Bryan Ferry 80 jaar

Vandaag bereikt Bryan de mijlpaal van 80 jaar. Deze gentlemen rocker werd in eerste instantie vooral bekend als voorman van Roxy Music. Inmiddels is de solo catalogus van Ferry vele malen groter dan die van Roxy Music.

Een heel groot fan van Rocy Music ben ik eigenlijk nooit geweest. Gewoon een topband maar het solowerk van Ferry spreek mij veel meer aan.

Van Roxy Music altijd wel platen en CD’s gehad in de kast gehad, maar ze komen daar maar weinig vandaan.

De soloplaten van Ferry mag ik graag draaien.

M’n favoriet is Dylanesque. Een album met uitsluitend Dylan covers. Het album is uit 2007 maar veel eerder in z’n carrière had Ferry al laten horen een geweldige vertolker te zijn van Dylan composities.

Denk maar hoe fraai hij met A Hard Rains Gonna Fall zijn solo debuut album wist te beginnen.

Schitterend!

Helaas heb ik Dylanesque niet op vinyl. Het album kwam uit in de periode dat de LP stevig op z’n gat lag, dus is maar in zeer beperkte oplage als LP geperst.

Een exemplaar zonder krassen tik je zomaar 150-200 Euro voor af.

Voor dat geld kan je ook 15 geweldige andere tweedehandsje kopen en met wat zoeken wel 25.

Het album zal beslist aan de beurt komen voor een herpersing. Al is het alleen maar dat ze bij de platenmaatschappij mijn wekelijkse mailtjes wel een keer zat zullen zijn.

 

Ferry kennen we naast zijn uitstekende muziek natuurlijk ook als de man in het pak. Als man altijd een goed idee om in een pak te lopen. Zelf een fors aantal jaren bijna dagelijks in een pak gelopen en het effect op vrouwen blijft toch wonderbaarlijk.

 Heb ik trouwens al een verteld dat een keer al mijn pakken en stropdassen zijn gestolen? Geloof het of niet. Ik heb het proces verbaal nog wel ergens.

Pakken doen het goed bij Ferry en zo wist hij Amanda Lear te strikken die we ook kennen van een van de album cover van het debuut album van Roxy Music. 

 

Verder heeft Ferry wat gehad met Jerry Hall die we dan weer kennen van de cover van het Roxy Music album Siren.

De liefde met Hall duurde echter niet lang en zij had uiteindelijk toch liever een aantal (4?) kinderen met Mick Jagger.

Zonder er een verhaal van te maken wat zou in een roddelblad kan, is het wel duidelijk dat Ferry tot een van de kleurrijke figuren uit de rock scene behoort.

Ferry is nog steeds actief en bracht dit jaar samen met Amelia Barratt het album Loose Talk uit. Pas twee nummers online gehoord maar die waren veelbelovend en laten horen dat Ferry nog lang niet versleten is.

  

Bryan Happy Birthday!

 

 

50 jaar Wish You Where Here

Al vanaf puberteit ben ik een groot fan van Pink Floyd. Toch ben ik altijd erg verbaasd geweest rond de persoonlijke perikelen die de band heeft gekend. De verhouding Gilmour en Waters is natuurlijk een mega triest verhaal. 

Waters roept de laatste jaren vanaf het podium regelmatig vrij forse dingen en dan ben je geneigd partij in zo'n conflict te kiezen. Toch is dat onverstandig want we kennen niet alle feiten en ik hoef ze ook niet te weten. 

Het is vooral jammer dat die samenwerking geklapt is, want met elkaar hadden ze echt meer bereikt dan nu.

 

Het conflict Gilmour/Waters was niet de eerste grote spanning in de band, want die primeur lag min of meer bij Syd Barett. Deze begaafde muzikant kwam uit een goede familie en had dan ook gestudeerd en had in de start van zijn leven eigenlijk alles mee. 

Een getalenteerd muzikant met een zeer brede kijk op muziek. Het is ook Barett geweest die Pink Floyd met hits zoals "Arnold Lane" en "See Emily Play" een zet heeft gegeven naar de Psychedelic rock en de Progressieve Rock die daaruit is voortgekomen.

 

Barett was een genie en zorgde ook voor de nodige muzikale experimenten. Helaas gaat het met creatieve genieën ook regelmatig fout en zo ook met Barett. Drugs in alle soorten en maten en Barett ging steeds minder presteren. 

Gilmour was een jeugdvriend van Barett en een fenomenaal gitarist. Hij werd bij de band gehaald om Barett muzikaal te ondersteunen. Daarnaat was er ook een ijdele hoop dat hij als jeugdvriend Barett op het rechte spoor kon krijgen. 

Iemands vriend zijn EN therapeut is echt een slechte combi!

 

Op enig moment was Barett niet meer te handhaven en stond hem - hoe triest dat ook was - niks anders te wachten dan een solocarrière te beginnen.

 

Voor de achtergebleven leden was het echter zwaarder dan we denken, want zeven jaar na het vertrek van Barett werd deze Wish You Where Here opgenomen.

Barett is een belangrijk thema op dit album en was zelfs getuigen van enkele opnames............. Dat moment is ook in een documentaire te zien en die ontmoeting is best wel indrukwekkend............. Mij greep het wel bij de keel.............

 

Barett overleed in 2006 en daar is eindeloos over gespeculeerd. Wat blijft is dat een creatieve genie te jong ons verlaten heeft en dat we als maatschappij niet in staat zijn geweest hem te helpen.

Barett heeft grote invloed gehad op de weg die Pink Floyd is ingeslagen en is ongewild inspirator geweest voor een van de beste albums ooit: Wish You Where Here

 

Deze maand viert Wish You Where Here haar 50e verjaardag en platenmaatschappijen zien daar gelijk weer geld in en verschijnen er diverse jubileum versies en boxen.

Led Zeppelin - Live EP

Ik was er graag bij geweest in 1975 in de legendarische Earl's Court in Londen. Of misschien Knebworth in 1979, waar de laatste shows van de band in de UK waren. 

Energie, energie en nog eens energie! Dat is in drie woorden deze Led Zeppelin Live EP.

 

Qua speelduur overigens redelijk ruim voor een EP en er zijn door genoeg artiesten volwaardige albums gemaakt met een kortere speeluur
Deze EP verscheen ter ere van het 50-jarig jubileum van hun dubbelalbum Physical Graffiti. De EP bevat vier krachtige en brutaal klinkende live-opnames. De nummers zijn afkomstig van de iconische concerten in Earl's Court ('75) en Knebworth ('79). Voor de echte fans zullen deze opnamen bekend klinken, aangezien ze eerder te zien waren op de Led Zeppelin DVD uit 2003.

 

Sinds 12 september jl. eindelijk ook op LP en CD verkrijgbaar. Net de dag dat ik op vakantie ging naar Frankrijk............

.... 

Een van de laatste dagen van m'n vakantie loop ik door zo'n megasuper om wat lekkere dingen in huis te halen voor de donkere maanden die komen gaan.

Loop ik in die megasuper zo tegen een platenafdeling aan! Ieder in mijn omgeving denkt dan dat zoiets gepland is.............. het was toch echt puur toeval maar in nul en geen tijd lag deze nieuwe van Led Zeppelin in de kar tussen de champagne en andere lekkernijen.

De tracklist van de EP is een cadeautje voor de fans van het album Physical Graffiti.
 

In My Time of Dying (Live from Earl's Court, 1975)

Dit is de lange, bluesy versie van het nummer, waarin Robert Plant, Jimmy Page, John Paul Jones en John Bonham hun muzikale grenzen verkennen. Met het origineel voor ogen experimenteert het viertal er lustig op los.
 

Trampled Under Foot (Live from Earl's Court, 1975)

Bonham op z'n best zou je haast zeggen. Een tikje funk is er in deze energiebom door de heren op subtiele maar herkenbare wijze toegevoegd. Voor mijn gevoel ook wat invloeden van hun eigen album III Smullen!

 

Sick Again (Live from Knebworth, 1979)

Dit zijn opnames dat ik er nog slecht van kan slapen dat ik Led Zeppelin nooit live heb zien spelen. Power, energie en brutaal..................brrrr wat goed.
 

Kashmir (Live from Knebworth, 1979): 

Masterclass! Dit nummer is in de studioversie al van uitzonderlijke klasse. Stevig, brutaal, mystiek en energiek. Zonder de drie andere nummers tekort te doen is dit toch het hoogtepunt van deze EP. 

G E W E L D I G ! ! ! 

De eenvoudige smaakvolle hoes bevat met de vier ramen een duidelijke knipoog naar de oorspronkelijk en zeer fraaie hoes van Physical Graffiti.

 

Deze jubileum EP is niet zomaar een verzameling van vier nummers. Het is een met zorg uitgezochte set die alle eer doet aan de 50e verjaardag van Physical Graffiti.

Led Zeppelin in bloedvorm en opwindend en brutaal zoals geen andere band dat met zoveel energie neer kon zetten..........

 

Plaat is keurig geperst en geluidskwaliteit is erg goed. De buren denken daar misschien anders over maar het gas MOEST er even op!

 

50 jaar Minstrel in the Gallery

Precies vandaag viert dit album haar 50e verjaardag. Het is het achtste album van deze artistieke progressieve rockband. Het album kreeg wat wisselende recensies en vooral het toonaangevende blad Rolling Stone was niet erg onder de indruk.

Zelf was ik van meet af aan juist wel erg onder de indruk van dit Jethro Tull album. Voorgang War Child vond ik beslist minder dan de meesterwerken die ze daarvoor hadden gemaakt. Wat mij betreft past deze Minstrel in the Gallery keurig in dat rijtje.

Ik weet nog dat ik als jonge snaak alleen al onder de indruk was van titels van songs zoals "Black Satin Dancer", "March The Mad Scientist" en "Black Satin Dancer".

Dat black klopt wel aardig want een groot deel van de teksten zijn wat zwart en soms en treurig. Album is ook geschreven nadat Anderson en zijn vrouw waren gescheiden en met name "Baker Street Muse" is daar een herkenbaar resultaat van.

Vaak wat triestige teksten en afzetten tegen de gevestigde orde. Laten we toch een beetje vrolijk afsluiten met het compacte maar ijzersterke "Grace"

Hello sun.
Hello bird.
Hello my lady.
Hello breakfast. May I
buy you again tomorrow?   

Heerlijk muzikaal album met prima gitaarwerk (zowel elektrisch als akoestisch) , sterke zang van Anderson met hier en daar prachtige achtergrondzang. Dit is ook een van de albums die voor mij reden waren om de muziekmedia niet al te serieus te nemen. 

 

50 jaar Wind On The Water

Als ik naar buiten kijk een toepasselijke titel met het herfstige weer van vandaag. Deze maand viert het tweede album van dit duo haar 50e verjaardag. 

Beide hadden voor ze als duo van start gingen er al een hele carrière opzitten. David Crosby kennen we natuurlijk van The Byrds en heeft zelfs een paar keer bij Buffalo Springfield gespeeld.

 

Graham Nash was na zijn verblijf bij The Hollies naar de VS verhuisd. Samen met Crosby en Stephen Stills vormde een trio en kwam er in 1969 dat geweldige meesterwerk: Crosby, Stills & Nash

Al snel (Woodstock) werden het drietal aangevuld met Neil Young. De vier toppers zorgde in 1970 voor het meesterwerk Déjà Vu. Vier toppers maar ook vier ego's en de boel spatte uiteen.

 

Stepehen Stills wilde toch meer een gitaarband. Stills is ook de enige artiest die Jimi Hendrix EN Eric Clapton op één album heeft weten te krijgen! Neil Young wilde vooral over de kantlijnen kleuren en zich niet vastleggen in één vast stramien.

 

Crosby en Nash wilde allebei vooral mooie liedjes maken met veel close harmonie. Met hun eerste album in 1972 als duo wisten ze zowel de media als de fans ruimschoots te overtuigen.

Naar een tweede album van het duo werd dan ook reikhalzend uitgekeken. Toch moesten de fans tot september 1975 wachten voor de opvolger van de persen rolde.

Het wachten was niet voor niest want deze Wind On The Water is een puike plaat. Misschien een streepje minder dan de voorganger maar beide gewoon 4 sterren albums.

 

De stemmen van dit tweetal passen perfect bij elkaar en daarom is het zo jammer dat ze de lijn van de eerste twee albums niet vast hebben weten te houden.

Het album Whistling Down the Wire wat een jaar later verscheen is gewoon veel te snel afgeraffeld. Met wat meer zorg en tijd had ook dat album naar 4 sterren kunnen groeien. Daarna verschenen er een paar prima live albums en in 2004 kwam het duo met hun vierde en tevens laatste album. Aardig maar misschien hadden ze ook daar wat meer tijd voor moeten nemen en er een enkel ipv een dubbelalbum van gemaakt.

 

Corsby en Nash speelde nog wel diverse keren met Stills en Young maar het viertal heeft eigenlijk vanaf de start een knipperlichtrelatie gehad.

De hoop van vele fans dat het duo, trio of viertal nog eens samen zal komen is na het overlijden van Crosby in 2023 volledig in rook opgegaan.

 

Dat neemt niet weg dat deze Wind On The Water van deze herfstachtige dag toch een zomers dagje weet te maken.

Heerlijke plaat die na 50 jaar nog prima op de schijvendraaier kan!