Outlaws

Eigenlijk een beetje een rare naam voor een band. Maar net als piraten zijn outlaws inmiddels van een laagje romantische vernis voorzien.

Schurken uit het wilde westen zijn – mede door de filmindustrie – tot echte helden geëvolueerd.

Voor bij de koffie heb ik het debuut album van The Outlaws uit 1975 uit de kast gehaald.

Wie een lijstje gaat maken met de 50 meest indrukwekkende debuut albums kan bijna niet om dit album heen.

Ook al ben je niet zo’n fan van Southern Rock zal in veel gevallen dit album wel smaken.

Het is niet heel rauw en vooral heel muzikaal. Zuiver en verstaanbaar gezongen. Lekkere gitaarrifjes zonder dat de boel staat te clippen.

Er wordt vlot gespeeld door een band die bij hun debuut al bizar goed op elkaar is ingespeeld.

Zo gek is dat niet want de band bestond al zo’n 10 jaar voor het eerste album werd uitgebracht.

Als je de opbouw en historie van de verschillende Southern Rock bands naast elkaar legt zie je opmerkelijke veel overeenkomsten.

Zo ook de pauze die er geweest is en het grote aantal wisselingen in bezetting.

De catalogus van de Outlaws is niet heel groot en de beste albums hebben ze wat mij betreft toch gemaakt voor de grote adempauze.

Zeg maar de albums tussen 1975 en 1994. Een aantal van die albums krijgen in sommige recensies wat lage cijfers, maar de concurrentie in die jaren in dit genre was moordend.

 

The Outlaws bestaan nog steeds en tussen 2000 en nu hebben ze vier studio en twee live albums uitgebracht. Niet slecht en leuk om een keer via streaming naar te luisteren, maar 20 Euro voor een vinyl versie vind ik die albums niet waard.

Met The Outlaws heb ik ook geen last van een compleetheidsyndroom zoals ik wel heb met The Stones, The Allman Brothers, Neil Young en Bob Dylan.

 

Dit geweldige debuut bevat twee nummers die bekend (hit) zijn geworden.

De eerste is There Goes Another Love Song. Qua tekst is het eigenlijk een zuiver Blues nummer. Probeer het maar eens te zingen met een beetje knappe Blues Melody.

In de zinnen de knip even goed leggen en snap je wat ik bedoel.

Neemt niet weg dat het een heerlijk nummer is een een geweldige opener van dit briljante album.

Tien nummers lang stellen deze jongens niet teleur. Het zit doorgaans aan de wat beschaafde kant van de Southern Rock ,maar het laatste nummer is een stevige uitsmijter.

Met Green Grass & High Tides knallen de heren eruit.

Stones fans zullen denken waar ken ik die titel van?

Klopt! Knipoogje!

Het nummer gaat overigens niet over plantjes die je kan roken (of in de cake kan stoppen) wat sommige fans dachten.

Het is een soort eerbetoon aan overleden Rock artiesten.

Een indrukwekkend eerbetoon. Bijna 10 minuten geven de Outlaws het beste van zichzelf.

Het is verreweg het meest stevige nummer en als je dit voor het eerste hoort denk je: Een nieuwe Jamband is opgestaan.

 

Ze hebben als Jamband nooit een reputatie gekregen, maar van Green Grass & High Tides heb ik een live versie in de kast staan van dik 20 minuten. Best heel goed.

Daarmee verslaan ze nog niet de wereldkampioen (ABB) jammen, maar dat is wel een heerlijk stukje muziek.

The Outlaws…..met extra sterke koffie dan maar!