Dennis DeYoung 78 jaar

Paradise Theatre? Zou ook een mooie naam zijn voor Facebook. Veel berichten lijken of mensen alleen maar in het paradijs zijn, maar het is eigenlijk één groot theater………. 

Het leven is niet alleen maar glimmende racefietsen, eten in restaurants, kattenfilmpjes, nieuwe auto’s, bling, glim en slim. Dat laatste vooral in de vorm van die veel TE makkelijke rekentestjes………….
Krijgen mensen een goed gevoel als ze het goed hebben, maar het doet mij altijd denken aan die Romeinse Legionair uit Astrix die een kiezelsteentje optilt en roept: "Het werkt!"
Daarmee verwijzend naar de toverdrank die het denkt te hebben genomen.

Zo heb ik toch wat tekst want over Styx kan ik niet zoveel melden. Ja ik weet dat DeYoung één van de oprichters is.
Ik weet dat de band zoals zoveel bands uit eind jaren 60 begin jaren 70 tweemaal een adempauze hebben gehad.
Ik weet dat de band zoals al die bands met die ontwikkeling meerdere wisselingen heeft ondergaan.
En dat de kwaliteit daardoor in de loop van de jaren toch wat afnam. Ik weet ook dat ze een aantal heerlijke albums hebben gemaakt zoals deze Paradise Theatre.

Styx maakt doorgaans wat brave Pop. Het klinkt zuiver, netjes, afgewogen. Ik kan er twee kantjes enorm van genieten maar het is geen muziek die ik de hele dag kan verdragen.
Neil Young, Led Zeppelin, Allman Bros, Pink Floyd kan ik gewoon 24/7 draaien maar Styx is mij voor een hele dag te zoetjes.

Toch is een collectie zonder een paar platen van Styx in mijn ogen niet compleet. Styx was begin jaren 80 dan ook al in mijn collectie aanwezig zonder dat het vaak op de draaitafel ligt. Het lijkt mij teveel op Kayak en dan heb ik aan twee kantjes ook echt genoeg.

Overigens is Styx een van de redenen waarom Kayak in Amerika is mislukt.

Styx was al enorm populair in de VS toen Kayak daar voet aan de grond probeerde te krijgen. Ja wat moet je als Amerikaan van Kayak vinden als je al een paar albums van Styx hebt gehoord?
Zeg het maar!

 

Genoeg analyses en laten we even van Paradise Theatre genieten. Het album verscheen in 1981 en was toen het tiende (!!) album van de Amerikaanse formatie. Het album ging er bij het grote publiek in als zoete koek en kwam in veel hitlijsten op nummer 1. In de VS haalde het album driemaal de status platina

Nog steeds een prima plaat voor bij de koffie. De vinyl versie heeft overigens nog een heel fraai detail.
Op kant B is het vinyl geëtst wat voor die tijd best bijzonder was.

Nog even genieten van koffie en nog een kantje Styx voor ik het nieuws ga kijken, want de echte wereld is immers meer een theater dan een paradijs!

 

Helaas.................

Happy Birthday Dennis!

Neil Young Top 10

Laat ik maar gelijk met de deur in huis vallen: Harvest staat niet in mijn Top 10 Neil Young albums. Uiteraard was Harvest een enorm commercieel succes, maar dat maakt Harvest voor mij nog niet het beste album wat Ome Neel heeft gemaakt.
Ik merk dat afhankelijk van m’n bui er wel wat variatie in m’n Top 10 Neil Young albums kan zitten maar dit is toch wel het lijstje met albums die tot mijn absolute favorieten behoren.

 

10 – Freedom (1989)
In de voorliggende Geffen periode had Neil er wat op los geëxperimenteerd met een ontevreden platenbaas als gevolg. David Geffen kreeg maar niet z’n commerciële Rockplaat of nog liever de opvolger van Harvest. Het moet voor Geffen dan ook enorm frustrerend zijn geweest dat kort nadat Young was teruggekeerd naar Reprise hij met dit geweldige Rockalbum op de proppen kwam.
Op dit album het bekende “Rockin’ in the Free World”. Veel gecoverd door oa Pearl Jam, maar ook door niemand minder dan……..Donald Trump! Dat laatste vond Young uiteraard helemaal niks.

 

9 – Time Fades Away (1973)
Een van de albums waar Young zelf niet zo tevreden over is. Toch verdiend dit live album een plek in mijn top 10. Het is immers niet zomaar een live album met daarop bekende songs. Integendeel! Het album bevat voor toen uitsluitend nieuw materiaal wat er ook nog eens wezen mag.
Het album heeft een enorme puurheid en maling aan perfectie. Young mag dan zelf niet zo tevreden zijn geweest, maar de pers en het publiek waren dat beslist wel.
 

8 – Zuma (1975)
Gewoon pure recht voor z’n raap Rock. Gewoon pats-boom. "Barstool Blues", “Cortez The Killer”, “"Don't Cry No Tears" het album staat vol met meesterwerkjes waarbij dit wel speciaal voor de Young fans is die van het stevige werk houden.
 

7 – Tonight’s The Night (1975)
Een git en gitzwart album. Gitarist Danny Whitten en roadie Bruce Berry waren in de periode voorafgaand aan dit album aan drugs overleden. Nagenoeg alle songs zijn op een of andere manier doorspekt met deze tragische gebeurtenissen.
Vanwege de somberheid besloot Reprise aanvankelijk het album opzij te leggen. Gelukkig zagen ze snel in dat dit mogelijk toch een van Young’s beste kunstjes zou zijn.

6 - Live At Massey Hall (2007)

Dit is niet een regulier album maar verscheen in de Performance Series van de Neil Young Archives. De opnames stammen uit 1971 en het album verscheen in 2007. Een kleine 70 minuten trakteert Neil zijn publiek op pareltjes van albums als After the Gold Rush en Everybody Knows This Is Nowhere. Neil brengt tevens een aantal nummers uit zijn periode met Buffalo Sprinfield en Crosby, Stills, Nash & Young.

Ook kreeg het publiek een drietal nummers te horen van het album Harvest wat twee weken na dit optreden in Massey Hall zou verschijnen.

5 – Ragged Glory (1991)
Aan dit album heeft Neil Young definitief de titel "Godfather of Grunge" te danken. Dat geeft gelijk aan dat dit album een unieke positie inneemt in de ontwikkeling van moderne muziek. Samen met Crazy Horse is dit album “live” opgenomen in Young’s Broken Arrow Ranch. Iedere dag een paar uur rammen met als resultaat een heerlijk stevige rockplaat.
 

4 – On the Beach (1974)
Afhankelijk van m’n stemmig zou ik dit zomaar op nummer 1 kunnen zetten. Dit album is – net als Tonight’s The Night - namelijk behoorlijk stemmig en wellicht is deprimerend wel een beter woord. Dat zorgt echetr ok voor een bepaalde schoonheid die zelden op een album is getoond.
Alleen de nummers "On the Beach" en "Ambulance Blues" zijn het al waard om dit album 5 sterren te geven.

3 – Everybody Knows This Is Nowhere (1969)
Young’s tweede solo album en na z’n debuut – wat vooral Folk Rock bevat – ging Young nu op een stevige Rock toer. Om lekker te rocken had hij de hulp ingeroepen van Crazy Horse welke uiteindelijk een van de belangrijkste rode draden van Young’s carrière zouden worden.
Stevig, lekker stevig en soms wordt een nummer lekker lang uitgesponnen zoals met "Down by the River" en “Cowgirl in the Sand" die respectievelijk 9 en 10 minuten duren. Voor de liefhebber had dat ook 20 mogen zijn.
Wie elektrisch gitaar wil leren spelen doet zichzelf wel een groot plezier om eens goed te luisteren naar het openingsnummer van dit album: “Cinnamon Girl”

2 –  Rust Never Sleeps (1979)
Eigenlijk is dit een live album (met latere overdub) maar het publiek is zoveel mogelijk naar de achtergrond gefilterd. Concerten uit die periode waar ik geweest ben speelde Young een akoestische set solo en een elektrische set met Crazy Horse. Dit album volgt dat concept en laat daardoor heel fraai zien wat een alleskunner onze eigenzinnige Rocker is.
In Hey, Hey, My, My refereert Young aan een aantal collega’s, maar doet dat wellicht ook in het prachtige “Trasher”:
So I got bored and left them there,
They were just deadweight to me
Better down the road
without that load So I got bored and left them there,
They were just deadweight to me
Better down the road
without that load

1 – After the Gold Rush (1970)
Schitterende muziek maar daarnaast komen alle thema’s die in die jaren een rol speelde aan bod. Hoewel Young je op enig moment toezingt dat je er niet te down door moet worden, is dit album triest genoeg nog steeds van toepassing.
Ieder snapt dat liefdesverdriet van alle dag is en met “Only Love Can Break Your Heart” onderschrijft Neil dit op schitterende wijze.
Helaas zijn een aantal andere nummers van dit album na 50 jaar  nog steeds van toepassing en is het er niet beter op geworden. Klimaatproblemen zijn alleen maar groter geworden en met racisme is het niet veel beter gegaan.  
Dit album is halve eeuw oud en een briljante klassieker, maar vooral pijnlijk actueel.
Neil heeft dan ook uit de titelsong bij live optredens de regel "In the nineteen seventies" vervangen door "In the twenty first century…………."

 

Platenbeurs Laurenskerk

Vandaag was in mijn stad een platenbeurs en wel in de prachtige Laurenskerk. Met een paar vrienden lekker lopen struinen in de bakken en zowaar een plaat van mijn mancolijst kunnen halen.

Heel lang is mijn mancolijst niet want het is ook een keertje klaar en er komt ook genoeg nieuw spul uit wat de moeite is. Toch blij dat ik het album  High On A Ridge Top van The Youngbloods aan mijn collectie heb kunnen toevoegen.

Het album had ik half jaren 70 geleend bij de platenuitleenclub (onthou dat woord voor Scrabble) en opgenomen op tape. In de strijd van verliefdheid, militaire dienst en verhuizingen is die tape verloren gegaan. De vraag is of ik hem nog wel wil horen, want het was zo'n goedkope Shamrock band. Verder was het tapedeck wat ik toen had was ook niet meer het beste exemplaar. Ooit tweedehands gekocht van een dansschool en was al behoorlijk uitgeleefd.

Heel blij met deze aanwinst van The Youngbloods en het gaat ook nog om een Japanse versie compleet met OBI en vinyl is als nieuw.
De versie van "Running Bear" (J.P. Richardson) op dit album vind ik helemaal geweldig. Andere fijne nummers zijn de Dylan cover "I Shall Be Released" waOok  maar ben sowieso wel een fan van deze band. Het album Rock Festival van The Younbloods is wat mij betreft na 55 jaar ook nog steeds een aanrader.

Genoeg over The Youngbloods en snel terug naar de Laurenskerk, Lekker veel kraampjes en heel ruim opgesteld. Prima brede gangpaden. Gelukkig hadden veel handelaren hun bakken niet klem vol gezet en voorzien van fijne tabs zodat het zoeken wat makkelijker werd. Handelaren die hun bakken volproppen zodat je niet lekker kan browsen sla ik over. Zeker als er ook nog eens geen tabs met namen/letters instaan. Wie niet z'n best doet gaat aan mij niks verdienen!

Naast The Youngbloods nog een zevental albums gekocht. Boomer's Story van Ry Cooder had ik natuurlijk op CD maar voor 5 Euro kon ik deze niet laten staan. Hoes is matig maar vinyl als onbespeeld.

Verder gewoon wat aanvulling van artiesten die al in de kast staan. Lekker hoor die impulsaankopen! 

Fijne beurs op natuurlijk een schitterende locatie!

50 jaar Pieces of the Sky

De door Gram Parsons ontdekte Emmylou maakte met dit album in 1975 een enorme stap ten opzichte van haar debuut dat vijf jaar eerder was verschenen. Emmylou was achteraf met dit debuutalbum niet heel erg tevreden. 

 

Over deze Pieces of the Sky zal ze zelfs na 50 jaar nog dik en dik tevreden zijn. Het regende bij het verschijnen lovende woorden in de muziekpers.

 

Pieces of the Sky is tevens een album dat Country toegankelijk maakte voor het grote publiek. Van het album verschenen "Too Far Gone" en "If I Could Only Win Your Love" als singletjes.
De eerste werd geen groot succes, maar de tweede single kwam in de Canadese Countrylijsten op nummer 1 en in de VS op 4.

 

Op dit album vinden we en aantal Country klassiekers zoals "Sleepless Nights", "Queen of the Silver Dollar", "Sleepless Nights",  en het heerlijk sentimentele "Coat of Many Colors".

Natuurlijk mag ook het schitterende - en tevens mijn favoriete - "Boulder to Birmingham" niet vergeten worden. Emmylou laat hier horen ook als songwriter het nodige in haar mars te hebben.

Schitterend gezongen met grote overtuiging. Brrr wat is dit goed...........

 

Emmylou zou na deze Pieces Of The Sky een aantal albums uitbrengen die mogelijk nog een streepje meer verdienen zoals Luxury Liner, Elite Hotel en Quarter Moon in a Ten Cent Town.

 

Deze Pieces of the Sky zal echter altijd hoog blijven staan in mijn Emmylou Harris album top 10.

 

Meesterwerk!

 

Mell VF in Luxor (Rotterdam)

Net terug van een optreden van Mell VF (voorheen Mell & Vintage Future) dat gehouden werd in het oude Luxor theater in het centrum van Rotterdam.

Grote acts ga ik eigenlijk niet meer heen. Te druk maar vooral vooral de prijzen zijn gewoon idioot geworden. Daarnaast is er niks mis met kleinere acts zo bewees Mell VF vanavond maar weer.

We hebben vanavond genoten van een zeer energiek optreden met een heerlijke melting pot van R&B, Soul, Poprock en zelfs een mespuntje Country.

De driemansformatie bracht een aantrekkelijke setlist met zowel nieuw als wat materiaal van de beginperiode. De nummers werden hier en daar opgeleukt met grappige of zelf indrukwekkende intro's.

Veel liedjes over liefde of onmogelijke liefde maar in alle gevallen met grote overtuiging gebracht. Net als de rest van het publiek gingen we dan ook tevreden naar huis.

Alice Cooper

In de jaren 70 was de vandaag jarig Cooper naast muzikant vooral performance artiest. Daarbij kon hij het niet laten wat shockerende elementen aan zijn shows toe te voegen. Shockerend in die tijdgeest want inmiddels zijn er vele bands die daar al heel zwaar overheen zijn gegaan.

Voor mij kwam zijn hit "School's Out" geen dag te laat. Ik was echt helemaal klaar met school. Ik ben dyslectisch wat toen ook nog eens zwaar onderschat werd. Daarnaast heb ik serieuze issues met hiërarchie.
Hiërarchie is voor mij geen argument. De zorg voor je huisdieren is een argument. Je gezondheid is een argument. De klant is een argument. Je dierbaren zijn een argument. Het klimaat is een argument.

Als hiërarchie een issue is dan is een kleine katholieke school niet het beste domein om gelukkig te worden. Dus 1973 - het jaar waarin Cooper met "School's Out" een hit had - werd voor mij misschien wel het belangrijkste jaar uit m'n leven.
Uiteraard raad ik iedereen aan zijn school af te maken, maar voor mij heeft het goed uitgepakt.
Sterker op een reünie van die school kwam ik helemaal niemand tegen waar ik mee had willen ruilen. Integendeel........

Alleen ik heb wel 20 jaar lang naast werk ook gestudeerd! Daarin zowel HBO en post academische opleidingen succesvol afgerond. Dat is toch een opgave waar niet iedereen zin in heeft.

Samengevat: Leren is leuk..............school was kut..............muziek maakte de jaren op de middelbare school voor mij echter wel dragelijk..........

Hoewel ik geen uitgesproken fan van Alice Cooper ben, maakt mijn hart met het horen van "School's Out" altijd weer een vrolijk maar vooral sentimenteel hupje........

Alice Happy Birthday!