Robert Plant - Saving Grace

De titel van het album dat einde september verscheen verwijst naar de naam van de band waar Plant al jaren mee samenwerkt. Het is het twaalfde solo album van Plant, die we vooral kennen als voorman van de legendarische band Led Zeppelin.

Plant kan natuurlijk zelf prima een liedje schrijven, maar om het dozijn solo albums vol te maken koos hij voor covers en traditionals.

De meeste nummers zijn van blues en en folkartiesten zoals Kansas Joe McCoy Blind Willie Johnson Sarah Siskind en Martha Scanlan.

 

Dat Plant in de periode van Led Zeppelin een zwak voor bluesmuziek had lijkt mij een totaal overbodige opmerking. Toch was er in die periode ook al een stevige flirt met folkmuziek en zowel Plant als Page waren beide erg onder de indruk van de muziek van Joan Baez. 

Het album Led Zeppelin III heeft dan ook zeer stevige invloeden van folkmuziek en kunnen we een aantal nummers het label Folkrock geven.

 

Dit nieuwe album lijkt een ode van Plant aan muziekstromingen die hem geïnspireerd hebben. Plant mag dan bijna 80 zijn maar hij neemt ons mee op een enerveerde reis naar de wortelen van Blues en de Folk.

De band Saving Grace en vooral zangeres Suzi Dian doen niet voor Plant onder en het voelt aan als een  harmonieus geheel. 

Wellicht komt dat ook omdat Plant samen met de band de productie heeft gedaan. Genoeg artiesten kunnen die klus beter aan een andere overlaten, maar in dit geval heeft het een geweldig resultaat opgeleverd.

 

Saving Grace verscheen eind september en na een groot aantal luisterbeurten heb ik nog geen uitgesproken favoriete nummers. Ook geen nummers die van mij weggelaten hadden mogen worden en dit album verdiend ook de sticker: Free of Fillers!

 

Wie de wat mysterieuze nummers van Plant weet te waarderen gaat van dit album smullen als geen ander. Zo nu en dan krijg ik eenzelfde vibe als bij "Kashmir", wat we toch als een van de beste nummers van Led Zeppelin mogen beschouwen.  

Uitstekend album (eigenlijk wel een meesterwerk!) van een oude rocker die een prachtig eerbetoon geeft aan de roots van de Blues en Folk.

 

 

Christone “Kingfish” Ingram – Hard Road

Op 26 september 2025 verscheen het derde studioalbum van dit blueswonder want zo mogen we 'Kingfish' wel noemen. 

Kingfish is het talent dat op zijn 26e al meer prijzen heeft gewonnen dan de gemiddelde Nederlandse wielrenner in een heel leven. Hij is de brug tussen het verleden en de toekomst' van de Blues. 

Dat betekent in de praktijk dat hij de gitaarlijnen van B.B. King mengt met een wah-wah pedaal dat klinkt alsof het in een jetmotor is gegooid.

De titel Hard Road is meteen het eerste humoristische element van de plaat, want laten we eerlijk zijn: met zijn talent, looks en Grammy-winsten is de enige 'hard road' die Kingfish nog bewandelt die van de hotelkamer naar het podium. 

De teksten zijn meest 'persoonlijke en ambitieuze' tot nu toe. Tracks als "Truth" en "Clearly" gaan over fame, heartbreak, love, and relationships. 

De Blues is traditioneel het domein van de onfortuinlijke ziel die zijn geliefde aan de horizon met z'n beste vriend ziet verdwijnen. Kingfish zingt echter vooral over het gevecht van een jonge, rijzende ster.

Vanaf de eerste tonen van "Bad Like Me" wordt duidelijk: dit is niet de Blues van uw grootvader. Dit is Blues met een flinke dosis rock en R&B, vermengd met een hoeveelheid wah-wah die grenst aan een misdaad tegen de mensheid. 

Vooral het exotische "S.S.S." is zo funky en swingend dat je onwillekeurig begint te bewegen.

Het is alsof Kingfish een gitaar in zijn hand heeft en zegt: Ik heb tien noten nodig om uit te drukken hoe moeilijk het leven is. En dan speelt hij er twintig in één seconde.

Clapton kreeg de bijnaam Slowhand................hoe gaan we deze jonge knaap in vredesnaam noemen?

Hard Road is wederom een fantastische plaat, maar humoristisch genoeg omdat de enige 'Hard Road' die hij bewandelt de weg zal zijn naar nóg meer Grammy’s is. De man is een fenomeen, een kudde wilde mustangs die over de snaren razen en hij heeft ook nog eens een heerlijke stem.

Wat hij echter vooral doet is de Blues een toekomst geven zoals niemand anders dat kan.

Als de Blues gaat over ellende, dan is Kingfish de levende paradox: hij speelt de Blues zo goed dat je bijna blij wordt van al zijn "ellende".

 

The Devon Allman Project - Blues Summit

Voor bluesliefhebbers was dit een hoogtepunt om naar uit te kijken: 'Blues Summit' van The Devon Allman Project.

Het album verscheen deze zomer en door mijn vakantie kwam het met enige vertraging in mijn collectie. 

Nu voor de tweede keer op de draaitafel en dat gaat zeker niet de laatste keer zijn.

 

Devon Allman is de zoon van Gregg Allman en ik heb al diverse albums van The Allman Betts Band waar hij zanger/gitarist is.

Die albums geven mij genoeg vertrouwen in Devon en deze Blues Summit blind gekocht. Dat mede omdat er een aantal aansprekende namen aan dit project meewerken.

Dit project - dat uit een album en tournee bestaat - is een geweldig eerbetoon aan de Blues en Soul. Allman en zijn kernband bundelen de krachten met wisselende stermuzikanten en bij optredens kan de samenstelling steeds weer anders zijn.

Op dit album - dat 10 nummers bevat - deelt Allman de hoofdrol met onder andere Christone “Kingfish” Ingram, Larry McCray, Sierra Green, Jimmy Hall en Robert Randolph. 

Het album is opgenomen in Sawhorse Recording Studios in St. Louis en het Memphis-dna spat werkelijk uit je luidsprekerboxen.  

Hoogtepunten zijn onder andere de opener "Runners In The Night" met Kingfish Ingram (over zijn nieuwe album ga ik morgen een blogje maken), de soulvolle ballade "Real Love" welke geweldig wordt vertolkt door Sierra Green.

Ook "Hands and Knees" met de zang en gitaar van Larry McCray mag een pareltje worden genoemd.

Het album is een mix van Blues en een stevig vleugje Soul door musici die niet aan een potje ver plassen doen, maar juist elkaar aanmoedigen om de ruimte te nemen.

In die zin zet Devon met deze lijn de filosofie van zijn oom Duane voort. Duane kon immers als geen ander zes toppers laten samenspelen waarbij, team en individu beide de juiste aandacht kregen.

 

Devon Allman laat met dit project en album horen dat hij inmiddels een gevestigde naam is in de wereld van de Blues.

Mocht de tournee ook Europa aan gaan doen ga ik zeker kijken of ik bij dit geweldige project een keertje live aanwezig kan zijn.

 

Voorlopig nog even volop genieten van het album..............draaibeurt drie dan maar!

 

R.I.P. Edward Reekers

Reekers werd bekend als zanger van Kayak, waar hij met zijn bijdrage aan het album Phantom of the Night gelijk een heel stevig visitekaartje afgaf. Het was inmiddels het zesde album van Kayak en met de inbreng van Reekers maakte Kayak met dit album een grote stap voorwaarts.

 

Toch was het lastig om met dit meesterwerk de VS te veroveren, want bands als Styx viste nu eenmaal in dezelfde vijver als Kayak. In Nederland was Kayak echter enorm populair, maar viel in 1982 toch uiteen. 

 

Eind vorige eeuw maakte Kayak een doorstart, maar Reekers was geen vast onderdeel meer van de band. Hij heeft nog wel wat gastoptredens en bijdrages aan een aantal albums gedaan zoals The Monk in de rockopera Nostradamus.

 

Een kleinere rol in Kayak paste in die fase ook beter bij Reekers die inmiddels een succesvolle carrière als stemacteur was begonnen. Zo is Reekers te horen in nagesynchroniseerde films van Harry Potter en de diverse Disney producties. Als stemacteur herken je hem misschien ook wel in diverse commercials.

Naast zijn werk als stemacteur bleef Reekers ook muziek maken waarbij zijn liefde voor symfonische en progressieve Rock keer op keer werd onderstreept.

 

Reekers overleed gisteren op 68 jarige leeftijd en dat is natuurlijk veel en veel te jong.

 

Rust zacht Edward

 

50 jaar The Car Over the Lake Album

Zelfs toen het derde album van The Ozark Mountain Daredevils verscheen was de interesse in Nederland ongeveer gelijk aan nul.

Formeel bestaat de band die in 1972 is opgericht nog. Het is als zoveel bands wel een enorme duiventil maar oprichters Mike "Supe" Granda en John Dillon weten blijkbaar iedere keer nieuwkomers goed bij de les te houden.

Lekkere Countryrock en zo nu en dan wat steviger en leunt het naar Southern Rock. 

 

Als puber had ik geen platen van ze maar de eerste drie albums wel geleend bij de platenuitleenclub (Doelen-Rotterdam).

De totale catalogus van de band is - als we naar het aantal actieve jaren kijken - in aantallen toch wat beperkt. Daarentegen is dat wat ze gemaakt hebben heerlijk voer voor de oren. 

 

De live albums van het gezelschap ken ik niet, maar de studio albums zijn op een enkele misser na helemaal ok. Het self-titeld uit 1980 is mijn ogen wat minder en wat mij betreft iets teveel Pop en te weinig Countryrock.
Sowieso maakte veel goede bands en artiesten uit de jaren 60/70 in de jaren 80 ineens een move om in de jaren 80 mee te doen. Dat heeft toch heel vaak een misser opgeleverd! 

 

Het album uit 1980 moet je maar laten staan, maar deze The Car Over the Lake Album.kan je als je fan bent van bands als de Eagles en Poco gerust kopen.

Als je er al een tegenkomt want The Ozark Mountain Daredevils kom je maar zelden op  een platenbeurs tegen.

 

Voor de Europese markt zijn van de band op een bepaalde moment een reeks verzamelalbums gemaakt. Niet slecht maar als je deze band wilt gaan verkennen kies dan om te beginnen voor de eerste drie studio albums. Ga je geen spijt van krijgen.

 

Countryrock voor fijnproevers!