50 jaar Nuthin' Fancy

Juist in de periode dat heel veel artiesten gingen experimenteren met Disco bleef Lynyrd Skynyrd haar dna trouw. Zo hadden onder meer de Eagles, David Bowie en The Bee Gees in 1975 een hit met stevige disco-invloeden.

 

Nuthin' Fancy is het derde album van Lynyrd Skynyrd. De vraag is of de titel een knipoog was naar de opkomende Disco of vonden ze zelf ook dat dit album toch wat minder was dan de twee briljante voorgangers.

Nuthin' Fancy is beslist een heerlijk rockalbum maar het debuut Pronounced 'Lĕh-'nérd 'Skin-'nérd (1973) en opvolger Second Helping (1974) krijgen van mij toch een dikke ster extra.

 

Ook de vakpers was wat verdeeld maar de fans smulde van het album en het haalde dan ook op haar sloffen in de VS de platina status.

Toch is het een album dat voor veel verschillende reacties zorgde. Sommige vonden dat het album geen echte hoogtepunten had en weer andere critici vonden dat het album te diverse van kwaliteit was.

 

Ja ik ga mee dat de twee eerdere albums beter zijn maar ik mag deze Nuthin' Fancy nog graag draaien. Album begint gelijk heel sterk met "Saturday Night Special". Beetje stoer aftellen en er gelijk invliegen. Minpuntje van het nummer blijf ik wel vinden dat het geen echt einde heeft en het slot aan techneuten is overgelaten door een fade-out. Jammer want dit topnummer mag van mij eindigen met een steving bang.

 

Na de opener krijgen we het lekker meeslepende "Cheatin' Woman" gevolgd door "Railroad Song". De naam van het nummer zegt het al en het is ook een van mijn favoriete railroad songs. Heerlijk intro, subtiel mondharmonica en gewoon smullen. Het nummer hoort beslist thuis in iedere hoboliedjes collectie.

Hobo of jongen van het platte land maakt ze bij Lynyrd Skynyrd niet uit en dat wordt duidelijk in  "I'm A Country Boy". Met dit iets minder toegankelijke nummer wordt kant A afgesloten. Wel fijne tekst!

 

Kant B begint met het wat trage maar stevige rock nummer "On the Hunt". Een wat wanhopige lovesong of zelfs toch een beetje vrouwonvriendelijk? Laten we het maar even met het excuses "50 jaar geleden was alles anders" bedekken.........

 

Bij "Am I Losin'" wordt op een heerlijk pijnlijke wijze bezongen hoe het zand door je vingers kan glippen. Ieder met een rugzakje kent dat gevoel wel. Het nummer vind ik muzikaal ook om te smullen maar wordt gezien de boodschap van de tekst misschien iets te vrolijk gezongen........
Wel schitterende Southern Rock!

 

Van Zandt is goed voor het leeuwendeel van de nummers. Hij liep in die jaren waarschijnlijk wat te klungelen met de liefde, want ook nummer 3 van kant B geeft geen al te positief beeld van de liefde.

"Made In The Shade" is zo'n nummer dat het gevoel geeft dat "je best doen in de liefde" niet genoeg hoeft te zijn. Het wordt ook nog ondersteund met een treurig voortkabbelend boogie-woogie deuntje. Best knap gedaan.

 

Het album sluit af met "Whiskey Rock-A-Roller". Heerlijke afsluiter en wat mijn betreft zo'n nummer dat in de roadmovie hitlijst hoort. We gaan op weg! De bestemming is Memphis maar het doel is duidelijk de weg ernaar toe................

 

 

50 jaar Katy Lied

Het is misschien niet het makkelijkste album van de heren Fagen en Becker maar na een paar luisterbeurten misschien wel een van de beste. De vraag welk album van Steely Dan is eigenlijk niet een pareltje is waarschijnlijk sowieso slecht te beantwoorden.

 

Deze Katy Lied die deze maand haar 50e verjaardag viert heeft een paar nummers die vlot weg luisteren, maar ook een aantal (zeer) lastige nummers.

Katy Lied is het vierde album van Steely Dan en het was vier op een rij met 4-5 sterren beoordelingen.  Een ongelooflijke prestatie en Gaucho en meesterwerk Aja moesten nog komen.

 

Zoals hierboven gemeld is deze Katy Lied niet het meest makkelijke album. Wie patat of pannenkoeken voor de oren wil moet dit album maar laten staan.

Wil je je oren en hersenen echter verwennen met wat complexere Pop Rock met een snufje Jazz dan zal dit album keer op keer voor veel luisterplezier zorgen.

 

Ook na 50 jaar staat dit album nog als een huis en veel Steely Dan fans plaatsen die album op plek drie op hun lijstje favoriete album van het duo.

Zelf ben ik al jaren bezig een sluitend lijstje te maken van favoriete Steely Dan albums. Als ik dan weer een van hun albums heb gedraaid staat het lijstje weer op z'n kop.......

 

De twee albums die de heren gemaakt hebben na de herstart zijn een puntje minder, maar kruipen allebei nog steeds naar de 4 sterren. 

Er zijn weinig bands die geen misser hebben in hun catalogus van studio albums. 

Een uitzonderlijk prestatie!

Bij de koffie: Katy Lied!

Smullen!

Roger Hodgson 75 jaar

Een van de oprichters van Supertramp wordt vandaag 75 jaar en is nog steeds actief.

 

Hodgson heeft een zeer belangrijke rol gespeeld in de beginperiode van Supertramp. De band is in 1970 opgericht en viel in 1988 voor een eerste keer uiteen.

Hodgson vertrok in 1983 de band en de albums die volgde zijn toch een flink stuk minder dan wat de band tot dat moment gemaakt had.

Toen Roger de band verliet was dat niet om onenigheid, maar vooral om meer aandacht te kunnen besteden aan andere zaken zoals familie en soloprojecten.

Een van die soloprojecten mogen we echt als een meesterwerk beschouwen. Het album In the Eye of the Storm verscheen in 1984 en is champagne voor de oren.

 

Opmerkelijk is dat Hodgson bijna alle instrumenten speelt. De Progressieve Rock die Roger op dit album speelt was (en nog) eigentijds. De Progressieve Rock lag - mede door opkomst van Punk eind jaren 70 - bijna op z'n gat. 

Toch wist Hodgson een album te maken dat - zeker bij de liefhebbers - enorm in de smaak viel. Dit album mag dan ook gezien worden als een bijdrage aan het in leven houden van deze geweldige muziekstijl. 

Een muziekstijl die doorgaans iets meer verwacht van de luisteraar dan z'n oor tegen het muziekbehang aan te leggen.

 

Wie een keer geen zin heeft in Top 40 deuntjes en dit album nog niet kent? Duik het maar eens op!

 

Roger Happy Birthday!

 

50 jaar Tommy The Movie

Door de jaren heen zijn er heel wat rockopera's gemaakt maar wat mij betreft blijft Tommy toch de moeder aller Rockopera's.

Het geniale meesterwerk van Pete Townshend werd door The Who tussen 1968 en 1969 opgenomen en verscheen in het voorjaar van 1969. Zelden waren critici zo met elkaar eens en het regende 4 en 5 sterren.

De rockopera was goed voor een dubbel LP en er werden drie succesvolle singles van het album getrokken: "Pinball Wizard", "I'm Free" en "See Me, Feel Me".

 

 

In 1972 verscheen van de rockopera een versie samen met diverse andere artiesten en het The London Symphony Orchestra. Ook dat is een prima versie en de verschillen met het origineel zijn zo groot dat vergelijken achterwegen kan blijven.

 

Het thema van Tommy vroeg echter om meer en in 1975 verscheen de film Tommy en een gelijknamige soundtrack. 

Hoewel de film hetzelfde thema volgt zijn er toch wel de nodige afwijkingen ten opzichte van het origineel. Dat doet echter totaal geen afbreuk aan deze geweldige film. Uiteraard moet het wel je genre zijn want de film is dik over de top. Gezien het tijdsbeeld een vleugje psychedelica maar heerlijke acteurs en geweldige muziek.

 

Vandaag 50 jaar geleden ging de film in New York in première. Zelf heb ik de film toevallig pas nog gezien anders ging deze vanavond nog een keertje op. 

Voor bij de koffie hou ik het even bij de soundtrack.

Op bovenstaande foto van links naar rechts: het origineel uit 1969, de London Symphony Orchestra uit 1972 en een live versie met de highlights.

Neil Young: Oceanside Countryside

Dit album stond oorspronkelijk gepland voor 1977 maar werd om onbekende redenen uitgesteld en moest plaats maken voor het album Comes a Time.

Gelukkig is het toch van de plank gehaald en stond gepland voor 14 februari maar werd alsnog uitgesteld tot 7 maart jl.

Uiteraard had ik het album in pre-order besteld, maar toen de postbode op de stoep stond zat ik in de auto om een week te gaan skiën. Weer heel thuis en dit album inmiddels een paar keer aan een luisterbeurt onderworpen.

 

Het gaat om het zoveelste album van Ome Neel dat in de jaren 70 op de plank is blijven liggen. Voor gerenommeerde muziekjournalisten een reden om dit album een matige beoordeling te geven. Met als extra argument dat er geen nieuw materiaal opstaat.

Geen andere artiest heeft over een periode van ruim 50 (!!!) jaar zoveel nieuwe muziek uitgebracht. 

Dat Neil daarnaast graag in z'n archief graaft is prima. Veel nummers in andere versies en wie over doublures klaagt snapt blijkbaar niet dat je dit album gewoon in de winkel kan laten staan.

Deze nieuwe Young telg komt uit de periode van Comes A Time en Hawks and Doves. Veel herkenbare nummers en waarom dit album op de plank is blijven liggen heb ik niet goed kunnen achterhalen.

Neil zou niet tevreden zijn geweest. Wie goed luistert naar dit album zal toe moeten geven dat Comes a Time - die hiervoor in de plaats kwam - een stuk meer af is.

 

Comes a Time is - voor Neil Young begrippen - misschien zelfs wel een beetje te glad geproduceerd.

Dat kan je van deze Oceanside Countryside beslist niet zeggen.

Hoewel het album eind jaren 70 gemixed en gemasterd klaar lag voelen sommige nummers misschien minder "af" dan versies die in die jaren wel verschenen.

Het gaat echter wel om de oerversies van deze nummers! 

 

Als we de film omdraaien en je deze Oceanside Countryside versies jaren lang geluisterd zou hebben klinken nummers van met name Comes a Time misschien wel iets te gelikt.

Zelf ben ik van de puurheid van deze Oceanside Countryside enorm gecharmeerd wat niet wegneemt dat je aan sommige versies even zal moeten wennen.

Een heel fijne setlist die gezien mag worden als een signature set van Neil van eind jaren 70.

De plaat zit wederom in een prachtige hoes met inlegvel met songteksten en info over de historie over deze opnames en welke muzikanten op kant twee meespelen.

Verder klinkt het als een klok. Neil is bizar goed bij stem en dit album verdient gewoon dik 4 sterren.

 

Als er al kritiek op deze release gegeven moet worden is het dat het een schande dat dit album bijna 50 jaar op de plank is blijven liggen. Deze Oceanside Countryside zit echt veel evenwichtiger in elkaar dan het succesalbum Harvest.

 

Smullen voor liefhebbers van Neil en in het bijzonder voor hen die liever de wat authentieke Neil aan het werk horen.

Tracklist Oceanside Countryside met album waar het betreffende nummer voor het eerst verscheen:

Kant A (solo)

Sail Away (3:49) - Rust Never Sleeps
Lost in Space (4:20) - Hawks & Doves
Captain Kennedy (2:51) - Hawks & Doves
Goin' Back (5:07) - Comes a Time
Human Highway (3:10) - Comes a Time

 

Kant B (met band)
Field of Opportunity (3:07) - Comes a Time
Dance Dance Dance (2:32) - Early Daze
The Old Homestead (7:09) - Hawks & Doves
It Might Have Been (2:36) - ???(ik weet ook niet alles)
Pocahontas (3:25) - Rust Never Sleeps