Hemelvaartsdag

Ja dit kan niet anders dat dit sprookje inspiratie is geweest voor “beam me up Scotty”. Daarnaast is de hemel een enorme inspiratie geweest voor heel, heel veel muziek.

Geen enkel bewijs dat “het ding” bestaat, maar honderden wellicht duizenden muziekwerkjes bevatten dit thema.

Zes jaar gelden trok ik voor dit blogje de zes onderstaande platen uit de kast. Zes prima platen die ik vanmorgen nog eens aan de platenspeler ben gaan toe vertrouwen.

 

We beginnen met "Heaven" van de Stones van het absolute 5 sterren album Tattoo You. Album dat in 1981 verscheen deed het goed bij zowel de fans als bij de pers en haalde in de VS viermaal platina. "Heaven" is een fraai relax nummer met een tikje mystiek. Lekker wakker worden…………

 

Robert Plant heeft diverse nummers met heaven als thema gemaakt. "Heaven Sent" staat op zijn album Carry Fire uit 2017. Nog mystieker dan het nummer van de Stones en Plant - die toen al niet meer de jongste was - is op z’n oude dag nog prima bij stem. Sowieso een aanrader dit album.

 

Elton John huilt met "Cry To Heaven" dan weer naar de hemel. We vinden het op het album Ice on Fire (1985).

Strikt een matig album uit een periode dat het toch allemaal wat minder ging met Elton. Dit "Cry To Heaven" doet echter toch een beetje denken aan de geweldige Elton van zeg maar z’n eerste negen albums.

 

Meat Loaf ziet een hemelvaart dan weer helemaal niet zitten en uit volle borst zingt hij dan ook “Heaven can Wait”.

Het was een van de nummers van zijn succesvolle debuutalbum Bat Out of Hell uit 1977. In die jaren kende ik eigenlijk niemand die het niet in de kast had staan. Het album haalde dan ook zelden vertoonde verkoopcijfers. VS: 14 x platina, Canada: 2x diamant, UK: 12 x platina, Nieuw Zeeland: 17 x platina en Australië: 17 x platina! Bizar commercieel succes en bijna 50 jaar later klinkt het nog steeds lekker.

 

Voor de film Pat Garrett & Billy The Kid maakte Bob Dylan deze geweldige Soundtrack. Film als de soundtrack verschenen in 1973. Het album met de soundtrack bevat het schitterende “Knockin' on Heaven's Door”.

Dit nummer is heel vaak gecoverd en de versie van Gun’s and Roses is een van de bekendste.

Dan de absolute (onhandige woordspeling) hemelsong: "Stairway to Heaven" van Led Zeppelin. Geen ander nummer is zo vaak op bladmuziek verkocht dan dit nummer!

Zelf op blokfluit ook al eens zitten oefenen......

Over het nummer is nog wel het een en ander te doen geweest. Een rechtszaak over met name het intro van het nummer. Nu was Led Zeppelin niet vies zich door anderen te laten inspireren en als je heel goed luistert heb je een punt. Het intro lijkt wat op een nummer van Spirit. De leden van die band (trokken ook samen op) hadden er echter niet zo last van maar de nabestaande roken geld. De uitspraak van de jury wees echter anders uit.

Overigens dom van de eisende partij dat ze niet voor een schikking hebben gekozen. In een aantal eerdere gevallen had Led Zeppelin de portemonnee getrokken. Dat zullen best leuke bedragen zijn geweest en beter een leuk bedrag dan niks.

Daarnaast ben ik sowieso wat allergisch voor graaiende nabestaande.

Naast de studioversie op het album untitled (ook wel IV of symbols genoemd) uit 1971 zijn er van "Stairway to Heaven" door Led Zeppelin een aantal live versies gemaakt waar je duimen en vingers bij aflikt. Verder is het nummer een oneindig aantal keren gecoverd.

Erg fraai zijn natuurlijk de versies van Heart en Beth Hart. Maar het nummer is zelfs gecoverd door Frank Zappa en door Dolly Parton om even twee uiterste te noemen.

Fijne Hemelvaart!

 

Internationale Dag van de Schildpad

Mijn vrouw en ik hebben wat met schildpadden. Ik ken mijn vrouw 32 jaar en toen ik haar leerde kennen had ze Chester (Russische vierteenschildpad) al een groot aantal jaren. Chester zal inmiddels zomaar 55 jaar zijn.

We zijn in die 32 jaar verhuisd, een kind, kind uit huis, andere baan, bedrijf gestart, bedrijf verkocht, wederzijdse ouders overleden, meerder katten naar de hemel mogen dragen. Veel veranderingen in die 32 jaar maar........Chester is er onze hele relatie geweest.

Ook met duiken hebben we honderden duiken gemaakt speciaal om zeeschildpadden te zien. Die noemen wij dan ook standaard zwem-Chesters. Het gaat echter in z'n algemeenheid niet zo goed met de schildpad en met deze dag probeert American Tortoise Rescue de bedreiging van de schildpad onder de aandacht te brengen.

Veel songs over schildpadden ken ik niet en in mijn collectie kom ik niet verder dan "The Dream Of The Blue Turtles" van Sting en "Happy Turtle Song" van Hot Tuna.

Dat laatste is niet echt een song want het is een instrumentaal nummer. Het is mega vrolijke afsluiter van het album Pair A Dice Found dat in 1990 verscheen.

Het album bevat echter niet alleen vrolijke nummers, want de cover van "Eve Of Destruction" en nummers als "AK47" en "Flying In The Face Of Mr. Blue" belichten niet de mooiste kant van onze maatschappij........... 

Het zijn echt juist die nummers die dit album - naast de sterke muzikale invulling - tot een tijdloze luisterervaring maken.

Puike plaat!

Foto: Chester the Molester

Woensdag

Meermaals collega's gehad die op woensdag de week echt in tweeën zaagde en dan naar het weekend uit gingen zitten kijken. Ik ben met al mijn hobby's ook graag vrij maar als tijdens de lunch op woensdag al de week aan het aftellen bent moet je je afvragen of het niet eens tijd wordt een andere baan te zoeken.

Zelf ben ik officieel met pensioen maar werk nog drie dagen en woensdag is mijn laatste werkdag van de week. Aftellen - als ik dat al zou willen doen - gaat in mijn geval dus razendsnel.

 

Voor ieder die toch wil aftellen hier 25 keer woensdag in een liedje..........

1. “Wednesday Evening Blues” John Lee Hooker
2. “A Wednesday in Your Garden” The Guess Who
3. “Wednesday Morning, 3 A.M.” Simon & Garfunkel
4. “Just Wednesday” Inspiral Carpets
5. “Wednesday”  Indubious
6. "Medley (Yell Help / Wednesday Night / Ugly)" Elton John
7. “Wednesday Week” The Undertones
8. “A Wednesday Car” Johnny Cash
9. “Wednesday’s Blues” Joe Newman
10. “Wednesday” Rob Mullins
11. "Wednesday" Drive-by Truckers
12. “Wednesday Night Waltz” Andy DeJarlis
13. “Wednesday Morning Dew” Majic Ship
14. “Wednesday’s Child”  Matt Monro
15. "Wednesday Morning” Macklemore
16. “Awake on Wednesday” The Caulfields
17. “Wednesday Night Hop” Ernie Whitman
18.  “Wednesday” Kidloland
19. “Wednesday Like a River” Sheila E.
20. “Wednesday Morning Atonement” Curtis Harding
21. “Any Wednesday” Royal Guardsman
22. “Wednesday” Tori Amos
23. “Wednesday’s Song” John Frusciante
24. “Waiting for Wednesday” Lisa Loeb 
25. "When It’s Night Time in Italy, It’s Wednesday Over Here" Everly Brothers

Slechts een paar staan er hier in de collectie maar uiteraard wel het woensdag liedje van John Lee Hooker.

Gaat wel over de avond maar ook lekker op de vroege ochtend.

 

 

Joe & Boudewijn

Twee totaal verschillende artiesten en toch hebben ze een overeenkomst namelijk hun geboortedatum. Allebei deze giganten zijn namelijk geboren op 20 mei 1944. Geboren dus in de oorlog en dat was voor Boudewijn - die in het Jappenkamp Kramat Batavia is geboren - een vreselijke periode. In 1945 overleed zijn moeder in het kamp. Na de oorlog verkaste het gezin naar Nederland. Zijn vader keerde nog even terug naar Batavia, maar in 1951 kwam hij definitief naar Nederland waar hij hertrouwde.

Zowel aan Boudewijn de Groot als aan Joe Cocker heb ik op deze blog al meermaals ruime aandacht besteed. Dat neemt niet weg dat hun geboortedag een mooie aanleiding is om nog eens een plaat van dit tweetal uit de kast te trekken.

Als ik een plaat draai van Boudewijn val ik doorgaans terug op - en hoe kan het ook anders - het album Hoe Sterk Is De Eenzame Fietser uit 1973.
Gister moest je sterk zijn. Zelf gisteravond op de racefiets een rondje polder en Reeuwijkse Plassen gedaan en ik moest wel even aan dit album denken.

Toch kies ik voor bij de koffie voor de dubbelaar Vijf Jaar Hits. Misschien wel een van de beste verzamelalbums in het genre Nederlandstalige muziek. Een schitterende collectie van mooie luisterliedjes en van een verbluffende kwaliteit. Mooi overzicht van beginperiode van een schitterende carriere.

Als ik platen draai van Joe Cocker grijp ik eigenlijk altijd naar het energieke meesterwerk Mad Dogs & Englismen uit 1970. Voor deze ochtend heb ik echter een verzamelaar klaar gezet.
In de collectie gekomen door een actie van 5 voor 20 euro en moest ik dus nog en plaat uitzoeken. Gewoon een lekkere verzamelaar met een aantal bekende hits van Cocker uit zijn beginperiode.

Joe Cocker is in 2014 overleden en dat was echt nog wel een beetje te jong. Boudewijn die vandaag 81 wordt kondigde een paar jaar geleden aan niet meer op het podium te gaan staan.

Zowel Joe als Boudewijn zitten van het begin dat ik platen koop in mijn collectie. En terecht want beide hebben een geweldige catalogus opgebouwd.

Koffie met...............

Mike Oldfield 72 jaar

In één klap werd Mike Oldfield in 1973 wereldberoemd met het album Tubular Bells. Een muziekstuk in de categorie Progressieve Rock en het beslaat beide kanten van een LP.

Oldfield die vandaag 72 wordt speelt een groot aantal van de instrumenten zelf en dat zijn er op dit album een enorme hoeveelheid. Enkele instrumenten worden aangekondigd en zo had ineens de hele wereld gehoord van "Glockenspiel".

Hoewel Tubular Bells altijd het top album van Oldfield zal blijven, heeft hij daarna nog een aantal prima albums gemaakt. Vooral opvolgers Hergest Ridge en Ommadawn zijn uitstekende albums geworden en nog steeds dikke aanraders.

Van Mike Oldfield zijn 26 studio-albums verschenen en één live-album. Opmerkelijk zijn de 21 (!!!) officiële verzamelalbums/boxen die op zijn naam staan.

Toch is Tubular Bells altijd zijn belangrijkste kindje gebleven gezien de groot aantal opvolgers. Alle Bells even op een rijtje:

• Tubular Bells (1973)
• The Orchestral Tubular Bells (1975)
• Tubular Bells II (1992)
• Tubular Bells III (1998)
• The Millennium Bell (1999)
• The Best of Tubular Bells (2001)
• The Complete Tubular Bells (2003)
• Tubular Bells 2003 (2003)

Het ziet er een beetje raar uit dat na The Complete Tubular Bells en toch nog - zelfs in datzelfde jaar - een nieuwe Tubular Bells verschijnt. Met zeven voorgangers zou je verwachten dat Tubular Bells 2003 een volledig overbodig albums is. Dat is het dus niet!

 

Om 30 jaar Tubular Bells te vieren besloot Oldfield om de moederversie uit 1973 opnieuw op te nemen maar dan met volledig digitale techniek. De opnames uit 1973 werden als een soort van dirigent en checklist gebruikt.

Het resultaat is verbluffend en eigenlijk is het misschien wel de beste Tubular Bells van allemaal. Voorwaarde is dan wel dat je de CD draait, want dan is het effect van de digitale opnames dan het grootst.

Het klikt bizar schoon, fris en modern, maar uiteraard minder vertrouwd dan de eerste versie.

Aardig detail aan deze 2003 versie is dat niemand minder dan John Cleese de ceremoniemeester is.

De latere versies van Tubular Bells hebben nooit de aandacht gekregen als de eerste editie. Dat is ook logische omdat het effect van "iets heel nieuws" weg was.

Toch weet nagenoeg iedereen wie Mike Oldfield is en dat met een paar klappen op een paar buizen.

Tubular Bells is zelf inmiddels over de kaap van de 50 jaar en dat is uitereaard gevierde met diverse fraaie jubileum edities. 

Even zag het er naar uit dat er een Tubular Bells 4 zou komen om het 50 jarige jubileum te vieren. Oldfield besloot echter te stoppen met dat project en dat 50 jaar Tubular Bells een mooi moment was om met pensioen te gaan. 

Rond Tubular Bells kan je een hele collectie aanleggen maar Oldfield is echter maar Oldfield is meer dan dat en het blijft nog steeds de moeite om ook zijn andere albums te draaien.

Mike Happy Birthday!

Steve Winwood 77 jaar

Vandaag jarig en wat heeft deze gast een meer dan indrukwekkende CV bij elkaar gespeeld. Songwriter, multi instrumentalist en wat mij betreft een geweldige zanger.
Winwood heeft gespeeld in de Spencer Davis Group, Traffic, Blind Faith en Ginger Baker's Air Force. Daarnaast is hij door zijn multi-inzetbaarheid altijd een zeer gevraagd sessiemuzikant geweest en mocht hij met veel grote namen op het podium staan.

Winwood speelde onder meer met The Who, Eric Clapton, Muddy Waters, John Lee Hooker, Tina Turner, Marianne Faithfull, David Gilmour, Talk Talk en Jimi Hendrix...........Dat is toch wel een heel, heel indrukwekkend lijstje. 

Toch zijn het vooral de solo albums van Winwood waar ik heel warm voor loop. Winwoods eerste vier solo albums deden het erg goed bij het grote publiek.
Vooral Arc of a Diver (1980) en Back in the High Life (1986) werden erg goed ontvangen. Toch mogen latere albums niet aan de aandacht ontsnappen. Zo vind ik het album Nine Lives uit 2009 een van Winwoods beste albums. Heb ik alleen digitaal maar dat album is het wel waard om toch eens op vinyl te kopen. Aanstaande zaterdag platenbeurs in Schiedam.......... eens kijken.....

Niet alleen ik vind Winwood een heerlijke zanger want in de lijstjes van het gerenommeerde tijdschrift Rolling Stone staat hij steevast bij de beste zangers.

Ik moet werken vandaag maar een paar van zijn albums ga ik lekker als arbeidsvitamine gebruiken!

Happy Birthday Steve!

 

Butch Trucks

Vandaag is het de geboortedag van een van de zes oorspronkelijke leden van de legendarische Allman Brothers Band.

Butch werd op 11 mei 1947 in Jacksonville (Florida, U.S.) geboren onder de naam Claude Hudson Trucks 

Butch heeft de volledige 45 jaar deel uitgemaakt van de band en dus alle grote successen meegemaakt en daar een significante bijdrage aan geleverd.

 

Voor zijn periode speelde Butch in wat kleinere bandjes en na het opheffen van The Allman Brothers Band trad hij nog regelmatig op met diverse vrienden uit de muziekwereld.

Of het leven zonder The Allman Brothers Butch in een diep zwart gat heeft gegooid zal altijd een vraag blijven. 

Op 24 januari 2017 pleegde Butch zelfmoord met behulp van een vuurwapen. Butch zou financiële problemen hebben gehad, wat wel heel erg triest is als je 45 jaar een mega succesvolle drummer bent geweest..........

Derek Truck is een neef van Butch en Derek kwam in 1999 als jonge snaak zijn oom en The Allman Brothers versterken en bleef bij de band tot deze in 2014 definitief stopte.

Over The Allmans als veel blogjes geschreven en veel van hun officiële albums al een onder de aandacht gebracht. 

 

Deze zondag begin ik met een verzamelaar. Het is een release uit de Spaanse serie Hisoria De La Musica Rock. Eigenlijk is deze serie het het Spaanse equivalent van de Nederlandse serie Superstarshine. 

De Superstarshine serie verscheen in Nederland in 1972 met albums van The Who, Golden Earring, Jimi Hendrix, Joe Cocker en vele andere artiesten die in Nederland door Polydor werden vertegenwoordigd.

 

De Spaanse serie Hisoria De La Musica Rock verscheen pas in 1984 en bevat uiteraard een overlap met de Nederlandse serie. In de Spaanse serie echter ook een paar leuke uitgaves die we niet in de Nederlandse serie aantreffen zoals deze lekkere verzamelaar van The Allamn Brothers Band. 

Echt een hele fijne verzamelaar en van een prima geluidskwaliteit.

 

 

Donovan

Deze Schotse singer-songwriter wordt vandaag 79 jaar en is nog steeds actief. In 2022 bracht hij zelfs zijn 29e studio album uit.

Toen Donovan in 1967 met zijn tweede album kwam kreeg hij als snel het label de Britse Dylan opgeplakt. 

 

Het album had als titel Universal Soldier. De titelsong was geschreven door Buffy St. Marie, maar Donovan wist het nummer onder de aandacht van het grote publiek te brengen.

Het nummer is overigens door een enorme rij artiesten gecoverd. Zowel in de begin jaren als vrij recent. We vinden een cover van dit nummer zowel bij artiesten als Glen Campbell als Jake Bug, maar ook bij Lobo en natuurlijk bij onze eigen Boudewijn de Groot.

 

De uitvoering van Donovan is verreweg het meest bekend en bezorgde hem aanvankelijk de titel de Britse Dylan.

Toch werd als snel duidelijk dat die vergelijking niet opging. Dylan werd al snel de rocker die tegen het establishment aanschopte, terwijl Donovan toch vooral de kritische Folky is gebleven.

Dylan is rauw , soms zelfs ongenuanceerd, stevig en gaat er met gestrekt been in. Bij de protesten van Donovan krijg je al snel het beeld van protesten verpakt in een mandje madeliefjes. 

 

Zelf ben ik een grote fan van Dylan, maar het is juist zo mooi dat Donovan zijn eigen koers is blijven varen. Daardoor niet de bekendheid als een Dylan, maar wel een indrukwekkende catalogus bij elkaar gespeeld en een grote eigen achterban. 

Voor bij de koffie pak ik toch even dat album waarmee hij zichzelf definitief op de kaart heeft gezet.

 

Met alle ellende die nu speelt overigens pijnlijk actueel.....

 

Donovan Happy Birthday!

The Godfather Of Soul

Vandaag is het de geboortedag van James Brown. James is al bijna 20 jaar in de Soul-hemel, maar is nog steeds onwaarschijnlijk populair en nog steeds een inspiratie voor veel jonge artiesten.

Bij mij heeft het even geduurd voor ik James Brown omarmt heb. Op school was het toch een beetje een opdeling tussen een Top 40 kliek, de Soul kickers en de gasten van de echte muziek zoals Southern Rock, Blues, Americana en Prog Rock.

Als puber moet je wat om je identiteit te verdienen, maar gelukkig heb ik mij vrij snel na de puberteit opengesteld voor veel andere muziek dus ook voor Soul.

Soul is echter nooit een onderwerp geworden waar ik even een spreekbeurt over zal houden, maar inmiddels staat toch de nodige Soul in de kast.

Zo staan er albums van Otis Redding, Aretha Franklin, Sam Cooke en de Four Tops om er een paar te noemen. 

Uiteraard ook de The Godfather of Soul zoals James Brown wel wordt genoemd. James Brown is een enorm productief baasje geweest en heeft maar liefst 59 officiële studio albums uitgebracht en 15 live albums. En uiteraard vele, vele verzamelalbums zijn van deze energiebom verschenen.

In mijn vinyl collectie mis ik van James eigenlijk het live album Live at the Apollo. Beslist een van de beste live albums en kan zo in het rijtje Alleman Brothers At Fillmore East, The Who Live At Leeds, B.B. King At The Regal en Johnny Cash At Folsom Prison.

 

Vijf maal een masterpiece en geen van deze mogen eigenlijk in een beetje vinyl collectie ontbreken.

Die manko van Live at the Apollo bij een volgend bezoek aan een platenbeurs maar eens snel gaan oplossen......

 

Zover is het nog niet en bij gebrek aan Live at the Apollo maar even een ander album van James Brown op de schijvendraaier.

 

Ik ga zo lekker wandelen maar om de spiertjes wat op te warmen even de beste nummers van The Godfather Of Soul.