Mick Jagger 82 jaar

Vandaag vieren we de verjaardag van een absolute rocklegende: Sir Mick Jagger! De onvermoeibare frontman van The Rolling Stones blaast vandaag 82 kaarsjes uit

Mick is toch een soort van synoniem van onuitputtelijke energie, iconische moves, en natuurlijk die heerlijke stem.
Over de Stones heb ik al tientallen blogjes geschreven maar van de Stones krijg ik eigenlijk nooit genoeg.

Van de week had ik toevallig het album Out of Our Heads uit de kast gehaald. Ik pluk zo nu en dan een 20tal albums uit de kast die ik al een tijd niet gedraaid heb zo ook dit derde album van de Stones. Overigens liepen ze in de VS liepen toen al een album voor en daar was het al het vierde album en verscheen ook twee maanden eerder dan in de UK. 

In deze periode speelde de Stones nog de nodige nummers van anderen. Dat hoeft niet slecht te zijn want op dit album prachtige versies van "That's How Strong My Love Is" en "Cry to Me". Nog steeds smullen!De sfeer van deze heerlijke nummers zijn zeker een inspiratie geweest voor hun eigen nummer "Heart of Stone". Voor mij de drie favoriete nummers op dit album. 

Jagger 82 en van het album Out of Our Heads vieren we eerdaags de 60 verjaardag................ Voorbeelden van oud worden zonder je jeugd te verliezen............

Mick Happy Birthday!

60 jaar Elektrische Dylan

Voor de echte Folkies was het een grote schok toen Bob Dylan tijdens het Newport Jazz Festival met een elektrische gitaar op het podium verscheen. Niet zomaar een grote schok maar voor heel veel Dylan fans voelde het als verraad. De troubadour met de protestliedjes verlaagde zich in hun ogen tot een ordinaire rockartiest. 

 

Zelf was ik net nog te jong om dit bewust mee te maken. Ik schoof definitief aan bij Dylan door zijn bijdrage aan The Concert for Bangladesh en de single "George Jackson". Het is dan inmiddels 1971.

Hoewel Dylan voor beide de akoestische gitaar gebruikt, was het voor mij heel normaal dat hij ook op een elektrische gitaar speelde.

 

Een maand na zijn optreden op het Newport Jazz Festival bracht Dylan het album Highway 61 Revisited uit. Een meesterwerk dat unaniem vijf sterren kreeg.

Op dit album laat Dylan duidelijk horen dat fans maar moeten wennen aan iets meer Rock. Het album is qua sfeer en teksten beslist een logische opvolger voor het album Bringing It All Back Home dat in 1965 verscheen. 

Oplettende fans hadden bij het horen van dat album toch al een beetje de nieuwer koers van Dylan moeten zien.

De albums Bringing It All Back Home en Highway 61 Revisited zijn pareltje van de bovenste plank, maar waren voor Dylan vooral een stepping stone voor het meesterwerk onder de meesterwerken: Blonde On Blonde!

 

Nog niet eerder had een soloartiest een dubbelalbum uitgebracht. Altijd een risico dat er dan veel nummers op zo'n album komen die als vulmateriaal klinken. 

Blonde On Blonde heb ik inmiddels 100e keren gedraaid en geen vulmateriaal ontdekt. Sterker het album geeft je het gevoel dat het ook een 3LP set had kunnen zijn.

Dylan heeft zich nooit laten afleiden door de media, de fans of wat dan ook. En dat is precies wat Dylan tot Dylan maakt. 

Voor deze grijze ochtend bij de zwarte koffie een leuke box van het album Highway 61 Revisited uit de kast getrokken.

Blijft toch een album dat voor heel veel artiesten en bands een enorme inspiratie is geweest. Alleen al door de geweldige opnemer "Like A Rolling Stone"..................

 

R.I.P. George Kooymans

Wat verdrietig nieuws voor de Nederlandse muziekwereld. George Kooymans, de legendarische gitarist en medeoprichter van Golden Earring, is overleden. Het is een dag die we hoopten dat nooit zou komen, maar de realiteit is hard: een van de grootste namen uit de Nederlandse rockgeschiedenis is niet meer.

Zelf heb ik de Earring vaak zien spelen en bij dit soort berichten gaat ook je eigen jeugd een beetje dood...........

George was veel meer dan 'alleen maar' de gitarist van Golden Earring. Hij was een componist in hart en nieren, verantwoordelijk voor een groot deel van de iconische songs die de band zo beroemd maakten. Denk aan klassiekers als "Radar Love" en "Twilight Zone", nummers die de tand des tijds glansrijk hebben doorstaan en nog steeds over de hele wereld worden gedraaid. Zijn riffs waren onmiskenbaar, zijn solo's legendarisch. George had een unieke gave om met zijn gitaar een verhaal te vertellen, en dat deed hij als geen ander.

Samen met Rinus Gerritsen, Barry Hay en Cesar Zuiderwijk vormde hij decennialang de onafscheidelijke kern van Golden Earring. Ze waren niet alleen bandleden, ze waren vrienden, broers, een familie. George was een constante factor, een rots in de branding die de band door alle hoogte- en dieptepunten loodste. Zijn aanwezigheid op het podium was imposant, zijn passie voor muziek aanstekelijk. Hij leefde voor de gitaar en voor de band, en dat straalde hij in alles uit.

Hoewel de laatste jaren van zijn leven werden getekend door ALS, zal George Kooymans voor altijd herinnerd worden als een belangrijke pionier van de Nederlandse rockmuziek. Zijn invloed reikt veel verder dan Golden Earring denk daarbij maar aan de supergroep Vreemde Kostgangers. 

Rust zacht, George.........

Belgische feestdag

Als groot liefhebber van wielersport heb ik natuurlijk een zwak voor België. Heb zelf een paar jaar gekoerst en al jaren actief als wielertoerist zoals onze zuiderburen dat zo mooi zeggen.

In België inmiddels ook een paar honderd toertochten gereden zoals Ronde van Vlaanderen, Gent-Wevelgem, Luik-Bastenaken-Luik, Waalse Pijl, Brabantse Pijl, Grote Schelde Prijs etc, etc.

 

Ik kom er graag en als ik er ben wezen fietsen mag ik ook graag ergens een vorkje gaan prikken. België heeft zich in 1830 afgescheiden van de Nederlanden en qua wielersport en gastronomie waren we misschien beter bij elkaar gebleven...........

 

Heel veel Belgische artiesten heb ik echter niet in de collectie zitten........... Uiteraard staat hier Triggerfinger in de kast en dat wonderschone album Schaduwland van Jan Swerts.

 

Toch kies ik aan het eind van een werkdag voor het album België van de Utrechtse band Het Goede Doel. 

Lang niet gehoord en had ik even zin in en deze dag is een mooie "smoes".

 

Uiteraard wens ik alle Belgen op deze 21 juli een geweldige feestdag!

Artimus Pyle 77 jaar

Geboren als Thomas Delmer Pyle in Louisville, Kentucky en vooral bekend als een van de eerste drummers van Lynyrd Skynyrd.

In eerste instantie zat er helemaal geen muzikale carrière aan te komen want Pyle volgde zijn vader naar de Mariniers. 

Zijn vader was in WWII onderscheiden met een Purple Heart en dat schrok de jonge Pyle blijkbaar niet af en in 1968 nam hij dienst en zwaaide in 1971 als sergeant af.

 

Pyle is een van de overlevende van de dramatische vliegtuigcrash op 20 oktober 1977 waarbij een groot deel van de band om leven kwam. Niemand had ooit kunnen bedenken dat zijn verleden als marinier nog eens van pas kon komen.

Na de crash zocht Pyle zich een weg door het moeras om hulp te halen. Hierbij is er zelf een waarschuinschot op hem gelost omdat hij aanvankelijk werd aangezien als ontsnapte gevangenen.

Pyle bracht uiteindelijk het reddingsteam naar de locatie van de crash van de Convair CV-240.

 

Door dit drama besloten de overgebleven leden met de band te stoppen, maar maakte 10 jaar later toch een doorstart.

Vier jaar na de doorstart had Pyle het wel gezien. Zelf had hij de keuze gemaakt dat drugs en overmatig alcohol niet meer bij hem paste en wilde vooral muzikant zijn.

 

Na zijn vertrek bij Lynyrd Skynyrd speelde hij in diverse bandjes en als sessiemuzikant. Met zijn eigen band Artimus Pyle Band maakte hij een vijftal albums. Het laatste album verscheen vorig jaar en Pyle is nog steeds als muzikant actief.

 

Happy Birthday Pyle!

Vroeger was alles beter.....niet dus

50 jaar geleden tijdens de zomer van 1975 gingen al mijn vakantiedagen op aan het trainen op de racefiets en koersjes rijden. In de zomermaanden kon je in die jaren iedere dag wel ergens een koers rijden.

Bij een criterium staat dan muziek op die wordt onderbroken door de microfonist als de renners weer langskomen.

Ik probeerde mij gister op de fiets (gaat niet meer zo hard) te herinneren welke muziek er die zomer werd gedraaid en kon niet gelijk wat noemen.

 

Dus de Top 40 van week 8 uit 1975 er zojuist bij de koffie even bij gepakt............Ik snap wel dat ik dat niet meer weet.

 

Ieder die regelmatig z'n vingertje opsteekt en "vroeger was alles beter" staat te roepen moet toch even naar deze Top 40 kijken. Van welke van deze hits zou je nu het album kopen wat je ieder jaar wel een keer gaat draaien?

Zelf kom ik echt niet verder dan het nummer "Autobahn" van Krafytwerk..............

Misschien zijn de huidige zomerhits nog lang zo slecht niet..........

Albums 1975

Er zijn in 1975 overigens genoeg puike albums gemaakt. Wat te denken van:

• Bob Dylan - Blood On The Tracks
• Led Zeppelin - Physical Graffiti
• Alice Cooper - Welcome to My Nightmare
• Emmylou Harris - Piece In The Sky
• Steely Dan - Katy Lied
• Lynyrd Skynyrd    Nuthin Fancy
• The Ozark Mountain Daredevils - The Car Over The Lake Album
• Eric Clapton - There's One In Every Crowd
• Jesse Colin Young - Songbird
• Lou Reed - Lou Reed Live
• Leon Russell ‎ - Will O' The Wisp
• The Doobie Brothers     Stampede
• Bob Seger - Beautiful Loser
• Elton John - Captain Fantastic and the Brown Dirt Cowboy
• Chicago - VIII
• Eagles - One Of These Nights
• Neil Young - Tonight's the Night
• Stephen Stills - Stills
• Bob Dylan - The Basement Tape
• Roger McGuinn & Band - Roger McGuinn & Band 
• Outlaws - Outlaws
• Poco - Head Over Heels
• The Allman Brothers Band - Win Lose Or Draw
• Eric Clapton - E.C. Was Here
• Bruce Springsteen - Born To Run
• Jethro Tull - Minstrel in the Gallery
• Pink Floyd - Wish you where here
• Crosby & Nash - Wind On The Water
• Linda Ronstadt - Prisoner In Disguise
• Mike Oldfield - Ommadawn
• Barclay James Harvest - Time Honoured Ghosts
• Tom Waits - Nighthawks At The Diner
• Neil Young - Zuma
• Supertramp - Crisis? What Crisis
• Queen - A Night At The Opera
• Rita Coolidge - Its Only Love
• Little Feat - The Last Record Album
• Stephen Stills - Live  
• Emmylou Harris - Elite Hotel

50 jaar Head over Heels

Het achtste album van Poco viert deze maand haar 50e verjaardag. Laat ik maar gelijk met mijn kritiek beginnen: ik vind de hoes vreselijk. Nu zijn albumhoezen nooit iets geweest waar Poco gensters mee heeft geslagen. Toch was de hoes van voorganger Cantamos een prima hoes.

De muziek op deze Head over Heels is echter prima. Ik vind dit album meer dan een stevige opleving tov van voorgangers Seven en Cantamos. Seven (eigenlijk het 6e studio album) zou ik niet snel aan iemand adviseren, maar bij Cantamos bewoog het weer naar de eerste vijf (plus die geweldige live plaat) albums.

 

Bij deze Head over Heels laat Poco weer duidelijk horen wat ze echt kunnen. Mede door wisselende bezetting is Rusy Young altijd druk in de weer geweest om het beschikbare muzikale personeel zijn visie op Country Rock uit te laten stralen. Met succes wat mij betreft.

Rusty is dan ook een geweldige multi-instrumentalist, componist, bruggenbouwer en...............op dit album waagt hij het ook om voor het eerst een nummer te zingen.

 

Ook het platenlabel is nieuw want voor dit album verhuisde Poco van Epic naar ABC. Of dit voor de opleving heeft gezorgd is lastig te beoordelen, maar soms kan zo'n wisselen een impuls zijn die een band even nodig heeft.

Ander leuk detail is de aanwezigheid op dit album van het nummer "Dallas" van Steely Dan. Poco speelt met een paar kleine uitzonderingen eigen nummers. Die enkele keer dat ze tot dat moment materiaal van andere hadden gebruikt zat het "in de familie".

 

Zo vinden we op het album Good Feelin' To Know het nummer "Go and Say Goodbye". Dat nummer kennen we van het debuutalbum van Buffalo Springfield uit 1966. 

Voor het album Crazy Eyes (1973) koos Poco voor het nummer "Brass Buttons" van Gram Parsons. Overigens het titelnummer van Crazy Eyes gaat over Gram Parsons. Als je dit leest zal je denken dat het album Crazy Eyes dan een eerbetoon is naar aanleiding van het overlijden van Gram Parsons.............

Helaas is dat een verkeerde conclusie want - hoe cynisch - overleed Parsons vier dagen na het verschijnen van Crazy Eyes!

 

Terug (afdwalen is een hobby van mij) naar het nummer "Dallas" op de 50 jarig Head over Heels. Poco en Steely Dan mogen we beide tot de categorie uitstekende bands rekenen, maar de muziekstijl van beide ligt toch wel een eind uit elkaar.

Beide Rock maar van Poco voorzien van een stevige mix met Country. Steely Dan koos dan weer voor een blend met sterke invloeden van Jazz.

Dus op voorhand misschien niet zo'n logische keuze."Dallas" was de eerste single van Steely Dan en heeft wel degelijk zeer sterke Country invloeden. Het nummer verscheen dan ook niet op het debuutalbum Can't Buy a Thrill wat doorspekt was met Jazz.

Donald Fagen zo later op het album Indian Summer van Poco op een tweetal nummers meespelen. 

Prachtig toch? 

 

Grappig hoe een album als Head over Heels voor een leuke wandeling door muziekland zorgt.

Daarnaast is het een feest om het op de platenspeler te hebben liggen. 

 

Naald ner, koffie met een choco sprits. Lekker!

 

50 jaar Outlaws

Niet de band maar hun debuutalbum viert deze maand haar 50e verjaardag. De band zelf werd in 1967 opgericht en trad ook wel op onder de naam The Four Letter Words.

De periode 1967-1974 was nog wat zoeken en heeft ook geen albums opgeleverd. Vanaf 1975 kreeg de band eindelijk de erkenning die ze verdiend en verscheen dit debuut.

 

Geheel in de stijl van andere Southern Rock bands speelde de Outlaws met een brede gitaarbezetting en later ook met meerdere drummers.

Dit debuutalbum opent met "There Goes Another Love Song" wat tevens hun grootste hit is geworden. The Outlaws zijn ook geen hitmachine maar net als The Allman Brothers en Lynyrd Skynyrd een geweldige live-act met een grote liefde voor lang jams.

 

"Green Grass and High Tides" is de bijna 10 minuten lange afsluiter van dit album en is door de band live meermaals uitgerekt tot een 20 minuten lange versie. Geen muziek waar gemiddelde radiostations op zitten te wachten en toch werd deze "Green Grass and High Tides" in de VS op veel stations vaak gedraaid.

 

The Outlaws bestaan formeel nog en kunnen over twee jaar hun 60 jarige bestaan vieren. Toch heeft de band maar 13 studio albums gemaakt. Daar staan echter wel 10(!!!) live albums tegenover.

Logisch want The Outlaws hebben net als The Allman Brothers en Lynyrd Skynyrd heel veel live gespeeld voor er een studio album kwam. Dit soort bands spelen in de studio eigenlijk net zo als op het podium. Persoonlijk vind ik dat een fijne aanpak want het bezorgd een authentieker geluid in plaats van gladde en overgeproduceerde albums.

 

Dixie Highway is het laatste album en verscheen in 2020. Het is - ondanks de vele wisselingen die de band heeft gekend - een uitstekend album. Het doet eigenlijk nauwelijks onder voor dit debuutalbum en dat is toch wel razendknap. 

Mooi hoe op dit nieuwe album de tracklist zit ingekapseld tussen de nummers "Southern Rock Will Never Die" en "Macon Memories" als een soort eerbetoon aan de diverse collega's zoals The Allman Brothers. 

Deze Dixie Highway heb ik alleen een paar keer via streaming geluisterd en het vinyl staat op m'n verlanglijstje. 

 

Dus bij de koffie nog even het debuut en dat is verre van een straf!