5 sterren albums gaat.

In het laatste decennium maakte Scaggs een drietal albums. Deze albums zijn duidelijk gemaakt onder het motto: "in doe alleen nog wat ik leuk vind".

Dat heeft drie meesterwerkjes opgeleverd, waarvan ik er toch minimaal één van op vinyl wil hebben:

2013 Memphis

2015 A Fool To Care

2018 Out Of The Blues

 

Alle drie deze albums kregen in de VS onwaarschijnlijk lovende kritiek. Het is allemaal iets minder gepolijst dan megasucces Silk Degrees en dat is eigenlijk een groot compliment.

Silk Degrees is beslist een tijdloos album, maar de drie laatste albums van Scaggs zijn zo ongekend authentiek. Een grootse puurheid en een heerlijk mix van Rock, R&B, Blues en een scheutje Soul. 

Diverse keren deze albums beluisterd en het album  Out Of The Blues staat beslist op m'n wensenlijstje maar dan wel op vinyl!

 

Wel opletten wie dit album wil scoren want van dit album zijn diverse uitvoeringen. Overigens prijzig en lastig (op vinyl niet dus) te bemachtigen.

De standaard CD kost overigens al 19 euro! (21 ook al gezien!) De liefhebber wil natuurlijk de CD met extra's of nog liever de Japan (daar blijft Scaggs ongekend populair) editie met nog eens twee extra nummers.

Ook de vinyl liefhebbers moeten opletten. De standaard versie is gelijk aan de standaard CD, maar er is ook een editie in omloop met een extra 7 inch met daar de extra nummers op.

 

Happy shopping!

Boz Happy Birthday!

Clarence White

We staan vandaag stil bij de geboortedag van Clarence White. Hij is een van de vele Rock artiesten die door drank om het leven is gekomen. 

In het geval van White is dat echter niet door overmatig gebruik, maar is hij verongelukt door een dronken bestuurder.

Het grote publiek kent White vooral van zijn deelname aan The Byrds tussen 1969 en 1973 toen voor de eerste keer de stekker uit de band werd getrokken.

Overigens viel dat bijna gelijk met het overlijden van White op 15 juli 1973.

White had toen aan de laatste vijf studio-albums van The Byrds een zeer belangrijke bijdrage geleverd.

 

In 1969 nam White min of meer de plaats in van zijn vriend Gram Parsons die met slaande deuren na één album (Sweethart Of The Rodeo) het bij The Byrds voor gezien hield.

Naast zijn werk bij The Byrds was White actief als studiomuzikant bij Jackson Brown, Joe Cocker, Randy Newman, The Everly Brothers, Ricky Nelson en vele anderen.

Andere bands waar White deel van heeft uitgemaakt zijn The Kentucky Colonels, Nashville West, Muleskinner en The New Kentucky Colonels.

Ook zijn er de laatste jaren diverse solo-albums van White verschenen met echte gitaarkunstwerkjes. Albums die een ieder die Bluegrass en Country Rock op gitaar wil leren spelen een keer gehoord moet hebben.

White was een uitstekende zanger en prima gitarist, maar hij snapte ook echt hoe een gitaar werkte.

Dat inzicht heeft geleid tot de ontwikkeling van de B-Bender. In 1967 maakt White samen met Gene Parsons deel uit van Nashville West. White wilde een mechanisme aan zijn gitaar om met name de B snaar tijdens het spelen flink op te rekken.

Hierdoor ontstaat een wat huilend geluid wat we ook kennen van de slide gitaar. Een schitterende idee van White en Gene Parsons (kort na White kwam ook hij bij The Byrds) was handig met techniek.

White een Gene Parsons lieten hiermee zien meer te zijn dan zomaar een paar muzikanten en het ontwerp ging in eerste instantie dan ook door het leven als de Parsons/White StringBender.

Inmiddels zijn er verschillende varianten van het concept ontwikkelend, maar White en Parsons waren dus bedenkers.

 

White heeft met een dergelijke gitaar ook heel nadrukkelijk zijn stempel gedrukt op de vijf albums van The Byrds welke tussen 1971 en 1971 verschenen.

Clarence White was de vervanger bij The Byrds van Gram Parsons (geen familie van de hierboven genoemde Gene) en voor Gram was de dood van Clarence White een enorme klap. Tijdens de uitvaart van White maakte Gram Parsons met Kaufman (oa muziekproducer) de bizarre afspraak dat als een van hen zou komen te overlijden de ander op een speciale manier zorg zou dragen voor een niet alledaagse uitvaart.
De twee spraken namelijk af dat de overlevende het lichaam van de overleden vriend in de woestijn zou verbranden. 

Het leek aanvankelijk een borrelpraat-afspraak, maar toen Gram Parsons drie maanden na White overleed deed Kaufman er alles aan om aan de wens van Gram Parsons te voldoen.
Onder valse voorwendselen bemachtigde hij het lichaam van Gram Parsons en zelfs een aanhouding door de politie weerhield hem niet van de bizarre afspraak.

Het onwaarschijnlijke verhaal is verfilmd onder de titel Grand Theft Parsons met Johnny Knoxville in de rol van Kaufman.

Tussen de dood van White en Gram Parsons zat drie maanden. De dood van White is voor Gram Parsons een van de inspiraties geweest voor het schitterende nummer "In My Hour Of Darkness".

Het nummer - met Emmylou Harris als tweede stem - is een prachtig eerbetoon aan z'n vriend Clarence White en verscheen pas maanden nadat Parsons zelf was overleden.............

"In My Hour Of Darkness"

In my hour of darkness
In my time of need
Oh, Lord grant me vision
Oh, Lord grant me speed

Once I knew a young man
Went driving through the night
Miles and miles without a word
With just his high-beam lights
Who'd have ever though they'd build such a deadly Denver bend
To be so strong, to take as long as it would till the end

In my hour of darkness
In my time of need
Oh, Lord grant me vision
Oh, Lord grant me speed

Another young man safely strummed
His silver string guitar
And he played to people everywhere
Some say he was a star
But he was just a country boy, his simple songs confess
And the music he had in him, so very few possess

In my hour of darkness
In my time of need
Oh, Lord grant me vision
Oh, Lord grant me speed

Then there was an old man
Kind and wise with age
And he read me just like a book and he
Never missed a page
And I loved him like my father, and I loved him like my friend
And I knew his time would shortly come but I did not know just when

In my hour of darkness
In my time of need
Oh, Lord grant me vision
Oh, Lord grant me speed
Oh, Lord grant me vision
Oh, Lord grant me speed

Knight Area D-Day

November 2019 heb ik deze Nederlandse band in het Paard in Den Haag zien optreden. Ze speelde daar hun nieuwe album D-Day.

D-Day is een een conceptalbum met als thema landing op Normandië waar in 2019 extra aandacht aan werd besteed vanwege de 75 jarige herdenking.

 

Het hoeft echter geen mooi rond getal te zijn om stil te staan bij zo'n belangrijke gebeurtenis. Voor veel mensen zal 6 juni immers altijd onlosmakelijk verbonden zijn met de eerste stap in de bevrijding van Europa.

Knight Area heeft een prachtig album van 6 juni 1944 gemaakt. Helaas was tijdens het optreden alleen maar de CD versie beschikbaar.

De vinyl versie staat nog wel op m'n verlanglijstje, maar daar staan nog wel 100 albums waar ik blij van ga worden.

Wat betreft Knight Area doe ik het dus voorlopig met Youtube. Voor vandaag heb ik het nummer Omaha Beach uitgekozen. 

Als kind maakte die verhalen al een enorme indruk op mij. Ook een bezoek aan dit strand een aantal jaar geleden zit stevig in het geheugen gegrift.

 

We staan er geen 25,50 of 75 jaar maar we staan er vandaag toch nog even bij stil.

Knight Area maakte met Omaha Beach deze schitterende Progressieve Rock ballade. Balanceren tussen hoop en wanhoop................prachtig gemaakt!

A & R Studios: New York, 26th August 1971

Op de een of andere manier kan ik van The Allman Brothers Band nooit genoeg live albums hebben. Nummers als "Statesboro Blues", "Whipping Post" en "In Memory Of Elizabeth Reed" werden doorgaans als een lange jam gespeeld en iedere jam is nu eenmaal steeds een beetje anders.

Bij dit album gaat het om opnames uit de A & R Studios: New York op  26 augustus 1971. We horen dus de band in de oorspronkelijk samenstelling.
Van deze opnames is in 2012 zowel op CD als op vinyl een officiële release geweest. Er zijn echter ook een achttal onofficiële (eigenlijk gewoon bootlegs) releases in omloop, waarbij het om vijf CD edities gaat en een drietal verschillende LP releases.

Vreemd genoeg is het veel eenvoudiger om aan een onofficiële release te komen dan aan het officiële album dat is uitgebracht door The Allman Brothers Band Recording Company.

Toen ik afgelopen week deze bootleg tegenkwam voor een prikkie kon ik die dus niet laten staan.  Prima setlist en ik maak altijd een vreugde dansje al ik een live album van The Allman Brothers aan de collectie toe kan voegen.

Blij met deze onofficiële maar als ik het officiële album een keer tegen een beetje nette prijs kan scoren zal ik dat niet laten. Bij het officiële album is de albumcover de doos van een Ampex tape en zijn de labels van de platen bedrukt met tape haspels.
Fraaie vormgeving maar je mag van de officiële uitgave vooral prima geluidskwaliteit verwachten omdat de originele tapes zijn gebruikt en niet - zoals bij al die onofficiële releases - de opname van een radio-uitzending.

De kwaliteit van deze versie van het vage label Egg Raid is goed genoeg om echt van de muziek te geniet maar je hoeft geen audiofiel te zijn om te snappen dat het beter kan.

Goed is wel de sfeer waar te nemen dat in de radiostudio het maar om een kleine hoeveelheid publiek gaat. Live deden deze jongens echt nooit wat fout maar ieder zal het met mijn eens zijn dat met name het eerste deel van dit optreden een stuk ruwer is dan we in die jaren doorgaans van ze gewend zijn.

Daar waar ze op - om maar een referentie te noemen - het live-album At Fillmore East meer naar de beschaafde Jazz Fusion aanleunen is bij deze A & R Studios toch wat meer Bluesrock in de blender gegaan.

Daarmee is ook gelijk de vraag beantwoord of je genoeg live albums van The Allman Brothers kan hebben..............

Charlie Watts 80 jaar

Vandaag wordt deze drummer van The Rolling Stones 80 jaar. Charlie vormt samen Mick Jagger, en Keith Richards de oude harde kern van deze legendarische Britse Rock formatie.

Watts was er echter niet helemaal van het eerste uur bij. 

Voordat de Stones een eerste album maakte waren er een aantal andere drummers, maar toen de Stones hun eerste album maakte was Watts formeel onderdeel van de band en heeft geen enkel album overgeslagen.

Charlie is in alle opzichte de perfecte Blues en Rock drummer. Twee muziekstijlen die bij de Stones de boventoon voeren. De meest opvallende eigenschap van Watts is dat hij niet opvallend is.

Charlie laat zich niet gek maken door Jagger en Richards die beide toch meer behoefte hebben om meer op de voorgrond te treden. 

Als Jagger tijdens een optreden een danspasje wat aan het verlengen is of een refrein een keertje extra doet, is dat voor Charlie geen enkel probleem. Sterker Charlie neemt in een paar maten de regie over en zorgt voor de perfecte ondersteuning.

Zo ook als Richards een gitaarsolo wat langer uitspint dan tijdens de repetities raakt Charlie echt niet van slag. 

Onverstoord zorgt hij dat de solo van Richards optimaal wordt ondersteund.

Charlie is een drummer die zowel kan volgen als de lead kan nemen. Dat in combinatie met uitstekende drumtechniek en zijn onverstoorbaarheid maken hem tot de perfecte drummer voor de Stones.

Soms lijkt Charlie wat onverschillig maar hij is toch vooral een enorm gedreven muzikant maar vooral een die zich niet gek laat maken.

 

Aanvankelijk leek Charlie voorbestemt te zijn als grafisch ontwerper. Een kwaliteit die overigens niet geheel verloren is gegaan in zijn rol als Rolling Stone.

Zo tekende Charlie de strip op achterzijde van de hoes van het album Between The Buttons.

Ook tekende Charlie de illustraties voor de box Confessin' The blues. Deze schitterende box bevat vijf 10 inch platen met ruim 40 Blues klassieker. 

De Stones spelen zelf niet maar het zijn authentieke opnames.  De box is vooral een eerbetoon aan de muziek waar de Stones hun inspiratie hebben gevonden. Zo komen we onder andere nummers tegen als "Little Red Rooster" en "Love in Vain".

Wie liever 12 inch vinyl heeft kan kiezen uit twee dubbelalbums met dezelfde nummers en ook aan de CD liefhebber is gedacht.

Naast zijn rol bij de Rolling Stones heeft Charlie een achttal platen met anderen gemaakt. Onder meer onder de naam The Charlie Watts Quintet en die naam verraad wel een beetje dat het dan om Jazz gaat.

Het laat zien welke enorme diversiteit Charlie achter de drumkit beheerst. 

Luisteren naar de Jazz avonturen van Charlie is beslist de moeite, maar ik doe deze ochtend even mijn Charlie Watts Top 5:

• Gimme Shelter
• Honky Tonk Women
  
• Beast of Burden
• Tumbling Dice
• Paint It, Black 

Charlie Happy Birthday!