Discos Cucos - Santander

Boekwinkels, kookwinkels, speelgoedwinkels en platenwinkels in  een vreemde stad kan ik maar moeilijk voorbij lopen.

Ik moet dan echt even kijken en het blijft zelden bij kijken alleen. Tijdens onze vakantie in Cantabrië  stond ook een bezoek aan Santander op het programma.

De stad viel qua uitstraling wat tegen. Veel beton, stenen en auto's.

De moeite waard zijn echter:

• Cultureel schiereiland (beetje geknutseld)
  
• Koffie in een zijstraat van een zijstraat tussen de Spanjaarden
  
• Idem met pinchos als lunch
• De funicular naar een geweldig uitzicht
• Strand en haven

 

En een leuke bonus is platenwinkel Discos Cucos. In het centrum van de stad en een heerlijk rommelige winkel met een zeer ruim en divers aanbod.

Pop en Rock staat weliswaar bij elkaar maar het Spaanse alfabet lijkt fors af te wijken van dat van ons.

Toch heeft die rommelige uitstraling wat en het is een heerlijke winkel om een uurtje door de bakken te struinen.

Neem als liefhebber echt even de tijd voor deze winkel want er staan genoeg pareltjes te wachten op een nieuwe eigenaar.

Prijzen zijn gelijk aan die in Nederland, maar je komt in dit soort winkels misschien net die ene plaat tegen waar je al heel lang naar op zoek was.

 

Check de openingstijden want die zijn in Spanje heel anders dan bij ons!

Santander vind ik niet direct een dikke aanrader maar mocht je er belanden dan is deze Discos Cucos dat zeker wel.

Zelf m'n Neil Young en Allman Brothers collectie aan kunnen vullen.

Neil Young: Under The Covers

Het aantal officiële albums dat Neil Young uitbrengt is nauwelijks bij te benen. Ieder jaar wel een nieuw album en een ieder kwartaal wel een album dat op de plank is blijven liggen.

Wie zich dan ook nog eens op de bootlegs en de zogenaamde unoficials stort creëert voor zichzelf een onmogelijke opgave.

Zelf beperk ik mij tot de officiële albums en dat is al een hele klus. Vooral financieel want de prijs van platen zijn de laatste tijd bizar gestegen.

Daarnaast mis ik een aantal albums van Neil van begin deze eeuw toen het vinyl in een wak zat. Van albums werden toen maar minimale oplages in vinyl gemaakt en 200 Euro voor een gebruikt exemplaar is heel gewoon.

Hoewel ik met de officiële albums al druk zat ben kan ik het zo nu en dan niet laten toch een unofficial van Neil te kopen zoals deze Under The Covers uit 2016.

Enkele weken geleden liep in in Santander (Spanje) en ik moet (nadruk op moet) dan even een platenwinkel in te schieten.

Leuk souvenir en dit album met 16+ covers voegt voor mij ook wat toe aan mijn Neil Young collectie.

 

Album is uitgebracht door het label Parachute. Op dit album een aantal bekende covers zoals een live versie "Four Strong Winds" wat we als studio versie kennen van het album Comes A Time (1978).

"Farmer John" kennen we dan weer van het album Ragged Glory (1990).

Uiteraard een aantal nummers van Bob Dylan zoals de klassieker "All Along The Watchtower"

Leuk om 16 covers op deze manier bij elkaar te hebben maar echt bijzonder is de lijst van artiesten waar Neil op dit album mee samenspeelt: Bruce Springsteen, Crosby, Stills & Nash, Booker T. & The MGs. Grateful Dead, The Shocking Pinks, The Restless, Tom Petty en natuurlijk Crazy Horse.

Een unieke lijst aan artiesten dus ik kon dit album niet laten staan. Voor een unofficial een fraaie klaphoes maar de geluidskwaliteit van een aantal nummers is echt wel aan de magere kant.

Voor de enthousiaste Neil Young fan zal dat doorgaans niet zo'n bezwaar zijn want - zolang Neil niet zelf met een dergelijk album komt - is dit een erg leuke aanwinst.

Gene Parsons

Deze singer-songwriter, multi-instrumentalist en gitaar-technieker kwam in 1968 bij de legendarische band The Byrds. Of je Gene nu een paar drumsticks in z'n handen geeft of een instrument met snaren maakt niet uit. 

Gene maakte samen met The Byrds een vijftal albums en later verschenen nog een aantal officiële live albums uit de periode dat hij lid was van de Byrds.

Samen met Clarence White ontwikkelde Gene B-Bender en tot op de dag van vandaag runt Gene een shop waar hij gitaren verbouwt en verfraaid en meestal gaat het om het inbouwen van een B-Bender.

Na zijn periode bij The Byrds maakte Gene een aantal prima soloalbums en speelde hij bij de eveneens Flying Burrito Brothers en diverse kleine bandjes.

 

Sinds 1966 actief in de muziek en misschien een wat onzichtbare figuur, maar zowel als songwriter, zanger, muzikant en als gitaartechnicus iemand die een indrukwekkend CV bij elkaar heeft gesprokkeld.

Solo heb ik alleen digitaal dus voor deze dag even twee albums uit de periode bij The Byrds uit de kast getrokken.

Happy Brithday Gene.

Neil Young: Odeon Budokan (1976)

Vanaf vandaag (1 september 2023) eindelijk ook op vinyl beschikbaar en ik was er natuurlijk als de kippen bij. Deze opnames van de tournee van 1976 waren al verschenen op CD welke deel uitmaakt van de mega box Neil Young Archives Volume II 1972-1976.

Een geweldige collectie van 10 CD's maar voor menig liefhebber alleen bereikbaar door een nier af te staan.

Deze box bevat het reguliere studio album Tonight's The Night uit 1975 en een aantal albums die later zijn verschenen zoals Roxy: Tonight's The Night Live (2018), Tuscaloosa (2019) en Homegrown (2020).

 

 

Voor veel fans bevat deze superbox nog een aantal boeiende albums en het op vinyl los uitbrengen van deze Odeon Budokan zal dan ook met veel enthousiasme worden ontvangen.

Hoewel Neil veel solo concerten heeft gegeven is het heel gebruikelijk dat een concert van Neil bestaat uit een akoestisch en een elektrisch deel.

 

Dat zien we ook terug bij deze Odeon Budokan. Het akoestische deel staat op kant A en is op 31 maart 1976 opgenomen in de Hammersmith Odeon (Londen).

Op Kant B wordt Neil Young begeleid door Crazy Horse en deze set is opgenomen in de legendarische Budokan (Tokyo) en de opnames zijn van 10 en 11 maart 1976.

De meeste nummers zijn in andere uitvoeringen al meermaals uitgebracht, maar de enthousiaste fan zal daar niet om rouwen.

Twee kanten Neil live op z'n best met klassiekers als "Old Man", "Cowgirl In The Sand", "After The Goldrush" en "Cortez The Killer".

Het geheel wordt compleet gemaakt met minder bekende nummers als "Drive Back" en "Stringman".

 

Van de akoestische set vind ik persoonlijk vooral de versie van "The Old Laughing Lady" en "After The Gold Rush" erg geslaagd.

Van de set samen met Crazy Horse laten dan vooral de versies van "Cowgirl In The Sand" en "Don’t Cry No Tears" zich erg goed smaken.

Ook de geluidskwaliteit is dik in orde net zoals het artwork.

 

Voor de doorsnee muziekliefhebber een volledig overbodige release, maar menig Neil Young fan zal zeggen: eindelijk op vinyl!

 

 

Tracklist Odeon Budokan

 

Kant A

The Old Laughing Lady    

After The Gold Rush

Too Far Gone

Old Man

Stringman

 

Kant B

Don't Cry No Tears

Cowgirl In The Sand

Lotta Love

Drive Back

Cortez The Killer

 

Neil Young & Crazy Horse

Neil Young: zang, gitaar, harmonica, piano

 Billy Talbot: bas, zang

Ralph Molina: drums, zang

Frank Sampedro: gitaar

Missertje

Na een eerste draaibeurt ben ik zo'n type die de hoes en label helemaal uitpluist. Wie speelt er mee, wie was de producer, wie deed de master etc etc.

Dit album is onderdeel van de Neil Young Archives en is uitgebracht in de serie SRS (Special Release Series). Dit zijn albums die ooit wel als zodanig zijn samengesteld maar op de plank zijn blijven liggen.

Die albums worden genummerd en opvallend is dat op de rug van de hoes dit album het nummer SRS04 krijgt maar op het label van de plaat zelf SRS03.

Bij de eerste keer dacht ik dat ik mij vergiste maar toen ik nog een keer goed ging kijken bleek het toch echt een foutje te zijn.

Zo'n foutje is echt wel heel bijzonder in alles wat uit de Neil Young Archives komt maar toch gek dat dit erdoor is geslipt.

50 jaar Crazy Eyes

Al een leven lang verbaas ik mij dat Poco in Nederland niet dezelfde status heeft gekregen als de Eagles. Pure onversneden Countryrock op een enorm dynamische en levendige manier gebracht.

Zeker op het album Crazy Eyes wat deze maand haar 50e verjaardag viert. 

 

Carzy Eyes is misschien iets gepolijster dan een aantal voorgangers, maar daarom zou je juist verwachten dat ze in Europa lekker met de Eagles mee hadden kunnen doen.

Albums als From the Inside, Pickin' Up the Pieces en het debuut zijn wellicht een streepje beter, maar deze Crazy Eyes verdient probleemloos 4-5 sterren.

 

Van de acht nummers op dit album zijn er zes door de bandleden zelf geschreven. De twee covers op dit album zijn "Brass Buttons" van Gram Parsons en "Magnolia"van J.J. Cale. Opvallend is dat dit de slow nummers zijn terwijl de eigen nummers meer up tempo zijn.

Om een nummers van Gram Parsons en J.J. Cale als cover uit te brengen ga je wel in heel grote schoenen staan maar Poco blijft keurig overeind. 

De twee covers zorgen dat het album in de breedte zeer gevarieerd is zonder dat er een nummer uit de toom valt.

 

Het bestaan van Poco stopte in 2021 na 53 jaar door het overlijden van Rusty Young. Toch is de band in de VS nog steeds onwaarschijnlijk populair en albums gaan nog gretig over de toonbank.

Crazy Eyes is het vijfde studio album van Poco en de bezetting bestond op dat moment uit:

• Rusty Young - steel gitaar, banjo, slide gitaar, gitaar
  
• Paul Cotton - gitaar, zang
• Richie Furay - gitaar, zang
• Timothy B. Schmit - bas, zang
• George Grantham - drums, zang

In de studio werd Poco ondersteund door een keur aan muzikanten:

• Chris Hillman op mandoline en die kennen we natuurlijk van The Byrds, The Flying Burrito Brothers, Manassas.
• Bob Ezrin op piano. Bob speelt echt overal mee en we horen hem op albums van  Lou Reed, Alice Cooper, Aerosmith, Kiss, Pink Floyd, Deep Purple, Peter Gabriel en Andrea Bocelli. Verder een ondernemer in software en aanjager van veel maatschappelijke projecten.
• Bill Graham op viool - niet enorm bekend en dat is geheel ten onrechte. Let eens extra op de viool bij het luisteren. Indrukwekkend!
• Paul Harris op piano - een van de leden van de Manassas maar daarnaast gespeeld in de studio of op het podium bij Stephen Stills, B. B. King, Judy Collins, Grace Slick, Al Kooper, ABBA, Eric Andersen, Rick Derringer, Nick Drake, John Martyn, John Sebastian, John Mellencamp, Joe Walsh, Bob Seger en Dan Fogelberg. Dat is een CV die kan je gerust op tafel laten liggen als er visitie komt.
• Joe Lala op percussie - Ook deze muzikant kennen we van Manassas maar heeft gespeeld bij artiesten als The Byrds, The Bee Gees, Whitney Houston, Joe Walsh, CSN&Y en vele anderen.

Aan de muzikanten die frontman Rusty Young iedere keer weer wist te binden aan zijn project Poco kan je zien welke geweldige bruggenbouwer hij was.

Hoewel Poco zijn ding was kregen anderen voldoende ruimte en op dit heerlijke album vinden we dan ook nummers van de anderen leden.

De balans tussen de nummers is zo groot dat ik niet gelijk een nummer als "de beste" of  "de minste" zou aanwijzen. Ik weet wel toen ik het album net had ik de titel song van bijna 10 minuten te lang vond en later ben ik die lengte juist gaan waarderen.

Iedere die fan is van de Eagles zou zich eens op Poco moeten storten. Deze Crazy Eyes is dan zeker een lekker begin, maar het eerder genoemde debuut en albums als From the Inside, Pickin' Up the Pieces ga je je geen buil vallen. Integendeel.............je zal je afvragen waarom je als Eagles fan dit nog niet in de kast had staan!